Sociotherapeuten - Ervaringen gevraagd!
 

Ik ben heel erg benieuwd wie er ervaring heeft met sociotherapeuten en wat deze ervaringen zijn...

Mijn vragen:
*Wat maakt voor jouw een goede sociotherapeut?
*Heb je een 'echt' contact met deze mensen, of houd je ze liever op afstand?
*Heb je wat aan ze?
*Heb je het idee dat je eerlijk behandeld wordt en dat er naar je geluisterd wordt?

Ik heb zelf heel erg mijn twijfels, ik zou graag ervaringen van anderen horen. Dit niet om op die basis mijn mening te veranderen maar om te horen hoe hoe anderen hier in staan.

Thnxie (y)

Ik heb er geen ervaring mee, sorry :)

Voor mensen die niet goed weten wat het precies is, heb ik even iets opgezocht.

Eend.

Eend?? Wat bedoel je hiermee?

Dat Eend hiermee wel ervaring heeft, en het misschien een aardig idee is haar te pm'en of gewoon te wachten tot ze dit topic ontdekt ;)

Lol, in elk topic over klinische dingen wordt mijn nickname genoemd :D

*Wat maakt voor jouw een goede sociotherapeut?
Een goede sociotherapeut geeft weerstand, maar gaat ook met je mee. Hij moet je op je lazer geven als het moet, maar ook goed de hemel in kunnen prijzen, bij wijze van spreken.

*Heb je een 'echt' contact met deze mensen, of houd je ze liever op afstand?
Ik had het liefst echt contact met de meeste. Ik had ook 1 sociotherapeut, wat echt mijn maatje was. We praatte over onze hobby's en niet alleen maar over de reden waarom ik opgenomen was.

*Heb je wat aan ze?
Ik heb heeeeeeeeel erg veel aan ze gehad. Ik had 1 sociotherapeut en daar had ik een gigantische hekel aan, want die zat me constant op te fokken. Maar wat bleek nou? Ik kon niet boos worden en ze lieten mij tot zo'n punt komen, dat ik kon ontploffen, zodat ik de emotie van boosheid leerde kennen en toestaan. Daarna kon ik erg met die vrouw lachen :)

*Heb je het idee dat je eerlijk behandeld wordt en dat er naar je geluisterd wordt?
De ene keer wat meer dan de andere keer. Maar ze konden mij erg op mijn gemak stellen. Na een ongeluk met de paarden, die ik gehad heb, hebben ze me erg goed op gevangen. Ik wilde het liefst alleen zijn, maar toch kwamen ze af en toe vragen hoe het ging en naja, ik voelde me erg veilig bij ze.

Soms mis ik dat gevoel nog wel eens. Op momenten wanneer ik radeloos ben, heb ik niemand op terug te vallen en niemand die me echt begrijpt. Niemand zonder psychologische kennis zal mij ook ooit echt gaan begrijpen. En juist dat begrip mis ik nog wel eens en geeft me een erg machteloos gevoel.

Dit kwam best wel over als een scheldwoord, Karen :D

Tja, als je eenmaal een bepaalde reputatie hebt...:D

*Wat maakt voor jouw een goede sociotherapeut?
Iemand met een positieve houding, die altijd aanspreekbaar is, die tijd voor je maakt en geduldig en oprecht naar je verhaal luistert, die realistische doelen voor ogen heeft, die je betrekt bij de behandeling, die duidelijke grenzen stelt (zodat je weet waar je aan toe bent), ... poeh, zo kan ik nog wel ff doorgaan! ;)

*Heb je een 'echt' contact met deze mensen, of houd je ze liever op afstand?
In het begin is het allemaal ff wennen enzo, maar op een gegeven moment krijg je toch wel een band met zo iemand, maar als je dan teleurgesteld wordt (ze voldoen bijv. toch niet aan je verwachtingen, je bent achterdochtig geworden) dan ga je je afzetten tegen zo iemand, ondanks dat je wel gehecht bent geraakt aan ze. Ergens wil je ze wel kennen, maar tegelijkertijd
weet je dat het hun 'beroep' is en dat maakt dat je ze toch niet helemaal vertrouwt en twijfelt aan het contact dat er is.

