het los kunnen laten als hij het heeft uitgemaakt
 

vorige week heeft mijn vriendje het uitgemaakt...we hebben er toen maar heel weing over gepraat omdat ik opdat moment niet wist wat ik moest zeggen...

nou ken ik mezelf en ook al heeft de 'relatie' niet zo lang geduurd, als ik geen duidelijkheid heb over waarom het precies uit is ga ik daar nog maanden over nadenken, met als gevolg slapeloze nachten...en ik maak mezelf helemaal gek..

Dus deze keer besloot ik, met in mijn achterhoofd dat hij dat wel zou willen, nog een keer met hem te gaan praten. Ik heb dit aan hem gevraagd (over msn) maar hij heeft daar niet op gereageerd. Dit had ik niet verwacht. Ik ben nu bang dat ik het helemaal verkeerd heb aangepakt, hij woont bij mij in de straat en nu lijkt het me erg ongemakkelijk als ik hem weer tegen zou komen.

Hoe los ik dit op?

Hem ermee confronteren?
Gewoon zeggen dat je nog een paar vragen hebt en daar duidelijkheid over wilt. Eikel als hij niet wilt meewerken.
Het is erg belangrijk om te weten waarom het nou precies uit is, hoe het zit etc etc. Duidelijkheid dus...
Ik heb dit niet en zie mij, bijna 10 maanden nadat het uitging zit ik er nog steeds mee.

Ja dat bedoel ik, ik heb dat geprobeerd, ik vind het zo raar dat ie daar niet op reageerd, hij heeft niet eens laten weten dat ie daar geen behoefte aan heeft...dus nu ga ik weet denken dat hij het er zelf nog heel moeilijk mee heeft maarjah..speculeren heb ik niets aan dat doe ik al teveel :s, Maar ik heb dus nu het idee dat ik mezelf voor lul heb gezet :|

Waarom zou je jezelf voor lul zetten? :confused:
Je woont bij hem in de straat? Niet onbereikbaar dus. Zet die stap gewoon, want het blijft doorzeuren.
Je kunt alleen weten wat hij denkt en voelt als je het hem vraagt en hij daar op wilt antwoorden.
Ik moet zelf ook met mn ex gaan praten merk ik anders kom ik nooit verder. Of het is het één of het ander.. Moed verzamelen en het goede moment afwachten is het bij mij, maarja, bij mij is t al veel langer uit en we gaan inmiddels weer regelmatiger met elkaar om (voor zover dat kan als iemand heel ver weg woont)..

Je moet idd echt met hem praten, zoek hem op, confronteer hem met de vra(a)g(en) waarmee je zit.
Als hij niet wil praten daarover, vraag hem dan waarom hij dat niet wil, probeer hem het gevoel te geven dat je er echt mee zit. Als hij je dan niet snapt of nog niet wil praten, dan weet je wel dat de fout bij hem ligt

prcies. als hij niet wil praten dan weet je dat het jouw fout niet is.
zo zijn mannen.

toch met hem gaan praten over waarom het dan precies uit is gegaan. je zegt zelf dat je anders slapeloze nachten ervan krijgt, ik zou dan gewoon maar naar hem toe gaan (even moed verzamelen) als hij toch in de straat woont en dan met hem erover hebben. ik denk niet dat je dan voor lul staat hoor, en als hij dat vindt is hij gewoon stom bezig. je verdiend gewoon duidelijkheid!

Duh. Verder dan: ik ben niet meer verliefd op je, komen ze toch niet. Het is ook de volledige waarheid, en in hun ogen zegt het alles. Dat wij dan willen weten waarom die verliefdheid overging, sja, dat interesseert ze niet.

Hebben ze ook wel gelijk in, wat maakt het ook uit? Het resultaat is het enige dat telt, en de reden kan ik onze eigen ogen volstrekt triviaal zijn. Misschien vond hij het wel niks dat je zo dichtbij woonde. Wat moet jij daarmee? Daar zat hij in het begin toch ook niet mee?

Maar goed, wat doe je nu als je hem tegenkomt? Gewoon normaal gedag zeggen en net doen of het je geen fuck kan schelen. Hij moet je niet meer, meer hoef je niet te weten. De reden waarom is toch niet iets wat jij je zou moeten aantrekken. Wij leggen de schuld altijd bij onszelf als een relatie stukloopt, en we willen weten wat we fout deden. Nou, niks. De verliefdheid ging gewoon over, en niets ter wereld kan dat terugbrengen of haf het kunnen voorkomen, dus hou op jezelf te kwellen en laat het gaan. Jij was gewoon jezelf, beter dan dat kun je niet worden, en als dat voor meneer niet goed genoeg was, dan pasten jullie niet bij elkaar. Simpel. (en dat geldt ook vooor Loontjuh)

Inderdaad, je schiet er niets mee op als je het weet.
Je kunt er beter niet te veel over nadenken het enigste wat je er mee kunt bereiken is dat jij je er alleen maar rotter door voelt en dat maakt het ook moeilijker om het te verwerken.

