Gevoel laten zien....
 

als je je rot voelt, laat je dat ook zien? of hou je je voor de buitenwereld goed en doe je alsof er niks aan de hand is?

ik merk vaak aan mezelf dat ik soms doe alsof er niks aan de hand is en gewoon maar lach terwijl ik me ontzettend rot voel. dit doe ik ook omdat ik niet wil dat mensen ernaar gaan vragen.

Soms ook wel idd. Wat dat betreft ben ik heel goed in toneelspelen :p Aan de ene kant is 't wel gemakkelijk, maar aan de andere kant vergt het wel heel veel energie. Soms ben ik ook erg stil, maar zeg ik doodnormaal dat 'r niets aan de hand is. Soms is aan mij juist wél duidelijk te merken dat ik ergens mee zit, maar voordat ik er over begin te praten zullen mensen toch vaak enige tijd door moeten drammen.

ja dat heb ik ook wel eens. vriendinnen vragen bv dan, is alles goed? en dan moeten ze net zolang drammen tot ik wat zeg, anders begin ik er niet over.

yup ik doe ook aan flink toneelspel..
alles is goed
zeker weten??
ja prima
echt??
ja echt
ik geloof je niet
nou echt
oke

zo toen was ik daar ook weer vanaf...het is heel zelden dat ik toe geef dat ik me zwaar kut voel

Nee, dat geef ik nooit toe.

Ik kan me behoorlijk anders voordoen dan dat ik me voel. Dat heeft ook een keerzijde, als ik me altijd bij een dip-gevoel zou neerleggen werkt dat vast niet stimulerend oid.. Vaak heb ik ook de neiging mezelf sort of af te zonderen zodat mensen niet te dicht bij me kunnen komen.

ik heb een keer door alcohol mn hart gelucht..en toen heb ik nog de helft binnen gehouden

man wat was dat een stomme actie :o

Ik let niet echt op anderen. Ik leef gewoon door zoals ik normaal doe.

Meestal laat ik dat niet zien, en doe ik zeg maar een masker op. Dan LIJK ik heel vrolijk, maar dat ben ik dus niet..Als ik me echt ontzettend rot voel, ben ik heel stil, en lach niet, en zonder me af..Maar dat is dit schooljaar nog maar 2x geweest, omdat ik zo m'n best doe om niks te laten merken.

ik heb eingelijk van jongs af aan een masker voor gedaan als ik me rot voelde zette ik die dus op. Nu is het nadeel ik kan hem bij andere niet meer af zetten, wat soms vervelend is en soms toch nog wel eruug handig!!! Dus nee ik laat mn gevoel niet zien.

probeer het zoveel mogelijk voor me te houden.
Al komt het er soms snoeihard uit, en moet ik de volgende dag me vrienden weer super dankbaar zijn voor het feit dat ze me toch weer opvangen.
De laatste tijd nogal veel gezeik, ik moet weer wat vrolijker worden eens is het ook genoeg bij je vrienden

dat had ik laatst ook

Ik laat het niet echt merken. Niet theatraal in ieder geval, ik schreeuw of huil bijvoorbeeld niet. Maar goed in toneelspelen ben ik ook absoluut niet. Als ik me rot voel ben ik zwijgzaam, serieus & ongezellig. Een brok-in-de-keel gevoel. Het liefst zou ik mezelf dan eventjes willen verstoppen voor de wereld.

Ik ben niet zo open over het algemeen, behalve tegenover mensen die 'het toch wel zien' en die het waard zijn zich in te laten met mijn gevoel.
Ik zal niet, zoals Valse zegt, 'theatraal' gaan lopen janken of schelden. Je zal mn mood het meest merken aan mn reacties.

Ik laat het zien voor de mensen die het willen zien.
De socio's zien het altijd meteen als er wat is, en zij zeggen altijd dat ik het niet zo duidelijk moet laten zien omdat ik de groep met een rotgevoel opzadel. Maar dat is als ik het expres doe, en ik wil dat ze het zien. Als ik niet wil dat iemand het ziet dan ziet soms niemand het en soms wel. Licht eraan hoe erg ik er mee zit en hoe erg die persoon op mij let.
Maar meestal kies ik ervoor het te laten zien, maar wel subtiel. Gewoon net wat feller reageren, of juist wat minder. Net een andere uitstraling hebben.