*Heb je wat aan ze?
Op het moment dat je bijv. een gesprekje met ze hebt kan dit veel voor je betekenen. En dat ze ervoor zorgen dat je een normaal dagpatroon hebt (3 maaltijden, douchen etc.) merk je niet zo... dat zie je niet zo als behandeling, terwijl dit wel degelijk een vorm van behandeling is. Uiteindelijk kun je het gevoel hebben dat ze nou niet erg veel voor je hebben gedaan, je voelt je nog steeds niet goed, hebt nog steeds veel problemen of last van dingen, maar het is dan ook moeilijk om te zien wat er verbeterd is... je vergeet snel dingen, beseft je dan niet meer hoe de situatie er eerst uit zag enzo... maar op het moment zelf heb je écht iets aan ze!

*Heb je het idee dat je eerlijk behandeld wordt en dat er naar je geluisterd wordt?
Nee, het voelt toch een beetje van: het is HUN BEROEP, maar tegelijkertijd merk je dat ze wel tijd voor je hebben en naar je luisteren enzo... het is een gemengd gevoel. Je vertrouwt ze soms wel, maar vaak niet... ze 'roddelen' alles zo'n beetje door aan de overige socio's, schrijven alles op, je merkt dat je behandelaar 'opeens' op de hoogte is van dingen die je NIET PERSOONLIJK tegen hém hebt gezegt....

*Wat maakt voor jouw een goede sociotherapeut?
Een sociotherapeut die tijd voor je heeft en maakt. Die er echt voor jou is. Die moeite voor je doet en als je haar vraagt iets te doen dat ook daadwerkelijk doet. Iemand die eerlijk tegen je is en je confronteert met dingen. Iemand die echt ziet wat er in jou omgaat (voor zover het zichtbaar is) En ook iemand met wie je kan praten. En ook iemand die rekening met je houdt. Die je eigen inspraak laat hebben. Die kan luisteren.

*Heb je een 'echt' contact met deze mensen, of houd je ze liever op afstand?
Echt contact.

*Heb je wat aan ze?
Ik heb wat aan mijn mentor maar verder niet echt nee.

*Heb je het idee dat je eerlijk behandeld wordt en dat er naar je geluisterd wordt?
Door mijn mentor wel, door de andere socio's niet.

Ik heb eigenlijk nog een vraagje :D Hebben jullie wel eens gigantische ruzie met een sociotherapeut gehad? Als ik terugdenk aan mijn tijden in de kliniek, dan had ik best wel eens felle ruzie.

1 keer was ik zo enorm kwaad op mijn mentor, omdat er één of ander nieuw kind (zo dacht ik toen) zorgde, dat hij geen tijd meer voor me had, want dat kind wou alleen maar met mijn mentor praten en ik moest nog allemaal dingen voor mijn therapie met hem bespreken en daar had hij telkens geen tijd voor. Toen ik nooit meer om zijn flauwe grappen ging lachen (wij twee hadden altijd enorm veel lol en maakte altijd flauwe grappen tegenover elkaar) had hij wel door, dat er iets niet helemaal goed zat.

Ik kon ook niet kwaad op dat meisje worden en ik kon het best goed met haar vinden, maar mijn mentor pakte het in mijn ogen allemaal verkeerd aan. En toch vond mijn mentor het niet leuk meer als ik niet meer lachte, dus hebben we het wel uitgepraat :p

Ik heb ook wel eens gedaan, toen hij mij wilde spreken, dat ik expres niet op kwam dagen met het excuus: "Sorry, ik heb geen tijd!" Dat vond ie helemaal niet leuk :D

Maar ondanks dat ze eigenlijk zo ver weg staan, staan ze enorm dichtbij en reageer je heel snel dingen op ze af.

Gigantische ruzie niet, maar wel enkele boze blikken van mijn kant. Maar die dingen werden vervolgens meteen uitgepraat dus het heeft nooit een ruzie kunnen worden.

Ja, ik ben niet zo'n prater en een enorme binnenvetter qua woede betrefd, dus ja, dat werd niet snel opgemerkt. Als ik er nu aan terugdenk, moet ik er best wel om lachen.

Ik had ook eens een conflict met een andere sociotherapeut. Toen we samen door een deur liepen, zei ze: "Gelukkig kunnen we nog wel samen door een deur!"

