mensenkennis
 

Nietsvermoedend lees ik
terwijl de werkelijkheid van de woorden nog niet tot me doordringt
een fractie van een seconde later
bijtende schrik
te denken dat ik wist wie je was

een mens is als een steen
een wisselend oppervlak
mijn vingers die al maandenlang
aftasten, steeds meer herkennen
plotseling
ruw, scherp, puntig
een plekje wat ik nooit had vermoed
en al ben ik het met je eens
mijn vinger tintelt
omdat ik het nooit zo had verwacht

ik weet niet of ik je ken
maar kennen is toch
weten wat je weten kunt

al wil ik sommige dingen liever niet weten

Ik vind je taalgebruik nogal matig. Niet slecht, maar ik vind niets vernieuwends of verrassends. Dat geldt eigenlijk voor je gehele gedicht en ook voor de vorm.

terwijl de werkelijkheid van de woorden nog niet tot me doordringt
deze zin is veel te lang, bijvoorbeeld, en verstoort het ritme - als dat er al was.
De tweede strofe vind ik qua vorm dan wel al een verbetering, maar om eerlijk te zijn vind ik het nogal saai om te lezen. Het zou een beeld moeten oproepen, een sfeer creëren, maar in mijn ogen ben je daar niet in geslaagd.
En zo ook de derde strofe.

ik weet niet of ik je ken
maar kennen is toch
weten wat je weten kunt

al wil ik sommige dingen liever niet weten

Het zou zo in je dagboek kunnen staan, maar als gedicht vind ik het niet geslaagd, sorry.
Niet kunstig genoeg, niet verbeeldend genoeg. Experimenteer wat meer met woorden en met de vorm, met rijm, met ritme. Wees wat creatiever! :)