Ik zeg nooit hoe ik me echt voel... Ik wil het wel... Maar ik weet niet hoe het moet.. Het lukt me niet om gewoon eerlijk te zeggen dat ik me kut voel... En soms lijkt het me juist zo fijn om even toe te kunnen geven aan m'n gevoel en begrepen te worden..

Ik doe me meestal anders voor dan dat ik me werkelijk voel. Als je zegt dat je je k*t voelt gaat die andere zich weer zorgen om je maken en dat wil ik niet.

Ik ben redelijk goed in een masker opzetten voor de buitenwereld en laat alleen aan mensen met wie ik wil praten merken hoe ik me daadwerkelijk voel :o

Eigenlijk laat ik nooit zien hoe ik me echt voel.
Nou ja, de laatste tijd steeds meer. Het is soms gewoon te moeilijk om te doen alsof of ik wil er wel over praten.
Thuis laat ik het wel eens zien want ik weet toch dat ze er niks over zeggen. En als ik het bij iemand anders laat zien is dat meestal omdat ik er dan over wil praten.

Ik laat het meestal wel zien, hoor :)
Ik denk ook dat dat het beste is, om te laten zien hoe je je werkelijk voelt, anders weet je omgeving ook niet hoe het met je gaat en kunnen ze op een bepaalde manier reageren dat jou niet zint. Maar als ze wèl weten hoe het met je gaat, dan kunnen ze rekening met je gaan houden. Eerder niet :)

Ik laat het meestal wel merken ja denk ik, vooral aan mijn directe omgeving. Anderen kunnen het misschien minder goed merken. Praat er meestal ook wel over met 'direct friends' op msn; in het echt (real life) vind ik dat wat moeilijker.

Maar soms heb je geen behoefde aan mensen die constant om je heen zitten te draaien en vragen of ze nog iets voor je kunnen doen en bovenal erger ik me aan die blik die uitstraalt "Wat ben je toch zielig eigenlijk" :s

ik geef het bijna altijd toe. Leuke dingen en minder leuke dingen. Slechts als het vertellen vervelende gevolgen kan hebben, bijvoorbeeld als het iets is dat mij is toevertrouwd dan zal ik het niet snel vertellen.

Heel vroeger liet ik al mijn gevoel zien, daarna een hele tijd niets meer, speelde ik altijd mooi weer... Nu doe ik eerst alsof er niets aan de hand is, stort ik daarna in en ben weer eerlijk(y)

Als ze ècht om je geven, dan zullen ze zo'n blik meestal niet geven, hoor :)

dat heb ik heel erg gehad, ik begin het nu los te laten, ik laat een aantal mensen wel zien dat ik me rot voel en eigenlijk is dat veel fijner :).

Als ik me rot voel, merkt niemand dat aan mij, omdat ik wel gewoon lach om anderen en normaal doe. Ik hou het wel binnen. Soms een beetje te, denk ik. Dan voel ik me rot, maar niemand weet het. Dan voel ik me nog rotter omdat niemand me dan zou kunnen helpen.

Ik voel me nooit rot, als je begrijpt wat ik bedoel :o
Mja, soms vragen mensen er wel eens naar, en dan denk ik wel "hmm, moet je dat nu echt weten? zou ik nu gaan roepen dat alles allesbehalve in orde is en dat ik me veel te vaak rot voel", dan is het toch nog makkelijker om te zeggen 'ja, gaat wel' of 'ça va' of 'het gaat goed'. Eigenlijk is het een verslaving aan steeds maar liegen en je maskertje opzetten.
Ik probeer het meestal wel voor mij te voelen, maar als je dat weken aan een stuk doet, is je humeur zo naar de kloten dat de meesten toch wel doorhebben dat er iets mis is :(
Als ik me echt compleet rot voel, dan zet ik gewoon wat muziek op, afhankelijk van hoe ik me wil voelen: woedend of zielig. De laatste tijd heb ik ook al vaak een masker tegenover mezelf opgezet "ik voel me echt niet rot. ik heb geen problemen, in ieder geval zijn ze het niet waard om aan te denken, over een een jaar of twee zullen die problemen wel weggaan, en dat is ondertussen een half jaar geleden"
Mja, dat masker staat dus eventjes af tegenover mezelf, maar beter weer opzetten, geloof ik

