Hoe kan ik er het beste mee omgaan?
 

Ik heb in mijn verleden iets meegemaakt, waar ik simpelweg niet over kan praten. In plaats van dat er woorden uit mijn mond komen, kan ik alleen maar geïrriteerd en boos snauwen. Als mensen er naar vragen wordt ik gewoon zo kwaad van binnen en heb ik zoiets van: Wat gaat jou dat nou weer aan?!

Het is op mijn 15de gebeurd en ik heb er met geen enkele hulpverlener over gesproken. Ze vroegen er wel naar, maar ik heb het altijd keihard ontkend.

Nou vraag ik me af hoe ik minder kwaad op iemand kan worden als diegene er over vraagt. Hoe kan ik mijn emoties in bedwang houden?

P.S. Ik heb mijn psych er net voor het eerst over gemaild :s Ik tril nog steeds heel erg :s

Heej, heftig zeg :|
Hoe voel je je nu, wel opgelucht? Scheelt het in ieder geval nu niet voor je dat het hoge woord eruit is, misschien zal dat het al makkelijk maken om er nu met anderen over te praten. Het nadeel van dit soort dingen is dat je het gevoel oproept als je erover praat, hoewel dat ook juist goed kan zijn. Ik zit nu in groepstherapie en ik leer ook steeds meer om opener te zijn, ik merk wel dat het me helpt om er "gewoon"over te praten, iedere keer gaat het steeds iets makkelijker :)
Sterkte meis! Wel knap dat je het nu eindelijk hebt gedaan dan (y)

hmmja, ik heb ook heel veel in groepstherapie gezeten, maar ik kon overal over praten, behalve hier over.

Heb je al een reactie gehad op je meeltje?

Nee, denk niet dat mijn psych op dit moment terug gaat mailen. Ik denk morgen of anders dinsdag. Of anders smst ze me wel.

Hmm, ik haat dit. Ik heb nu al spijt, dat ik het verteld heb :s

Welnee, nergens voor nodig. Sommige beslissingen vergen moed en die heb je gehad. Wees trots!

Een veel succes!

Naja, je kan er nu niet veel meer aan doen, en het is juist goed dat je je zwijgen eindelijk hebt doorbroken!!!

Hmm, dank jullie voor de lieve reacties, maar ik blijf er toch onrustig over :s

Ik heb wel duidelijk vermeldt, dat ik het er verder nooit meer over wil hebben met haar. Ik wil alleen antwoord op de vraag die ik gesteld heb.

Maar of ze dat ook zal doen? Ik ben bang, dat ik tegen haar ook uitval als ze er over begint :s

Dat geeft toch helemaal niet, als je tegen haar uitvalt? Ze zal dat wel begrijpen en dan weet ze ook meteen hoe jij reageert op dat bepaald onderwerp :) Ze is er voor je te helpen, he :) Vergeet dat zeker niet.

Nee, I know...ik heb d'r al wel eens mishandeld toen ze me tegen wilde houden toen ik overstuur wegliep, maar toch :s Het gaat gewoon over een lastig onderwerp :s

'Mishandeld' zou ik dat niet noemen, hoor. Het is logisch dat je wegrent als je ècht niet meer kunt. :)

hmmja, het blijft gewoon eng:(

Ik heb er vannacht over gedroomd, dat ik het aan mijn psych verteld had. Telkens als zij er over begon, schoot ik op de vlucht. Ik haatte haar, maar ze bleef me net zo lang achtervolgen, totdat ik niet meer kon. Het was zo slopend. Ik wil niet dat dit echt gebeurd:(

Ik zal je gerust stellen : Dit kan niet gebeuren.

