:Verhaal:
 

'Wacht even, wat zei je daar nou net?' 'Ik ga weg..' Fluister ik zachtjes. 'En snel ook..' Beduusd kijkt Sem me aan. 'Nee..' Ik knik weer en trek hem op bed. Ik kruip tegen z'n warme lichaam aan, dat haast versteende onder mijn bericht. Hij murmelt wat, maar laat mijn koude handen en verkrampte lichaam toe. Onze lichamen sluiten op elkaar aan, horen bij elkaar. Met wijdopengesperde ogen kijkt hij naar me. En voor het eerst in de drie jaren dat ik hem ken zie ik haast onopgemerkt een traan over z'n wang glijden. Een wang waar ik van hou, alles waar ik van hou, ligt naast me. Ik hou hem nog steviger vast maar ik voel zijn warme tranen op me neerkomen. De mijne zijn intussen opgeraakt. Zachtjes wrijf ik over z'n rug, al weet ik dat het geen zin heeft. Zijn pijn schiet recht door mijn hart. In de roos.

Uitgeput van het verdriet ligt hij naast me. Licht snurkend. Z'n lieve alles is verslagen. Heel voorzichtig maak ik me los uit zijn omhelzing. Ik sta op en kijk nog even over mijn schouder naar zijn uitgetelde verschijning. Ik open de deuren van het balkon en ga tegen de wand zitten. De lucht is helderblauw, slechts een enkele wolk vliegt voorbij. Het is nog warm buiten, de felle zomerzon is net onder gegaan. Op mijn ontblote armen verschijnt kippevel. De kou verspreidt zich verder over mijn lichaam en ik ga snel weer naar binnen. Zachtjes sluit ik de deuren. Ik leg een plaid over Sem heen en kom weer naast hem liggen. M'n lippen beroeren vlug de zijne, maar hij blijft stil liggen. Ik volg met mijn vingers de lijn van zijn haar. God, wat hield ik van die jongen.


-wordt vervolgd-

voorbij is één woord, maar dat is pure mierenneukerij! 't Leest lekker, enneh, ik ben wel benieuwd naar hoe het verder gaat!

Ik vind het begin niet lekker lezen: de korte dialoog is oppervlakkig en vaag.

Voor zover ik het nu gelezen heb lijkt het me qua schrijven en inhoud een dertien in een dozijn verhaal. Misschien heb ik het mis, misschien niet.

niam ]

'Ik ga met je mee Evy.' Ik knipper met m'n ogen en zie Sem naar me kijken. Er staat muziek op en hij heeft de plaid over mij heen gelegt. 'Je kunt niet mee.. dat weet je best.' Ik zie de opwinding wegsterven uit z'n ogen. 'Ik moet weg, morgen nog.' Geschokt kijkt hij me aan. 'Waarom zo snel?' Ik zucht diep. 'Het gaat niet anders Sem.. en ik denk dat je nu beter weg kunt gaan, ik wil niet.. dat je er bij bent.' De verbazing is wederom van z'n gezich te lezen. 'Nu?' en hij verheft z'n stem. 'Moet ik nu weg? Hoe kan ik nou weg gaan Evy, als ik weet dat ik je, weet ik hoelang niet kan zien? Moet ik je hier de laatste avond alleen laten slapen, in deze klerezooi..?' Ik buig m'n hoofd en er valt weer een oude bekende naar beneden. De tranen volgen elkaar snel op. Ik kijk op :'Ik moet morgen fit zijn, dat kan niet als jij hier de hele nacht bent.. Ik wil geen drama's ok? Ik vind het wel erg genoeg zo!' Hij knikt kort. 'Als dat is wat jij wil, dan ga ik maar.. he.' Een beetje boos kijkt hij m'n kant op. 'Kom eens bij me zitten..' Ik klop op het bed en hij laat zich er neerploffen. 'Sem, ik hou van je, en je mag je examens verkloten, elke lesstof vergeten, maar vergeet mij niet!.. Ik heb iets voor je.' Gespannen kijkt hij me aan. Ik rommel wat in m'n nachtkastje en haal het doosje eruit. Ik druk het snel in z'n hand. 'Open het pas, als jij voelt dat dat moet. Niet eerder. Alsjeblieft.' Enigszinds verbaasd kijkt hij naar me, maar snel verschijnt een warme blik in z'n ogen. 'Ik.. ik heb helemaal niks voor jou.' Ik glimlach. 'Gekke jongen.. ga nu maar gauw weg, voor er nog meer tranen komen.' Bedremmeld staart hij naar me. Hij staat op en loopt naar de deur. Ik loop met hem mee en druk m'n lippen op de zijne. Ik glij in zijn armen en we blijven even zo staan. 'Ga maar.. nu.. toe..' M'n stem sterft weg. Hij loopt de gang door en kijkt achterom. Hij steekt z'n hand op en fluistert : Ik hou van je..' Treurig kijk ik hem achterna.. hoe hij de trap afstommelt, ik hoor de deur achter hem dichtslaan. Ik ren de gang door en kijk door het raam. Zijn hoofd gebogen, zijn handen diep in de zakken van z'n broek. Gebroken loopt hij de straat uit. Het was tijd om te pakken, te gaan.

Ik vind hem best spannend en mooi, ben wel erg benieuwd hoe het verder gaat! Alleen je dialogen vind ik niet zo heel geweldig en volgens mij moet het een kleine letter zijn daarna. Dus: 'Ik ga weg..' fluister ik. Maar dit weet ik niet helemaal zeker, is altijd nogal lastig;)

Echt spannend vind ik het niet, het komt behoorlijk zoetsappig over en dat staat me eerlijk gezegd altijd een beetje tegen. Je legt namelijk continu de nadruk op de liefde, waardoor ik het saai ga vinden. Maar goed smaken verschillen. Het lijkt zoals Niam al aangaf wel een dertien in een dozijn verhaal te zijn. Hopelijk komt er in de volgende delen een nieuw element wat het verhaal wat meeslepender maakt. Ohja, in je tweede zin van het vervolg schrijf je gelegd met een t.

Ik vind de dialogen inderdaad ook wat minder. En ik zou nog wat beter letten op de spelling, want ik merk wel een aantal foutjes op. Enigzinds is zonder d bijvoorbeeld. :)
Verder is het inderdaad een beetje zoetsappig. Maar toch ben ik wel benieuwd naar de reden van haar besluit om weg te gaan, en waarheen ze dan gaat. :)

Ik ben wel benieuwd naar een vervolg en waarom de ik persoon weg moet, maar in het eerste stukje staat:

De lucht is helderblauw, slechts een enkele wolk vliegt voorbij. Het is nog warm buiten, de felle zomerzon is net onder gegaan.

Hoe kan de lucht helderblauw zijn als de zon reeds is verdwenen? Ik dacht dat het dan donker werd ofzo.

Soms is de zon verdwenen achter een heuvel, berg of huis ofzo, maar is de lucht nog steeds blauw... Dan zou de zin veranderd 'moeten' worden in: 'de felle zomerzon is net verdwenen'. Tenminste, dan klopt het naar mijn idee beter :D

Ik vond die zin ook raar, maar meer omdat ik me niet goed kon voorstellen hoe wolken voorbij vliegen...

En enigzins, ik zat nog over dat woord te twijfelen, hoe dat nu precies moest :D