grenzen in een behandeling
 

Momenteel krijg ik zelf weer hulp maar ik vraag mij af in hoe verre ik mijn grenzen mag aangeven tijdens die gesprekken? En in hoe verre die grenzen ook niet overschreden mogen worden?
Deels denk ik zelf dat mijn grenzen "heilig" zijn maar in mijn geval leg ik ze heel ver naar voren zodat ik niks of nauwelijks meer iets zeg over hoe en wat er in mijn hoofd om gaat. Blijft het dan het zelfde of mag/moet de maat. werker in mijn geval de gewoon over de grens heen gaan die ik aangeef?

Het ligt aan jezelf, als je er niet over praat, word je niet geholpen. Het ligt er dus maar net aan of je geholpen wilt worden bij die dingen die je afgrenst zeg maar.

ja owk, logisch maar wat als er gewoon grenzen moeten worden overschreden om iemand (mij) te helpen die dat ook wil, maar gewoon die grens niet kan aangeven?

zielenknijpers hebben zwijgplicht...waarom zou je dan een grens hanteren

Mijn ervaring is dat ze zich lang niet altijd aan die zwijgplciht houden vandaar ik wel kan begrijpen je grensen hanteert

waarom zou ik die niet hanteren als ik niet weet wat er allemaal in mijn hoofd zit? en ten tweede valt die zwijgplicht nog vies tegen ook als ik het "te bont maak" dan worden mijn ouders gewoon in gelicht of ik er tegen ben of niet.

ps ik ga niet naar een zielenknijper maar naar een maat. werker

als je een grens gaat hanteren dan wil je dus gewoon niet geholpen worden..

je moet zeker met die maatschappelijk werker praten van je ouders ofzo?want als je zelf naar die maat werker bent gegaan dan wil je dat je geholpen wordt en vertel je gewoon alles...

en als een maat werker geen zwijgplicht heeft dan ga je naar iemand die dat wel heeft. als je echt geholpen wilt worden moet je gewoon alles vertellen anders kan je net zo goed niet met iemand praten want dan hou je jezelf voor de gek

ik ga volkomen vrijwillig en die maat. werker heeft in principe ook zwijgplicht maar ik moet niks geks doen dan worden mijn ouders in gelicht ect.

De grenzen hanteer ik niet eens bewust ik weet dat ik het doe maar dat is volkomen onbewust. Zodra ik de ruimte krijg om de grenzen te bepalen doe ik dat.

Als je geholpen wilt worden dan zul je toch echt alles moeten vertellen. Als je dat niet doet zal je probleem niet opgelost worden en ik neem aan dat je dat wilt. Misschien moet je een andere mwer proberen waarvan je zeker weet dat hij/zij zich aan de zwijgplicht houdt en waar je je beter bij voelt zodat je meer durft/wil te vertellen. En over die zwijgplicht, er zijn maar heel weinig dingen waar mwers niet over mogen zwijgen en ik ga er van uit dat het niet over dié dingen gaat. Dus als je een goeie mwer treft kun je gewoon alles vertellen zonder dat je ouders erachter komen.

Grenzen die je vaak angstvallig bewaakt, zet je niet voor niets;
en ik denk dat bij een bepaald soort grenzen het juist goed is
dat die doorbroken worden, omdat daar weleens een sleutel
van het probleem/de problemen kunnen liggen.

En het is dan aan de hulpverlener om goed in te schatten bij
welke grenzen dat wel/niet nodig is, denk ik...