Je psychologe is er voor je als JIJ haar nodig hebt. Ze zal je heus niet BLIJVEN achtervolgen en ze zal je mening en keuze respecteren als JIJ het niet over dat onderwerp wil hebben. :)

Nee, 't was niet zoals een achtervolging, maar meer om me er tijdens elk gesprek over te beginnen of via een omweg mij er over te laten praten.
Je kent die psychologische truukjes wel :s

Ja, hoor, ik ken ze goed genoeg, ik ben zelf kinderpsychologe ;)

En als dat toch gebeurt, dat ze er 'elk' gesprek over wil beginnen, zeg haar dan vlakaf dat je er ècht niet over wil praten. :) Ze begrijpt dat heus wel, geloof me vrij. :)

Het staat in de mail.
Ik vind het gewoon eng, echt doodseng. Ik ben helemaal gespannen en ik heb trillend die mail zitten typen. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb voor mezelf. Dat ik niet goed genoeg ben geweest voor mezelf. Het was tenslotte mijn geheim.

Inderdaad, een geheim, maar wel een ongelofelijk moeilijk geheim als ik dit allemaal lees.
En dan moet je gaan denken : IK heb deze stap durven zetten, IK heb verteld over mijn geheim en IK heb gezegd dat ik het hierna niet meer wil hebben over dat onderwerp.
En dan mag je trots op jezelf gaan zijn, meisje :) Echt waar.

Het lukt nou niet echt om trots op mezelf te zijn. Eerlijk gezegd.
Sowieso ben ik nooit snel trots op mezelf. Ik heb alleen maar het gevoel, dat ik minder grip heb nu.

Hoe bedoel je, minder grip?

Minder grip op mezelf. Het was een soort controle en dat heb ik uit handen gegeven. Ik faal gewoon, ik, ik had gewoon mijn mond moeten houden. Nu is alles veel erger:(

Maar je hebt die zogenaamde 'controle' wel aan je psych gegeven. En ik vermoed dat zij echt wel te vertrouwen is, hoor. Je moet haar hierin eventjes gaan vertrouwen, meisje, ze gaat je heus wel goed kunnen helpen hiermee. Echt waar. :)

En je faalt heus niet, dat mag je niet gaan denken. Zet die negatieve energie van jezelf om in positieve en wees trots op jezelf dat je deze stap hebt durven zetten. :)


(Ik ga nu mijn bedje eens zoeken, daarom dat ik ook niet teruggePM't heb (of hoe je het ook noemt ;)). Maar één van deze dagen kom ik zéker terug op het Forum. Je mag me ook altijd een PM sturen, hoor, niet twijfelen :))

ok, thnx:)

Jij bent eigenlijk ook een luxe psych :p
Ik vond het al wonderbaarlijk dat die van mij kon smsen:p

Ik heb zelf ook iets wat er mss wel mee te vergelijken is.
Alleen is het bij mij iets wat bij mij de scheiding van mn ouders veroorzaakt heeft.
Dit kwam ik pas op latere leeftijd te weten, omdat ik er daarvoor niet klaar voor was en is me toen verteld door mn therapeute.
Ik wist natuurlijk al wel bepaalde dingen, maar zij liet alle puzzelstukjes zegmaar in elkaar vallen.
Daarna heb ik het er ruim 3 jaar lang met niemand over gehad, omdat ik wist dat ik het niet kon vertellen en niet wist of andere mensen het aan zouden kunnen om dat te horen. Ongeveer 9 maanden terug heb ik het iemand via MSN verteld en ik zat toen echt te shaken en te huilen achter de computer, maar het is er wel uitgekomen en ik was blij dat ik het (al was het op die manier) aan iemand kwijt kon.
Toen wist ik dat ik het zou kunnen vertellen en dat luchtte heel erg op, maar het face to face tegen iemand zeggen is mij nog niet gelukt. Ik heb het laatst geprobeerd om aaan een huisgenoot, waarmee de band steeds hechter wordt, te vertellen, maar op een gegeven moment beginnen de vaagheden en onduidelijkheden al mn mond uit te komen en weet ik dat het nog niet lukt om aan hem te zeggen. Ik hoop dat t mij nog een keer gaat lukken, maar wat mij goed doet is dat ik het minstens aan één iemand verteld heb en daardoor het gevoel heb het ook een tweede keer te kunnen, maar ws heeft dat tijd nodig.

