[verhaaltje] Wat gedachten blijven
 

“Je probeert het verdorie gewoon niet. Vecht er dan voor, dóé eens iets. Zit daar niet zo lijdzaam te wachten tot er iets gebeurt, want je kunt op die manier eeuwig wachten. Zo werkt het niet, je moet vechten, actie ondernemen. Jouw woorden blijven gedachtes, je piekert je suf en het gaat kwaad tot erger. Kom op, je kunt het best, doe iets! Je laat dit toch niet zomaar verpesten, dat wil je toch niet?
Het was zo mooi wat we hadden, dat hoeft nog niet voorbij te zijn. Waarom mag ik je niet meer aanraken, waarom kijk je weg als ik naar je lach? Wat is er gebeurd, waar is het misgegaan? Zeg dan op zijn minst wat er aan de hand is, alsjeblieft… Ik hou van je, nog steeds, maar je maakt het me zo moeilijk. Hoe kan ik van je houden als je me op zo’n afstand houdt?” zegt hij niet. Hij zou het moeten zeggen, maar hij knikt enkel en probeert een arm om me heen te slaan. Als ik voor de zoveelste keer wegduik, accepteert hij dat hij me niet aan kan raken. Tegelijkertijd stroomt zijn laatste restje liefde voor me uit zijn lichaam. Ik weet het, hij weet het, maar we zeggen niets. Onze worden blijven gedachtes en de afstand wordt onoverbrugbaar.

“Ik probeer het wel, geloof me. Ik vecht elke dag, ik vecht elke minuut, maar het helpt niet. Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet. Ik heb gevochten en smartelijk verloren.
Jouw herinneringen zijn niet de mijne, zo mooi is het nooit geweest. Ja, op het begin hadden we misschien wel wat moois, toen was de donkerte nog nauwelijks aanwezig. Het was ergens op de achtergrond en waarschuwde me zo nu en dan. Weet je dat nog? Weet je nog hoe we er om lachten, verbaasd maar blij? Ik scheen het echt even te kunnen, ook ik kon liefde geven en nemen. We dachten echt dat ik het kon, maar al snel kwam de donkerte meer naar de voorgrond. Heb je dat dan niet gemerkt, zag je echt niet hoe ik vocht? De donkerte dwong me naar de realiteit te kijken, hielp me uit de droom. Ik mag niet aangeraakt worden, jij mag mij niet aanraken. Zo hoort het te zijn.
Ik wil best liefde, maar waarom moeten al die bijkomstige dingen erbij? Zijn gevoelens niet genoeg, kunnen wij het niet zonder lichamen? Ik heb geprobeerd om jou tevreden en gelukkig te maken, maar dat is me niet gelukt. En dat spijt me echt ontzettend.” zeg ik niet. We kijken elkaar voor de laatste keer aan en ik lees in zijn ogen dat hij me niet kan begrijpen. Waarschijnlijk ziet hij de walging en de donkerte in mijn ogen, want hij draait zich om en loopt weg. Ik weet dat ik hem nooit meer zal zien en die gedachte laat mijn lichaam eindelijk weer ontspannen.

Op zich vind ik het best mooi, maar van het "zegt hij niet/zeg ik niet" vind ik het jammer dat het er in staat. Ik denk dat het beter was geweest als je het niet weg had gelaten:). Nou ja, dan wordt het wel weer gelijk iets heel anders.

Ik vond het wel mooi. Het leek me sterk cliché op het begin, maar later trof mij wel een zekere originele insteek.

Het 'Zei ik Niet' vond ik juist wel wat hebben.


Gewoon, een aardig stukje tekst dus :)

Dank jullie wel :)

Ja, dat zei ik niet hoort er juist in, anders is eigenlijk de hele kern weg, geloof ik...

Ja, nee, weet ik, maar ik vond het toch een beetje raar lezen. Want dan lees je een stuk tussen aanhalingstekens, en dan blijkt ineens dat het nìet wordt gezegd. Beetje vaag, maar wel mooi hoor.

Ik begrijp uiteraard wat je bedoeld, maar dat behoort immers ook wat vaag te zijn;)

Het idee van het 'zeg ik niet' is heus wel leuk, maar inderdaad, zoals Roosieh zegt, het komt niet mooi uit. Eerst wordt er heel wat gezegd, tussen aanhalingstekens, en later blijkt dat het dan niet wordt gezegd. Het stoort vooral dat je het zo concreet zegt. Al zou je bijvoorbeeld al de eerste, 'zegt hij niet', weglaten, komt het al een stuk mooier uit.

Mja, misschien heb je gelijk.. Ik weet het niet, eigenlijk:o

Ik snap wel wat je bedoeld, hoor, maar weet niet goed hoe ik het anders zou moeten doen (en dan met name bij het tweede stukje, bij het eerste zou je het inderdaad weg kunnen laten)

Ik vind het origineel! :)

Grim - en daarna is de kous af, nuttiger commentaar is hierboven te vinden.

Dank je wel :)

Maar jullie begrijpen dus wel waar het over gaat? Alleen maar goed hoor;)

En als ik nu in het eerste stukje "zegt hij niet" weglaat en in het tweede stukje in plaats van "zeg ik niet" "zou ik dan zeggen" doe, is dat dan beter?

Ik zou niks veranderen, het is nu nog niet krampachtig/geforceerd. Ik weet zeker dat het dat wel wordt, als je zoiets verandert.

Ik begreep je reactie eerst niet, maar na 3x lezen heb ik hem, hoor;)

Oké, dan laat ik het zo:) Komt wel goed uit, eigenlijk, ben al weer bezig met een ander verhaal... (in plaats van dat ik mijn tijd nuttig besteed aan mijn profielwerkstuk(n))