Wanneer voel jij je opgesloten?
 

Nou.?

Uhm als ik de deur van de wc niet open krijg...?

Als ik naar huis wil omdat ik geen aansluiting met de mensen heb maar mn vriend pas uren later naar huis wil.
Wanneer ik het gevoel heb te schreeuwen maar dat niet kan.

Ik als ik me totaal chaotisch voel en niet weet wat te doen.

Qua emoties soms van binnen. Opgesloten in je eigen wereld.

Als ik wil praten en wat ik wil zeggen komt er niet uit, of totaal anders als hoe ik wil

pff meestal iig als ik me niet op mijn gemak voel. Bij verplichte dingen waar je niet weg kan terwijl het verschrikkelijk is, of bij een groep mensen waar je niet mee overweg kan.

Als ik niet de ruimte heb die nodig is, op welk vlak dan ook.

En of dat nou komt door beperkingen van buitenaf, of onvermogen uit mijzelf... Het blijft een gebrek.

Mooi omschreven... (y)

Als ik onder de stress zit. Het voelt dan als een sterke laag om mij heen, waar ik niet onder uit kan komen...

Als ik naar huis wil en dat naar omstandigheden niet kan, of als er in zo'n geval uitstel is.

Als iemand me vastgrijpt bij mn polsen (ook al is het voor de grap)

naast alle 'gewone dingen':
als ik me zo klote voel maar in een 'vrolijke' omgeving zit met andere mensen, zodat ik mijn gevoelens onmogelijk kwijt kan

Ik voel me opgesloten als mijn moeder in de stress schiet (dan ben ik liever niet bij haar maar ik kan ook niet weggaan want dan laat ik haar in de steek) of opgesloten in mijn eigen gevoel als ik zelf in de stress schiet.

Als ik tijdens het uitgaan bepaalde mensen tegenkom in het café waar ik dan ook ben.

Als ik ergens ben waar ik eigenlijk niet wil zijn, maar ik kan het op dat moment voor m'n eigen gevoel niet maken om weg te gaan. Bijvoorbeeld een verjaardag waar ik alleen de jarige ken. Om die reden mijd ik die situaties tegenwoordig maar :) Ik weet dat ik het toch niet leuk ga vinden.

Als ik te weinig tijd heb, maar nog teveel te doen. En ik het wel wil doen, maar niet kan doen.

als ik ergens ben waar ik me niet goed voel en zo snel mogelijk weg wil en als er iets is waarmee ik niet met andren over wil praten, dan voel ik me van binnen opgesloten.

als ik geboeid op bed lig :D

Ik voel me opgesloten als mijn hoofd warrig is en ik eigenlijk niet weet wat te doen en ik overladen blijf worden door emoties e.d.

Als ik bedenk hoe groot het universum is en besef dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit verder dan de maan kom.

Als ik niet de dingen kan doen waardoor ik gelukkig word.

mischien raar maar als bepaalde soort mannen te dicht bij me komen....

Niet raar, ik voel me al opgesloten als ook maar een willekeurig persoon in mijn buurt komt:p

Verder als ik maar blijf piekeren, dan zit ik opgesloten in mijn gedachtes:o En nog wel vaker, maar dat zeg ik niet;)

Maar ik voel me niet opgesloten in kleine ruimtes, vind open ruimtes juist enger dan kleine;) Dat is knus:D

idd...
maar ook gewoon in de lift, in een klas lokaal, etc....

Ik voel me ook opgesloten als iemand druk met me stoeit zeg maar. Ik raak dan helemaal in paniek van binnen, maar vanbuiten laat ik het nooit merken, omdat ik het onzin vind. Maargoed, dit is een aanvulling op mijn vorige post.

Als ik op een plek zit waar ik me niet op mijn gemak voel, maar waar ik niet kan ontsnappen. Vooral als het gewoon zo hoort.

(y)

Het leven is als een spelletje free cell. Ik voel me opgesloten wanneer mijn vrije cellen op zijn en ik alleen nog maar kaarten onderling heen en weer kan schuiven zonder resultaat.

Ik voel me opgesloten als er oplossingen zijn die allemaal niet goed zijn en geen oplossing kiezen ook niet goed is.

:)

Over het algemeeen is dat gewoon een gebrek aan inzicht, ik denk dat het nooit nodig is me opgesloten te voelen.

Ik voel me sowieso vaak opgesloten in mijn lichaam.. En inderdaad, als ik me niet op mijn gemak voel of zo.

Als ik in kleine ruimtes ben, zoals een lift. En als ik me ergens aan iemand irriteer bijv. in een klaslokaal krijg ik het helemaal warm en voel ik me ook opgesloten.