Als iemand er bij mij om vraagt geef ik meestal een ontwijkend antwoord, maar blijf wel eerlijk. Ik heb er een hekel aan om mensen voor te liegen en gelukkig kan ik het verhaal ook vertellen zonder die details, wat het voor mij wel wat makkelijker maakt.

Echt tips of wat dan ook heb ik niet, maar wat ik wel wil zeggen,
is dat ik het echt ontzettend knap en dapper van je vind,
dat je het hebt gedaan.

Sommige beslissingen hebben (veel) moed nodig idd, en dit is er
één van.

En wat Kruimel al zei; wees trots op jezelf, ik ben dat iig wel op
jou! (y)

Sterkte en succes ermee.

Rhianne, je weet zelf dat je er eigenlijk wel over zou willen praten, als je niet bang was geweest. Je wilt het kwijt, je wilt dat hetgene wat gebeurd is je niet meer achtervolgd en dat je het achter je kunt laten. En ook jij weet dat dat alleen kan als het doorgesproken voelt.
En je hebt eindelijk iemand die je compleet vertrouwt, dat je het kwijt durfde. Maar je weet zelf ook, doordat je dit in gang gezet hebt, zul je erdoor heen moeten. Maar je vertrouwt haar en je weet tussen je angst door dat het met haar zal lukken. Zij zal er voor je zijn. Maar je weet zelf ook dat je door zo'n bom te laten vallen, je niet het plotseling kunt negeren. Het is er. Je hebt een bewuste keuze gemaakt om het te vertellen. Het moeilijkste heb je gehad.
Blijf denken aan het eindstation. Straks is de gebeurtenis niet meer dan een plaatje in je geheugen, een schilderij wat verder geen negatieve angstgevoelens meer oproept. Het zal je niet meer achtervolgen en je komt er sterker uit, weer een stapje dichterbij een saai en gelukkig leven zonder dingen die elk moment om de hoek kunnen komen kijken, op momenten dat je het niet wil of verwacht of aankan...

Inderdaad!:). Ik weet inhoudelijk niet waar het over gaat, maar het feit dat je het heel moeilijk vindt en toch verteld, dat is knap, ook al ben je er nu niet tevreden over.

Hoe voel je je er dit moment over? Zijn dit gevoelens die ook onder dit moeilijke onderwerp liggen? Wat doe je met dat gevoel?

Sterkte in de strijd.

Ik voel me op dit moment heel erg gespannen. Ik kon niet slapen en werd elk uu rwel een keer op 2 wakker. Normaal vind ik het fijn als mijn kat bij me slaapt, maar dit keer heb ik haar de deur uit gezet en toen ze aan de deur kwam krabbelen, heb ik haar volkomen genegeerd. Waarom? Ik zou het niet weten.

Ik ben ook nog maar net wakker en voel me gewoon niet echt prettig.

Dit is een mooie, waar je je aan vast moet houden (y) Hoe gaat het nu met je? Tis lastig om niet te weten waar je aan toe bent, niet voordat je een antwoord terug heb zeker??

Ik herken echt super veel van mij in jou :|
Hulpverleners proberen mij ook aan het praten te krijgen maar dat wil niet echt lukken (n) Dus is kan je helaas niet helpen omda tik ook niet weet wat er is ofzo....
misschien kan je me een pm sturen als je wil?

Neen, hoor, ik ben echt geen luxe psych :bloos:

Ik hoop en duim voor jou dat je je op héle korte termijn weer een heel stuk beter gaat voelen en dat je ondanks je angsten wel over dat specifieke onderwerp kan praten :)

ik heb nog geen bericht gehad en ik voel me een beetje depri. Ik heb net boodschappen gedaan (mijn moeder heeft nmlk zware bronchitus) en nu zal ik ook wel weer moeten gaan koken, omdat mijn vader constant met de kapotte pc bezig is en daar helemaal op gefixeerd is, zodat ie de rest vergeet (wss vorm van pdd-nos).

