time just keeps going on....
 

Het tikken van de klok. Het voorbij kruipen van de uren. Zonder betekenis, zonder doel. De wijzers veranderen elke keer van plaats maar alles blijft hetzelfde, niks veranderd. De stilte heeft een honingzoete klank in mijn oren en het vervuld mijn hoofd met mooie, rustgevende symphonieën, componistloos, auteurloos. Zo was ik misschien ook wel? Een meesterwerk zonder kunstenaar, zonder iemand om het te vormen en tot een geheel te maken. Het schilderij van mijn ziel viel uiteen in dezelfde hoeveelheid als de kleuren op het doek. Duizenden stukjes, duizenden kleuren. Elk met een eigen betekenis en een eigen doel…of doelloosheid. Misschien lukt het daarom wel niet in mijn leven. Ik ben niet een geheel. Ik ben duizenden stukjes van een puzzel die nooit in elkaar zal passen. Hoe kan ik ooit gelukkig worden? Wie weet het? Wie kan mij helpen? En wie hoort mijn schreeuw voor liefde en geluk en het daar bijbehorende gevoel van compleet zijn.

Zo zit ik daar, net als alle avonden hiervoor en alle avonden die nog komen. Denkend en peinzend over hoe ik mijn leven kan verbeteren, zonder een stap te verzetten. De klok geeft mijn patroon weer. Ik werk het af en begin weer opnieuw, elke keer opnieuw. Dagen en weken. Maanden en jaren. Wat gebeurt er als die klok stilvalt vraag ik me wel eens af. En heb ik de moed om de klok zelf stil te zetten? Soms ga ik even liggen, zonder van plaats te veranderen. Ik laat mijn hoofd rusten op de houten vloer, bedekt met vuil van anderhalf jaar. Mijn lichaam blijft gespannen terwijl mijn hoofd aangeeft dat het tijd is om te slapen. Nooit zal het rusten. Niet voordat het compleet is. Ik voel een gevoel van rusteloosheid opkomen. De drang om iets te doen. Mijn hoofd geeft natuurlijk iets anders aan: het is moe, wil rusten maar het bonken in mijn hoofd voorkomt die rust. Weer lig ik naar het plafond te kijken. Naar de gaten en kieren die er al die tijd al zaten, naar de vieze vlekken en de spinnenwebben in de hoeken.
Niets veranderd…

Als niets veranderd wordt er ook niets beter, maar niks wordt ook slechter; een gevoel dat met enthousiasme in mijn lichaam wordt ontvangen. Ik hoef niks te doen. Ik kan gewoon blijven wie ik ben, zolang als ik wil. Maar wil ik dat? Wil ik blijven hangen in een poel van ellende?
Een druppel positieve energie druppelt mijn gedachten binnen. Mijn benen werken tegen maar toch probeer ik ze met mijn weinige kracht te laten bewegen. Het is tijd voor actie. Tijd om iets voor mezelf te doen, voor mijn eigen leven en toekomst. Ik open de donkere gordijnen en haal het rolgordijn, dat al anderhalf jaar niet geopend is, omhoog. De ochtendzon schijnt in mijn gezicht. Het inluiden van een nieuwe tijd?

iemand?? mening?? commentaar??

Nee, dank je. Ik wacht liever nog even een dagje.

Okee. Ik heb het nog even overgelezen, en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: het is wel mooi, maar het is niets. Het zijn mooie woorden, en ze hebben vast wel een betekenis, maar niet een waarmee ik wat kan. Het is een dromerig dagboekfragment, bestemd alleen voor de schrijver, het is een hersenspinsel van eigen filosofie, een aaneensluiting van prachtige zinnen, maar ook van cliché's.
Het einde is ook zo'n zin. Het staat natuurlijk mooi, maar voor mijn gevoel sluit het gewoon niet aan bij het verhaal. Vooral omdat je het hele stuk doorgaat over de oneindigheid van dat bestaan, en je die oneindigheid meteen na die overpeinzing weer doorbreekt. En er staan nog wat slordigheidjes in.

Ik dacht dat je deze al een keer had gepost, of ligt dat aan mij? Of is dit de verbeterde versie of zo?

