Schuldig
 

Schuldig



Ik, die de afgrond onderschatte,
bouwde een ijzingwekkende brug
en ik leende je mijn liefde,
maar verlangde hem weer terug.

Ik kreeg enkel je belofte als borg,
om te geloven, was dat niet genoeg.
Het waren woorden die ik wilde,
slechts liefde waar ik om vroeg.

vol vertrouwen kwam ik telkens
weer van één kant aangelopen
-jij was nietszeggend, ik niets ziend-

En jij -ik- had wellicht nooit verwacht
de grenzen te vinden van het geduld,
maar dit had ik niet verdiend.

-Beloftes maken schuld-

Wat een fijne metafoor.
Een mooi einde, en
vol vertrouwen kwam ik telkens
weer van één kant aangelopen
vind ik fijn. :)
De tweede strofe vind ik iets minder, ik weet niet waarom, misschien iets meer cliché dan de rest?
Maar een fijn gedicht. :)

Offtopic: en je sig <3