niet wegkunnen??
 

Ik ben 18 en ik ben het huis uit, dat heb ik dan ook toen ik 18 werd zo snel mogelijk geregeld, ik woon nog in de zelfde stad.


Maar mijn situatie thuis is zo slecht dat ik vanaf mn 10e echt alles voor over had om weg te gaan.
Ik werd niet geslagen. Werd ik maar geslagen, dat had ik zo graag gehad. Dan had ik tenminste een fatsoenlijke rede gehad om weg te gaan, heel soms gaven ze me een kleine tic.
Nee, het was geestelijk, geestelijk hebben mn ouders me helemaal kapot gemaakt, tot op het bot af vernedert!
Ik was alles fout, dom, dik, ellendig, achterlijk, alles, het is niet te herhalen.
Ik heb der in mn liefde een beetje moeite mee gehad, ik heb nu een lieve vriend, ik heb alleen een beetje moeite om te houden van mensen, ik heb nooit geleerd om van mensen te kunnen houden.

En nu ik dat nu nog navertel via dit topic zijn er twijfelingen, werd ik echt mishandeld? Die vraag stel ik me echt al vanaf mn 10e af (vanaf mn tiende kan ik het me echt herinneren dat ik huilend voor de garagepoort stond, en ik kan de worden nog door mn hoofd horen gaan “wat doen ze met me? Ze mishandelen me gewoon, nee dat doen ze niet? Wat doen ze met me? Ik wil dood” en dat bleef ik in mn hoofd herhalen. Het meeste schrok ik nog van dat dood willen! En mn ouders konden, en mochten me niet mishandelen, ik stel me aan, waarom doet het zo’n pijn. En dat is jaren zo door gegaan.

Ook zeiden mn ouders vaak genoeg tegen me dat ik het niet zo slecht heb. Net alsof ze mn gedachten konden lezen, ik zei nooit iets daarover.

Maar nu komt eigenlijk na zo’n lang verhaal mn vraag: ik had zo graag zo veel eerder het huis uit gewild (op mn 15/16e was ik er echt wel klaar voor geweest!) en dat had me heel veel pijn bespaard gebleven.

Maar mijn ouders zeiden dat ik gerust wegmocht, maar ik zou toch terugmoeten, ik had geen geld, niks.
Zou er niet een manier zijn geweest (voor andere mensen die precies hetzelfde meemaken) om eerder weg te kunnen?
Zonder dood te moeten gaan?

Die vraag is irrelevant. Je woont nu op jezelf, maak er nu iets van. Het is gegaan zoals het is gegaan, je kan iets maken van de toekomst niet van het verleden. Enige extra wijsheid over het verleden lijken me, in deze context, 'nutteloos' voor de (lees: jouw) toekomst :)

Via BJZ en het RIAGG kun je volgens mij een vraag naar begeleid wonen doen, en dat kan vanaf je 16e als je echt niet meer thuis kunt wonen. Maar je hebt ook van die huizen die voor jongere kinderen zijn, maar dat is dan alleen dagopvang, dus dan ben je 's avonds en zondags gewoon thuis. Daarnaast is er natuurlijk nog de keuze van een pleeggezin, maar ook dat als je écht nergens anders kunt wonen.

Maar, waarom vraag je jezelf dit af? Want je bent nu eenmaal uit huis, en je kunt er beter iets van proberen te maken dan jezelf voor je kop te slaan, omdat je er nu achter komt dat je eerder weg had gekund thuis. Toch?

Nijn*

Op een of andere manier wil ik het weten, om mn verleden af te kunnen sluiten :s

Definitie kindermishandeling volgens de raad voor de kinderbescherming:

"Kindermishandeling is elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of geweldadige interactie van fysieke, psychische of sexuele aard die de ouders of andere personen ten opzichte van de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel. "
www.kinderbescherming.nl

Er zijn instanties die Kamertraining hebben. Hierbij woon je met 4 of 5 man in een appartement en dan woont er een mentor of mentorechtpaar boven of naast je. Je kunt naar hen toe wanneer je problemen of vragen hebben en ze begeleiden je wanneer je bijvoorbeeld werk zoekt ed. Toch heb je ook een hoop vrijheid omdat die mentor niet constant om je heen is: alleen als je hem/haar opzoekt. Dit is gratis indien je nog op school zit (bij werk weet ik niet: geloof dat je dan een deel moet afstaan ofzo).