Hée, verrek ! Dat kan natuurlijk niet hè :nono:

maargoed, op die andere had ik niet gereageerd, al had je die ook gewoon ff een trap omhoog kunnen geven.

Volgens mij is dat nou precies wat ze gedaan heeft:D.

Fancy...

Niet je verhaal dubbel posten, je kon hem ook gewoon uppen :).

Titel: Hoofdletter en maar drie puntjes op het einde.

Inhoud: zie Zut Alors!

Grim

Je probeert een erg dromerige sfeer te scheppen, maar je schrijfstijl is net heel anders. Dat vloekt met elkaar.

4 zinsdelen achter elkaar zonder ook maar één werkwoordsvorm is van het goede teveel. Op die manier zit er amper een ritme in de zinnen. En net wanneer je zo'n sferische boodschap hebt, is dat ritme extra belagrijk.

Je gebruikt 2 keer hetzelfde woord in één zin.
"Maar" is hier niet op zijn plaats, omdat het tweede deel van je zin een tegenstelling is. Daar hoort dus geen "maar".
Met je extra bijzin "niks veranderd" voeg je verder ook niks toe aan het geheel. Weglaten! Ook die dt-fout maakt het onleesbaar. wat iwlje zeggen: "niks is veranderd" of "niks verandert"?

Ik zou het eerder omgooien: "Doelloos tikt de klok, betekenisloos kruipen de uren voorbij, maar toch verandert er niks.

Deze zin rammelt langs alle kanten. Eerste en tweede deel van je zin sluiten niet goed op elkaar aan. Ze hebben een gemeenschappelijk onderwerp, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Volgens mij moet je hier naar een constructie gaan waar het eerste deel een verduidelijking is van de stilte waarover je spreekt. Het tweede deel gaat over de klant van de stilte.
Beide zinsdelen kleur je te breed en te zwaarbeladen in. Wat is een honingzoete klank? En bestaat er dan ook gewoon een zoete klank? Die symphonieën zijn mooi, rustgeven, auteurloos en componistloos? "mooi" stoort hier enorm, en voegt niks toe. Het was al lang duidelijk dat je het mooi vond.
"heeft" is een woord dat je moet vermijden. Is geen mooi woord, en in dit geval verkeerd gebruikt. Je beschrijft de stilte.
Weeral zo'n storende dt-fout. Let daar toch eens op, want het maakt je tekst heel erg slordig.

Twee zinnen, waarvan het grootste deel toch opsmuk is. Maak hier één zin van, ontdoe je van overbodige woorden. "zo" staat niet op zijn plaats, omdat het hier zowel naar de vorige zin, als naar de volgende zin verwijst.
"Was ik ook zo'n meesterwerk zonder kunstenaar?" is iets gevatter.

Mijns inziens raakt je eigen symboliek hier zoek. Die "als de kleuren op het doek" slaat nergens op. Vallen kleuren op het doek 'uiteen' (je bedoelt trouwens: de kleuren vallen uit elkaar)? Neen, ze horen net samen te vallen, en anders snap ik de symboliek niet meer. En wat begin je hier ineens over "een hoeveelheid"? Probeer het abstracte van de rest niet te verlaten.

Zonder meer een kromme, inhoudsloze zin. Weglaten dus.

werkwoordsfout zal -> zullen, ofwel moet je aan je onderwerp gaan sleutelen.

Daarna gaat de inhoud van je beeld weer op drift. Je hebt je puzzel-metafoor net (te) uitvoerig, en in de laatste zin besluit je plots dat je wel compleet bent.

die "over" hoort hier niet meer achter.

Je interpunctie is niet altijd even goed. Je gebruikt je werkwoorden vaak verkeerd, en er staan ook te veel dt-fouten.
Alles bij elkaar lopen je zinnen niet erg lekker. Ik ben er nog niet goed uit, hoe dat komt. Misschien omdat je zinnen (als ze al een werkwoord bevatten) te vaak beginnen met onderwerp-persoonsvorm.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Alles bij elkaar is dit best een verdienstelijke poging, maar je tekst bevat nog enorm veel slordigheden.