Toen werd ik kwaad joh :D

wel een fantastische opmerking maar idd ik zou ook woedend worden op zo'n moment denk ik :D

Ik probeerde een keer een socio aan de kant te duwen, hij stond in de deuropening, waar je doorheen moest als je van de gesloten afdeling af wilde. Toen werd hij behoorlijk boos en hardhandig en duwde me met alle geweld op 'mijn' stoel waar ik op had moeten zitten, dus ik dreigen met van: 'Ik ga je trappen, blijf met je poten van me af! Ik schop je echt hoor!' Normaal zeg ik zulke dingen niet, maar ik had het gevoel alsof ik voor mijn leven moest vechten. :p Ik heb 'm dan ook niet getrapt. :rolleyes: Het was meer... dat ik duidelijk wilde maken dat ik het écht niet pikte dat ik tegen mijn wil in dingen moest doen.

En een keer had ik een woede aanval. Ik móest persé weg uit de instelling, dus ik zeg tegen de nachtdienst dat hij die deur voor me open MOEST maken! Meteen! En dat het me niks kon schelen of het zijn baan kostte... hij moest simpelweg die kl*te sleutel in het slot steken etc. ;) Deed ie niet dus... Ik was zó onrustig, boos, gefrustreerd en voelde me opgesloten. Slapen lukte niet en ontspannen al helemaal niet. Ik terug naar mijn kamer en op een gegeven moment barste de BOM!!! Ik zat op bed en in een flits van een seconde trapte ik tegen een stoel. Ik merkte dat al die woede die in me zat eruit kwam. Ik pakte mijn prullenbak en sloeg daarmee tegen de spiegel en uiteindelijk tegen het raam en wenste dat deze kapot zou gaan zodat ik naar beneden kon springen en 'vrij' kon zijn... :rolleyes: De nachtdienst kwam op het geluid af en probeerde me nog te kalmeren door tegen me te praten en te zeggen dat we erover konden praten, maar ik zei zo van: 'Net kon je toch ook niks voor me betekenen!! Laat me met rust! Ik moet weg hier, laat me gaan.. ' Hij piepte versterking op en ik werd door 2 mannen vastgehouden en meegebracht naar een separeer waar ik urenlang nog met mijn kussen in gevecht was. :D Gek is dat... ik ben zelden boos, maar de keren dat ik wél boos ben, voel ik zo'n woede in me die er op de een of andere manier uit moet.

Verder heb ik regelmatig stoeipartijen gehad als ik naar de separeer móest. Maar het was allemaal niet echt persoonlijk tegen die mensen, meer dat ik zo in de knoop zat met mezelf dat ik gewoon geen kant meer op kon met mijn emoties... :|

Je hebt wel van die momenten dat je lekker tegenstrijdig gaat doen en dat je mot krijgt met zo'n socio omdat je niet doet wat er van je verwacht wordt. Maar dat is ook deels pubergedrag. :o :D

Ja, we hebben er ook erg om moeten lachen achteraf:D Argh, ik vond haar zo'n heks! :D

Hoi Allemaal,

Bedankt voor alle uitgebreide reacties, super duidelijk!

De socio's hier overleggen ook altijd heel veel, ze zeggen dat het belangrijk is om op een lijn te blijven voor de behandeling. Ik vind het jammer dat alles gelijk opgeschreven wordt enzo...

hoe zien anderen dit??

Ow, jah! Heerlijk was dat! Of sociotherapeuten tegenover elkaar uitspelen. Die sociotherapeut waar ik zo'n goede band mee had, had 3 pannenkoeken voor me bewaard. Hij hoefde niet en omdat de groep uitgelopen was, mocht ik zijn pannenkoeken.

Het andere deel van de afdeling, die niet naar therapie hoefden, moesten met een stagaire mee wandelen. Dat was zo'n vreselijke stagaire, dat iedereen opeens erg in protest was! Maar ik had bij die ene socio al gezegd, dat ik uitgeput en uitgemergeld was en ik hoefde tijdelijk niet mee te doen met het afdelingsprogramma. Ik mocht pas weer meedoen als ik mn eten op had, terwijl die stagaire er op stond, dat ik direct mee moest. Dus ik lekker ruzie maken met de stagaire om haar dwars te zitten en ik zat met opzet heel langzaam te eten.

Dus die andere socio kwam er aan en die zei heel droog: "Nee, ze hoeft niet mee." Die stagaire zakte door de grond joh :D:D:D Heerlijk was dat! En doordat ik te langzaam gegeten had, kon ik lekker op de afdeling blijven:D
Dahag, ik ging niet met 29 graden een wandeling maken hoor :p

Het is van belang. Kijk, als je nou elke dag dezelfde sociotherapeut had, was het makkelijk geweest, maar dat is niet zo. Daarvoor is het zogenaamde raporteren zo belangrijk. Zo blijven alle socio's op de hoogte en kunnen ze je veel beter helpen. Of wil je bij elke sociotherapeut liever als blijven herhalen?