Ik heb het wel eens andersom meegemaakt dat ik iets van 3 maandjes met een jongen had en het uitmaakte.
De reden weet ik nog steeds niet maar het gevoel was er gewoon niet.
Hij bleef ook maar steeds zeuren over het WAAROM.
Net zo lang tot ik er gek van werd en hem met een dom smoesje (geen tijd voor een relatie) heb afgewimpeld.

Denk niet dat je daar op zit te wachten..

iniedergeval sterkte

Ik heb een tijdje terug wel gemerkt dat het behoorlijk aan je kan knagen als je niet goed weet waarom je vriend of vriendin het uitmaakt. Ik weet ook dat het niet altijd makkelijk is om er meteen met elkaar over te praten.

Toch vind ik dat je het recht hebt om duidelijkheid te vragen. Als jij voelt (en zelfs uit ervaring weet!) dat je die duidelijkheid graag wil, is het zeer aan te raden om hem nogmaals te vragen met je te praten, al zou ik dat niet nog een keer via MSN proberen. Spreek hem eens aan als je hem toevallig tegenkomt ofzo, dan weet je wel zeker dat hij zal reageren.

Ik wil eraan toevoegen dat het is goed om aan te geven dat het belangrijk het voor je is om een aantal vragen beantwoord te hebben, eventueel ook dat je niet in staat was om er iets over te zeggen op het moment dat hij het uitmaakte. Wanneer hij dan duidelijk aangeeft geen gehoor aan je verzoek te willen geven, tsja, dan is dat niet anders. Zeuren om het waarom heeft uiteraard geen zin, maar dat doe je nu naar mijn mening ook niet.

Succes :).

dus hij moet zomaar alles op tafel gooien?

Sorry hoor, dit vind ik echt naief. hij is haar absoluut geen verantwoording verschuldigd, het is nonsens wanneer je zegt: "als hij dat niet doe is het een eikel" hij hoeft zijn gevoelens en gedachten toch niet zomaar op tafel te gooien? of wel?

het spijt me meid, maar dat is gewoon een kwestie van accepteren hoe moeilijk ook. maar hij is je niets verschuldigd.

OMG nog zo`n opmerking... ik dacht dat we in een vrij land leefde... mag iemand dan niet zijn gedachten voor zich houden? ben je per se verplicht aan elkaar om meteen alles uit te leggen?

ik begrijp dat niet... het is slecht omdat hij je niet help met JOU frustratie?

ik weet, en kan me voorstellen dat het zwaar is. Maar iemand MOET die antwoorden niet geven.

Je moet gewoon door...zijn keuze is duidelijk, daar hoeft geen gesprek meer aan te pas te komen. Verban hem een tijdje uit je leven... voordat je het weet zijn de diepste gevoelens over. Er komt vanzelf weer een moment waarop je elkaar dan weer es tegen komt, praat over koetjes en kalfjes en dan erachter komt dat het zo goed is.

nogmaals vragen via msn, als hij weer niet reageerd, dan maar persoonlijk aan hem vragen, je hebt recht op een reden hoor!!

Dat bedoelde ik niet.
Ik doelde op het feit dat hij geen gesprek met haar zou willen. Of iig niet open zou staan voor haar vragen. Daar heeft ze recht op, net zo goed als andersom..

Maar dat vind ik :)

als ik jou was wilde ik het niet weten. Bespaar jezelf de pijn, het antwoord is toch nooit leuk, of denk je van wel?

Om vervolgens afgescheept te worden met een eerlijk 'ik voel niks meer voor je'..
Ik weet niet wat ik erger zou vinden...

Is duidelijkheid niet fijner dan altijd maar blijven gissen waarom het nou uit ging?

Ik wil niet vervelend zijn, maar dat 'ie niks meer er voor voelt, lijkt me wel duidelijk als 'ie het uitmaakt. Ne c'est pas? Daar hoef je toch niet naar te gissen?

Duidelijkheid heeft ze al, hij wil haar niet meer.

Wat een heerlijke Viva-praat toch om zo lekker in hun-en-wij termen te denken...

ok, heb je gelijk in. maar waarom zou hij in zichzelf gekeerd zijn? waarom zou 'ie 't niet gewoon zeggen?
ik zeg niet dat hij het MOET vertellen. ik zeg alleen dat als hij de behoefte niet heeft, het waarschijnlijk zo is dat de reden voor het uitmaken niet bij haar ligt.

Ja maar dat begrijp ik niet, je zegt alsnog dat hij naar haar moet luisteren. Ik vind niet dat je elkaar echt iets verplicht bent, en al helemaal als je realtie niet echt lang heeft geduurd.

het is een kwestie van acceptatie.