Ook moet ik vandaag nog mn verzorgpaard verzorgen en paardrijden. Normaal is dat o zo leuk, maar ik heb er nu nou niet echt bepaald zin in. Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen moet zorgen in dit huis :s

Probeer vol te houden, het is wel heel zwaar voor je dat jij degene bent waar ze allemaal op steunen zeg maar. maar hou vol!

hmmja, thnx

Tsja, dingen vertellen die je eerst eeuwenlang hebt verzwegen of waar je zelfs over hebt gelogen is altijd ontzettend moeilijk en zwaar. Ik vind het wel logisch dat je nu spijt hebt en zo, dat is volgens mij ook vrij normaal (heb ik meestal ook als ik iemand iets persoonlijks vertel), maar het komt heus wel vanzelf goed, zodra je psycholoog een reactie stuurt of zo!

Ik vind het in ieder geval heel goed van je dat je hebt gemaild, je kan heus wel trots op jezelf zijn! En tuurlijk heb je nu minder grip op de situatie, maar dat komt heus wel weer.

Ze heeft me teruggemaild.
Ze zei dat het misschien toch beter was om erover te praten met haar...

Dat is zo, en dat weet jij ook, 'Eend', maar als je het er ècht nog niet met haar wil over hebben, dan MOET je haar dat echt gaan zeggen.

ze zei dat ze me geen antwoord op mn vraag kon geven, zolang ik er niet over praatte.

Wat vind/denk je zelf? Even heel rationeel gezien...


Je kan wel volhouden in een dergelijke situatie, maar het kan ook ten koste gaan van jezelf. Hoe ga je daar mee om 'Eend'?, kom je ook voor jezelf op en heb je genoeg tijd en ruimte voor jezelf over?

Ik denk dat ik de hele situatie ga laten rusten.

En nee, ik vind geestelijk geen ruimte voor mezelf.

Kan je het haar niet op een andere manier vertellen? Dmv een brief oid? En er dan eventueel ook inzetten dat je er nog niet aan toe bent om er over te praten of dat je bang bent dat je gaat snauwen ed als je er over moet praten oid? Maar dan is er wel een beginnetje gemaakt. ('t is maar een idee, niet doen als je het niet wilt. ;):))

'k vind het iig sowieso al knap dat je haar gemaild hebt. (y)

Hmm, ja , het zou een oplossing zijn. Maar dat het ik eigenlijk min of meer al gedaan.

Min of meer en echt is volgens mij toch nog wel een verschil. :p Ik weet natuurlijk niet wat je gemaild hebt naar je psych, maar misschien kan je het wel (proberen) uitgebreid(er) op te schrijven en dat aan haar te geven oid?

Maar van die paar woordjes was ik al een dag echt gespannen.

Je hoeft het niet in één keer op te schrijven, je kunt ook elke dag een paar woordjes/zinnetjes doen of een dag (of meer dagen) overslaan als het die dag gewoon niet gaat. Enz.

En je hoeft het niet te doen, het was gewoon een idee, wat je er mee doet en/of hoe je het doet, dat kun je helemaal zelf bepalen. :)

Hmmja, eerst wil ik gewoon even een moment rust in mijn hoofd voordat ik verder ga. Dat is op dit moment het enige wat ik wil.

Als dat hetgene is wat JIJ op dit moment wil, dan moet je dat zéker doen :) Enfin, dat is toch mijn mening, he. :)

Hmmja, ik heb het hard nodig. Vannacht kon ik ook weer niet slapen en mijn lichaam heeft op dit moment gewoon rust nodig, anders gaat het mis.

Als je dat aanvoelt, dan lijkt me dat je daar naar moet luisteren. :)

Ik wilde even laten weten dat het nog niet echt beter gaat. Heb veel mailcontact gehad met mijn psych en net belde ze even op voor de medicijnen.

Ik krijg weer oxazepam van 10 mg en mag er maximaal 5 per dag en slikken wanneer het nodig is.

Het is wel fijn om even iets achter de rug te hebben.