Als ik mij echt serieus rot voel (dat zijn dan meetal dingen waarin ik met mezelf in de knoop lig), dan hou ik het voor mij, dan zoek ik in mezelf wel een oplossing.
maar als het maar een kleine ergernis is, dan gooi ik het eruit tegen al wie het horen wil. Of als het al een grotere ergernis is, en ik vertel het wel tegen iemand, dan vergeet ik meestal nog de helft te vertellen :(

Het hangt ervan af met wat voor mensen ik te maken heb denks.
Als ik ga stappen/sporten met vrij onbekende personen dan is het niet prettig om somber over te komen en daardoor slok ik me gevoelens op en tover ik smile op m'n gezicht.
Maar bij vrienden/vriendinnnen probeer ik dit zoveel mogelijk te vermijden. Omdat ik vind dat als ze echt om je geven duidelijk moet kunnen maken dat je niet lekker in je vel zit. Ze kunnen alleen maar helpen door erover te praten zodat je de volgende keer een smile tovert die je het licht van binnen verhult.
Maar wel merk ik dat bepaalde mensen op een gegeven moment genoeg krijgen van het 'geblaat over kleine problemen'. Dan bellen ze minder vaak op enzo, dat vind erg jammer maar dat zegt wel een hoop over de band met die persoon.

nooit, tegen niemand. Heel soms geef ik toe dat ik me kut voel, maar alleen tegenover vrienden op msn.

IK laat het nooit meer zien. Heb daar geen zin meer in en geen behoefte meer aan. Anderen kunnen me meestal toch niet helpen. Ik los het zelf allemaal wel op. Natuurlijk, heel soms in exreme gevallen heb je anderen echt wel nodig maar dan nog los ik het liever zelf op. Ik ken mezelf het beste en weet wat ik moet doen om beter te voelen :)

het is heel verschillend bij mij. De ene keer sluit ik mezelf op in mijn kamer en ziet niemand het, een andere keer ga ik keihard huilen of met deuren slaan en de andere keer wil ik het wel verbergen, maar de mensen die mij goed kennen, zien het dan wel aan mij.

Elke bui is weer anders.

'Met mij gaat alles goed! :)'

Het is heel makkelijk te typen. En dat irl roepen en proberen uit
te stralen, gaat/ging me net zo makkelijk af.

Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om te laten zien/merken dat
het niet goed gaat (of zelfs maar de mogelijkheid te geven dat
mensen het kunnen merken), en probeer dat ook vaak uit alle
macht te verbergen.

Dat is misschien ook wel één van de redenen waarom ik een
ander vaak maar 'tot op zekere hoogte' laat komen, en nooit
bij de 'echte Kim'. Want op het moment dat iemand me 'kent',
is er ook heel makkelijk doorheen te breken.

ik speel heel goed toneel, niemand heeft het door.

maar mn beste vriendin die ziet het aan mn ogen zegt ze altijd
dan schrijft ze iets op een blaadje zoals "words may try, eyes won't lie"
eigelijk erg cute, maar ook vervelend af en toe, dat ze altijd alles doorheeft :x

ligt eraan.. als ik echt gewoon down ben en het me niks kan schelen verder allemaal, dan zien mensen het ook wel aan me... als ik down ben en geen zin heb in "oh, meisje, het komt allemaal wel goed, en dit en dat..." dan laat ik gewoon niks blijken... happy zijn is altijd uitbundig, dat moetbje zien, kan niet anders.. verder tja.. uhm, dawast

Soms houd ik alles voor em, een andere keer, als ik met goede vrienden ben, mogen ze alles weten. WIL ik zelfs dat ze alles weten. Dan heb ik gewoon even erg veel behoefte aan steun. En die krijg ik. Waar ik erg dankbaar voor ben op dat moment.

Ik verberg al mijn gevoelens als ik dat wil, maar gelukkig wil ik dat de laaste tijd steeds minder. Vaak doe ik gewoon normaal als ik me kut voel maar dan als er iemand in de buurt is die 'het' mag weten dan doe ik net een klein dingetje wel/niet of zeg ik iets tussen neus en lippen door waardor hij/zij iets doorkrijgt. Soms lijkt het net een spelletje hoe ik door zo min mogelijk te laten zien toch aandacht kan krijgen :s :bloos: :(. Maar de laaste tijd lukt het al veel beter om 'normaler' te doen zeg maar...