Helemaal mee eens (y) Als ik ergens een hekel aan had, was het om steeds weer hetzelfde te moeten herhalen, maar het is inderdaad wel een vreemd idee om alles wat je zegt/doet opgeschreven te zien worden. Heel vreemd om zoiets ook terug te lezen na ontslag :|

Herhalen vind ik niet fijn... maar echt privacy heb je ook niet volgens mij...

Jamaar je zit er ook niet voor je privacy, je zit er om geholpen te worden. En als je privacy wilt, kun je altijd naar je kamer gaan ;)

Dat is waar... jullie hebben gelijk. Moet maar aan de hele situatie wennen, wil het allemaal beter worden. Ze hebben vast het beste met me voor.

Ben nu sinds twee weken opgenomen, maar tis zo zwaar en saai :bloos: :s

Snap niet eens wat mn 'stoornis' inhoud, laat staan de behandeling.

Waar zit je precies --> Triversum? --> zo ja, op welke afdeling
Heb 4 weken op opname gezeten, vrij streng allemaal maar uiteindelijk veel beter dan observatie, daar hield ik het niet uit. Maarja, als je er net twee weken zit, het is natuurlijk erg wennen. Beetje mensen waar je mee op kunt schieten? Dat scheelt heel erg :)

Och ja, weet je? Ik heb mezelf er voor uitgeschakeld om er mee te zitten.
En 2 weken is nog niet zo lang. Ik heb in totaal 7 maanden opgenomen gezeten en dan is het de normaalste zaak van de wereld;) Ik ging ook gerust op dinsdagmiddag even de stad in of zo :p

Ik heb by the way in JPC de Kreek gezeten :)
Je hebt het wel slecht getroffen in de vakantie. Naja, ik zat er ook altijd in de zomervakantie :p

Hehe, zo heb ik Alkmaar leren kennen ;) :p

Ik Dordrecht :D We gingen ook gerust met een groep de stad in. Dan konden de socio's je niet in de gaten houden en kon je lekker uit je dag gaan:D

De sportschool --> ook een heel goed alternatief heb ik gemerkt, je bent er even uit, geen socio die achter je kont aan huppelt, frustraties kun je er hlemaal in kwijt, en tenslotte: tis nog gezond ook :D

Ik ben eens samen met een afdelingsgenootje verdwaald, haha! We zouden ipv met de bus eens een keer met de fiets naar de stad gaan en ik wist de weg wel :p Niet dus. Na 2 uur fietsen kwamen we eindelijk in de stad aan; winkel dicht:D
Nou, die ander wist de weg wel terug, weer anderhalf uur gefietst. We kwamen net voor het avondeten terug :D

En wij hadden een hele preek verwacht, maar we werden vierkant uitgelachen door de sociotherpie :D Wij hadden namelijk enorme zadelpijn en waren helemaal bezweet en moe. En dan was ook nog eens die klere winkel dicht. De socio's hadden een schrale troost: De kortere weg naar de stad was 10 minuten fietsen :p

Had heel goed een actie van mij kunnen zijn.......... :D

Ja, ow, ik zette mezelf blijkbaar graag voor lul. Wij hadden bij de achterdeur een nogal hoog opstapje, wat ik te laag inschatte en toen lag ik languit in de woonkamer. Echt grappig. Wij hadden ook op de afdeling zo'n pilaar en daar liep ik geheid 1keer per dag tegen op.
Ook de deurpost en tafels waren in trek bij mij :p

.

De badkuip, de trap en het klimrek :rolleyes: :D

Argh, hou op, wij hadden dan wel geen klimrek, maar ik was allang blij dat we geen drempels hadden :D

Wij hadden wel pijnlijke deurknoppen bij het sociokantoor :mad: Liep je opgelucht het kantoor uit en dan was het *boem!* en roep je kwaad: Au Grotverdomme!

En als je dan een slecht gesprek had gehad, gaf je de deur een trap en dan moest mijn mentor altijd lachen. :( :bloos: :D
Achteraf begrijp ik het ook wel een beetje...

Op zo'n moment :mad: , maar achteraf is het inderdaad begrijpelijk leedvermaak :p
Ik ga even nieuwe serie op tv kijken --> Joan of Arcadia --> ben benieuwd :)

.

Ik heb ondertussen nog geen nieuwe ervaringen meegemaakt :p