Ik weet niet wanneer je daarvoor in aanmerking komt (of er eisen voor zijn ofzo). Ik denk dat je wel eerst andere vormen van hulp moet hebben gezocht.
Mocht je er meer van willen weten: ik heb er een heel boekje over thuis dus ik kan best dingen opzoeken. Maar ik vraag me af in hoeverre het zin heeft om jezelf te kwellen met de gedachte dat je eerder weg had kunnen gaan.

owww wat voel ik me thuis in jouw verhaal...Ik heb ongeveer het zelfde mee gemaakt. Ik ben thuis ook flink psygisch mishandeld thuis, ook ik dacht om een uit vlucht aan de dood. Ik ben met mn 17 uit huis gegaan. Ze hadden me van binnen helemaal kapot gemaakt. Ik ben nu 21 ik woon sinds mn 19 de op mezelf (zelfstandig) en nu pas sinds een kleine jaar begint bij mij het verwerken. ik heb nog wel steeds contact met mn ouders, die wonen 100 meter hier vandaan. maar gaan in februari naar een stad verhuizen zou ik nu volledige rust krijgen..... Ik denk ook voor jou dat hier pas het verwerken begint.. want psygische mishandeling is zooooo moeilijk niemand ziet het...

psygische mishandeling is kinder mishandeling maar zooo moeilijk aan te tonen....

soms kunnen ze ook normaal doen, tegen de rest van het gezin, maar altijd is er wel iets kleins wat ze tegen mee deden, ik wist en weet nu nog steeds niet of het wel mishandeling was, komt die pijn die ze me vanbinnen geven niet gewoon uit mezelf, was ik niet gewoon te zielig, om alles wat ze maar gewoon als een grapje zeiden negatief op te vatten. Maar waarom deed alles contstant zo'n pijn.

Ze deden contstant als ze niet van die opmerkingen maakte tegen me alsof ze alles het beste voor ons voor haden, en er waren meerdere kinderen op de wereld die het slechter dan me hadden.

Als ik zei dat ze me pijn deden, zeiden ze dat ik me aanstelden, zodat ik ondertussen ik was zei niks te hoeven doen, of ik had hier niks te zeggen want ik had hier in huis niks te zeggen.

Ik kon niet zomaar weg gaan, want mn ouders hadden toch het beste voor me over?? toch...

ik weet het niet meer, maar waarom deden ze me dan altijd zoveel pijn, teveel, teveel..:(

Jeetje, meis, ik herken heel veel van jou dingen. Niet van mezelf, maar van twee nichtjes van mij. Ze worden geestelijk gekleineerd en mijn tante heeft anorexia. Mijn jongste nichtje is zelfs voor straf onder de koude douche gezet door mijn oom! Het is echt te ziek voor worden. Mijn tante met anorexia heeft gewoon niet lang meer, dat weet iedereen van de familie wel. Ze weigert hulp en niemand kan wat doen. Ja, mijn oom zou wat moeten doen, maar dat doet die hufter niet. Sorry, ik liet me even gaan.
Ik zal sowieso de dood van mijn tante vreselijk vinden, maar dat mijn nichtjes alleen zullen achterblijven met mijn oom maakt me angstiger. Mijn oom is de persoon die loopt te kleineren. Ze doen echt nooit iets goed.
Ik was er laatst bij, toen mijn oudste nichtje in opstand kwam. Mijn oom stampvoette gelijk naar de auto en bleef daar alleen zitten. Hij spoort gewoon niet.

Ik zou niet weten wat je zou moeten doen, maar ik wilde je wel vertellen dat ik je begrijp.