Als ik me rot voel wil ik dat best tegen iemand zeggen. Als anderen vragen 'hoe is het ermee' , dan heb ik vaak niet zo'n zin om het steeds opnieuw te blijven zeggen, dus hou ik het voor me.
Als ik het steeds opnieuw blijf vertellen, lijkt het vast net alsof het moment zich telkens herhaald, volgens mij.

Ik heb me zo'n vier a vijf jaar kut gevoelt zonder dat maar iemand het wist. Toen het te erg begon te worden, vertelde ik het mensne wel. Maar ik vraag me af of het soms wel enig nut heeft. Afgezien goede vrienden, maar daarnaast....Mensen vonden me alleen maar een aansteller en aandachtstrekker.
Dus nu ben ik weer op het punt belandt dat ik niets meer zeg, tegen twee mensen maar nog....maarja

ik kan niet toneel spelen, als ik me rot voel dan moet het eruit, dan wil ik het de hele wereld laten zien in de hoop dat er iemand me komt troosten of dingen zegt waardoor ik me weer beter voel. maar ik krop het wel vaak op voor het tot een uitbarsting komt.

Ik houd het liever binnen.. Nouja bij m'n vriend ofzo wil ik het wel eens kwijt. Maar sommige dingen hou ik echt voor mezelf, dingen die ik niet kan bespreken met anderen. Bovendien troost ik liever mensen dat dat Ik getroost word.. Behalve in de liefde.

Ligt eraan wie er in de buurt is. Voor de buitenwereld lijkt het alsof het altijd goed met me gaat; met alles. Ouders, familie, collegae, studiegenoten, docenten: ze denken dat alles prima met me gaat en dat wil ik ook graag zou houden. Ook bij bepaalde vrienden laat ik het masker maar heel moeilijk zakken. Er zijn eigenlijk maar twee vriendinnen bij wie ik het masker helemáál durf te laten vallen.

heb dat vroeger wel heel erg veel gedaan... hoe het nu is... misschien dat ik t eigenlijk nog steeds wel doe maar niet echt bewust meer... ik zie sowieso weinig mensen de laatste tijd, zit meestal thuis... k kan er aan de buitenkant misschien wel vrolijk uitzien maar van binnen zit altijd dat lege rotgevoel, voel t altijd, al jaren maargoed, t hoort er misschien gewoon bij...

ik gooi het 99% van de tijd eruit....

Ik durf het niet meer, omdat ik toch voor gek uitgemaakt wordt.

Vroeger zei ik helemaal niks, en uitte ik me via het (zoals een jongen die ik ken het zegt) happy-happy-joy-joy gedrag: zorgeloos over proberen te komen.
Na een keer instorten ben ik een tijdje open geweest, maar ik wordt steeds vaker voor gek uitgemaakt. Ik voel me terugvallen in mijn oude patroon.

Ik ben niet zo goed in toneel spelen..
Dat mislukt dus altijd..
maar gelukkig ben ik niet altijd overdreven op de voorgrond ofzo.. dus lang niet iedereen merkt dat ik niet vrolijk ben :)
en als ze het wel merken.. Zeg ik meestal gwoon dat ik net zat te denken ofzo, dat ik "gwoon" niet zo vrolijk ben (ben ik best vaak), of dat het allemaal goed gaat.. alleen dat geloven ze volgens mij niet, maar ze weten dat doorvragen bij mij niet vaak helpt.. eigenlijk haast nooit.. dus doen ze dat ook niet, bes wel fijn meestal.. :)

Het stomme is dat ik simpelweg mijn gevoelens niet goed KAN laten zien in het bijzijn van anderen (hoogstens op een begrafenis, maar dat vind ik een gebeurtenis apart). Terwijl het echt niet zo is dat ik het niet zou willen! Ik zou het wel 's fijn vinden om gewoon bij iemand te kunnen uithuilen maar ik produceer alleen tranen als ik alleen op mijn kamertje zit..
Soms voel ik me zelfs schuldig als ik niet huil in gezelschap. Gisteren nam er een meisje op best wel emotionele manier afscheid van onze klas op school, en ik vond het heel erg, had best willen huilen, maar dat gebeurde niet.

Ze zien het nu toch wel. Die glimlach zit op m'n gezicht gebrand. 'Ik ben altijd vrolijk.' maar als ik een keer neutraal kijk, weten ze meteen dat het mis is. 'Vrolijk' is voor hun normaal.

Het masker dat ik droeg is nu mijn gezicht, tijd om hem af te zetten...