wanneer ik van de ochtend verlies
 

Ik schilder het witte licht
dat nu moet gaan stralen,
maar nog geen seconde later
duikt de droge droogte weer in.

Met mijn kraag tot ver over mijn oren,
hoofd naar binnen,
loop ik stug verloren,
vloekend, huilend wat wordt
verruild voor een vreemde lach.

Dit huis al voor de derde keer
en niet wetend waar wat is,
tuimel ik door de diepzwarte nacht.

De rose bruist nog in mijn oren,
want wanneer de stoep m'n gezicht aait,
heb ik verloren,
van jou, lieve ochtend.

En, wat vind jij er nou van?

Op zich vind ik het wel mooi hoe je dingen beschrijft in je gedicht, maar het leest niet zo fijn; het ritme hapert nogal eens, naar mijn gevoel.
Het idee vind ik wel tof, op zich. Maar ik zou het anders uitwerken, want ik heb het gevoel dat ik heel veel mis, doordat ik constant struikel.

Kun je een voorbeeld geven? Want ik zie niet waarover je zou kunnen struikelen.

Ik vind het een mooi gedicht, ik struikelde bij het lezen over de schuingedrukte stukken. En dat dikgedrukte vind ik niet echt bij elkaar passen.