Liefs

Eend

dankjewel,
Ik weet het allemaal ook niet. Ik heb gewoon behoefte om het af te sluiten,
Ik zou niet met ze derover kunnen praten, ze zouden toch alles ontkennen, en zeggen dat ze goed voor me zijn,
En anders zou ik me wel ontdankbaar voelen, voor al die jaar.
*huilt*

Ik ben net 17 geworden en ben nou sinds woensdag uit huis. Begeleid wonen doe ik. Maarja, het is mogelijk om op je 16 al uit huis te gaan als het niet meer gaat. Maar zoals Fade of Light al zei, richt je op de toekomst. Je kan nou wle denken van wat als, maar dat heeft toch geen zin meer nu :)

wow, ik herken echt veel...
ik word ook psychisch en gedeeltelijk lichamelijk mishandeld door mijn moeder.
ik wil graag weg, al wil ik mijn vader niet in de steek laten (die is echt een schat!!!).
maar, misschien klinkt het lullig, begeleid wonen is niets voor mij, omdat ik niet tussen de psychiatrisch patiënten wil zitten, dat doe ik thuis ook al... ik ben al genoeg huispsycholoog en ik wil daarvan weg.
ikzelf ben gewoon gezond en ik zou best op mezelf kunnen wonen.
het enige probleem is, dat ik nog op de middelbareschool zit (nog anderhalf jaar te gaan) en ik geen geld heb.
ik kan naar mijn oma, maar ik wil eigenlijk ook niet mijn vader in de steek laten.
en mijn kat ook niet (het klinkt misschien raar, maar ik kan echt niet zonder hem, hij is mijn grote vriend, houdt altijd van me, enz.).
mijn kat kan ik zeker niet naar mijn oma meenemen...
ik ben wel een beetje plannen aan het maken met vriendinnen die ook graag uit huis willen, dat we een huis gaan huren als we van school af komen enzo en daar dan gaan wonen.
daar kijk ik naar uit...
maar ik wil zo graag weg
ik hou het niet meer uit...

je spreekt je zelf wel heeeeel erg tegen. Je word thuis mishandeld(psygisch ook) maar je wil niet tussen psygiatrische patiente zitten? :s dat ben je zelf ook anders word je niet psygsch mishandeld en kan je er tegen. Ten tweede wil ik ff kwijt dat je er een verkeerd beeld van hebt, ik zat als enige psuschiatrische patient tussen allemaal jong criminelen, dat is dus fout gegaan....
als je bij een ggz of jeugdzorg loopt, die kunnen zorgen dat je uit huis kan gaan. weten dan ook het beste is voor jou, en anders ga je naar de huisarts die weten er ook wel raad mee. dat je je huisdieren en vader zal missen begrijp ik wel maar ze zijn niet van de aard bodem verdwenen, je kan ze bezoeken wanneer je maar wil

succes

meis, je bedoelt het vast goed, maar het enige wat ik bedoel is:
als ik kom te zitten tussen allemaal mensen die net uit een psychiatrische instelling komen, dan kan ik net zo goed thuis blijven.
het is voor mij juist de bedoeling om niet meer tussen de psychiatrische patiënten te zitten, want dat doe ik thuis al bij mijn moeder.
mijn kat kan ik niet achterlaten, hij betekent niet alleen heel erg veel voor mij, maar ik weet zeker dat mijn moeder hem iets zal aandoen als ik wegga en dat wil ik niet.
vroeger was het altijd zo als mijn vader ergens tegenin ging of iets ergens van zei, dat ik dan de volgende dag 'per ongeluk' van de trap af viel of weer in het ziekenhuis zat bij de röntgen.

dus tja

Jeej, wat een verhaal zeg! Ik hoop dat het nu beter met je gaat enzo! Sterkte iig!

@lise_smiles: kan je niet weggaan... samen met je vader en je kat?

ik bedoel het zeker goed, Je kan als je een kamer kan vinden ook onder zelfstandig begeleid wonen. woon je dus op jezelf. en die mensen weten wel hoe je aan spullen kan komen en geld voor de kamer. dus als je nog nergens heen kan (jeugdzorg of ggz) ga dan naar je huisarts en vraag erom. En laat je zeker niet onder sneeuwen, dat proberen ze allemaal. Je hebt een doel--> uit huis met contact met ouders, hou dat doel voor, anders gaan ze praten over therapie voor jou(samen of zonder je ouders) je gaat naar de huis arts je zegt thuis red ik het niet meer ik wil uit huis met begeleiding wat moet ik doen, hun weten het wel verder.

succes

ouwe koeien lekker in de sloot laten liggen...
en nu gewoon genieten dat je vrij bent...
het verleden isser niet meer en komt toch niet meer terug...
het is klaar en nu ligt de wereld aan je voeten...