het allesomvattende woord
 

Okee, hier de 2e (rijmende) poging...

Liefde was het allesomvattende woord,
dat alle leed moest verbergen,
de weg moest wijzen naar een vervreemd oord,
waar takken en doornen het lichaam tergen.

Wanneer je eenmaal hebt gevonden,
waar het valse woord naar verwijst,
wacht dan toch die paar seconden,
voordat je doelloos verder reist.

Want onwetend staan wij aan het begin
van een eindeloos durende reis
en met een beetje tegenzin,
brengt het je compleet van de wijs.

Liefde was het allesomvattende woord,
dat ons dreigde te misleiden,
ons durfde te leiden naar dat vervreemde oord,
om ons eeuwig te laten lijden.

Je maakt toch wel wat leuks van een cliché onderwerp :)
Ik vind het wel leuk, een gedicht in de vorm van advies oid, jammer dat dat alleen in de tweede strofe tot uiting komt.

waar takken en doornen het lichaam tergen.
Ook wel jammer dat je de takken en doornen niet wat verder uitgewerkt hebt, nu staat dat daar zo 'los'?
Wel leuk dat misleiden/leiden/lijden in de laatste strofe :)

vond het inderdaad een best leuk gedicht, en je hebt het redelijk orgineel gebracht, alleen die zinnetjes die ik hier heb staan vond ik niet zo.

Het heeft wel wat, maar dit:

Want onwetend staan wij aan het begin
van een eindeloos durende reis
en met een beetje tegenzin,
brengt het je compleet van de wijs.

vind ik te geforceerd. Met name dan de laatste twee regels: naar mijn mening vallen ze buiten de rest van het gedicht en ik krijg het idee dat ze daar alleen staan omdat je iets nodig had wat kon rijmen op de eerste twee zinnen van deze strofe.

Probeer het te perfectioneren. Herschrijf het een paar keer, en dan nog eens.

Ik ben blij dat dit gedicht meer aan slaat. En ja, dat takken en doornen had misschien wel terug mogen komen, misschien moet ik tussen de 1e en 2e strofe nog een strofe maken.

Dieper, steeds dieper krassen
ze wonden in mijn tedere huid.
Harder, steeds harder wassen
ze mijn gezicht met onkruid.

hmm, wil je even kijken of het zo beter is dan?
---------------------------------------------------------

Liefde was het allesomvattende woord,
dat alle leed moest verbergen,
de weg moest wijzen naar een vervreemd oord,
waar takken en doornen het lichaam tergen.

Dieper, steeds dieper krassen
ze wonden in mijn tedere huid.
Harder, steeds harder wassen
ze mijn gezicht met onkruid.

Maar wanneer je eenmaal hebt gevonden,
waar het valse woord naar verwijst,
wacht dan toch die paar seconden,
voordat je doelloos verder reist.

Want onwetend staan wij aan het begin
van een oneindige reis
en met een beetje tegenzin,
brengt het je compleet van de wijs.

Liefde was het allesomvattende woord,
dat ons dreigde te misleiden,
ons durfde te leiden naar dat vervreemde oord,
om ons eeuwig te laten lijden.

'Tedere huid', dat kan niet. Ik denk dat jij bedoelt 'tere huid', of niet? Vind je strofe verder wel een verbetering, al vind ik de rijm ietwat geforceerd overkomen. Je variatie op de eerste strofe aan het eind van je gedicht vind ik geslaagd. Die strofes daartussen, daar zou ik inderdaad nog wat meer aandacht aan besteden, het is de moeite waard.

Jij zelf vond dit beter. Als ik het een beetje bruut mag poneren, ik vind het nu te veel een sinterklaasgedichtje.

Ik vind de rijm een beetje te geforceerd en een aantal dingen zijn niet zo mooi uitgewerkt (of helemaal niet). Maar het is wel iets beter dan je vorig gedicht.. Ik denk dat als je het een paar keer doorleest voor jezelf, je dan zelf ook een aantal dingen had kunnen ontdekken/horen. :)

@ halogeen: Wat voor sinterklaasgedichten schrijf je dan?? :s Je mag best bruut zijn, maar zeg er dan wel even bij waarom je iets vindt, dat is wel zo handig voor mij.

@CSN: Jah het loopt niet goed daar, maar het was wel echt mijn bedoeling om die zinnen erin te zetten...

@clantestino & nijn: Ik zal er nog eens naar kijken :)

Oke, ik heb het oude gedicht als leidraad gebruikt en ben weer helemaal opnieuw begonnen en geprobeerd het dit keer meer ene geheel te laten zijn.

Liefde zou het woord zijn,
dat mijn leed wilde verbergen,
mij de weg zou wijzen
Naar een ver en vreemd oord.

Maar mijn weg was vol met
takken, doornen en tegenslagen,
die ik machteloos doorliep.
‘De tijd dringt,’ zei een stem.

Omhoog keek ik en daarna
weer verstard vooruit, want
ik ging niet waar ik wilde.
-Stiekem keek ik achterom-

Maar een weg terug was er niet
en zou er ook niet zijn, want
liefde had me misleid
door me te verleiden,
zoals ik haar ooit heb verleid.

Het laatste gedicht vind ik (nog steeds) een beetje onsamenhangend. Het hapert na de tweede en de derde strofe op de een of andere manier.
Misschien komt dat omdat je er nu téveel aan hebt gesleuteld.

Die zinnen vind ik wel mooi bedacht. :)

Op mij komt het over als gedwongen eindrijm. Het accent komt vooral te liggen op het ABAB rijm, terwijl je ook wat doet met assonantie, alliteratie en binnenrijm, maar dat valt allemaal niet op. Mijn sinterklaas gedichtjes rijmden ook altijd zo.