wanhoop voelen is onmacht
tegen de muren kruipen
om iets
wat onbeïnvloedbaar is

geef me één klein vonkje
één miniscuul vlammetje
en ik
tover er een bosbrand uit

als je me de kans gaf
was ik niet langer machteloos
zonder jou
sta ik alleen

heel mooi geschreven...echt gewoon heel duidelijk en toch erg dromerig op een of andere manier...ik vind het woordje NAARST alleen niet echt passen...

heej, secreel, thnx voor je antwoord, ik heb hem snel gescrivere, toen ik hem herlas, zag ik meteen dat je gelijk had, weet alleen niet zo goed hoe ik het anders moet verwoorden, tis nu veranderd... ach... ik wordt er niet blijer van nu die er beter uitziet

ik sluit me helemaal aan bij secreet, dit is echt super geschreven!
ik vind de vergelijking van liefde met een bosbrand ook moii he... je gedichtje... straalt hoop, en ook weemoedigheid uit. zo voel ik me nu precies ook!
kus

Wat heb je dit op een leuke, mooie en aparte manier geschreven (y)

liefs,
mariamne

okee okee, dat uppen was vervelend, maarr...
k heb eerder weleens gedichtjes geschreven èn hier gepost, ben nu gewoon zo blij dat er leuke of enigszins sowieso reacties op zijn!! jee! maakt dat ik me tenminste nog een bèètje goed voel!
bedankt!
hoop, hihi, dat is het niet persé bedoeld uit te stralen, want die heb ik allang laten varen, toch fijn dat jij het er in herkent, ben ik tenminste niet totaal wanhopig.
jij ook bedankt!

ik zat zo te denken... misschien is het beter als je zegt: wanhoop is zwart... njah... ik kijk nog wel.. volgens mij kan ik al niet meer veranderen

Ik sluit me volledig aan bij alles wat hieboven staat.
Ik heb nog niet veel van je gelezen, maar ga zeker doen. Ben benieuwd naar je volgende gedichten
Liefs Kimry

bedankt! ik... ga een ode over een nectarine posten, zeer binnenkort, want ja... belofte maakt schuld.
ben hard bezig met zoeken :o