Mag ik dan?
 

Mag ik dan,
vroeg ze,
heel voorzichtig
tegen je aankruipen,
je zachte shirt
nat huilen,
je vasthouden
tot in de ochtend
en voor
de kou,
het donker
schuilen?

Ik houd van korte gedichtjes.
Soms denk ik alleen dat je heel goed moet nadenken over de plek waar je een zinnetje in stukken moet hakken. Op de een of andere manier loopt er hier en daar 'iets' niet, zoals het stukje hieronder.

Verder vind ik wat je zegt sterk!

"je zachte shirt
nat huilen,
je vasthouden
tot in de ochtend"

Ik ben het met Lukas15 eens dat je je gedicht op de verkeerde momenten afbreekt.
En eigenlijk vind ik de rest ook niet zo bijzonder: de verwoording niet en de inhoud ook niet echt. Wel lief, maar het heeft niets wat me verrast. Ik denk best wel dat je dit op een leukere manier zou kunnen uitwerken. Nu spreekt het me niet echt aan.

Dit vind ik echt schattig en ik ben het zeker niet met voorgaande commentaren eens, door het korte breken krijg je een heel stiekem, kruiperig, aangeslopen idee en gevoel, net als tegen je aankruipen... Alleen de kou zou ik nog bij het vorige zetten, dat klinkt net iets beter en ziet er net iets beter uit.

Achter het donker nog een komma.

En
je zachte shirt
nat huilen,

Vind ik niet zo mooi (nat huilen)
In je zachte shirt
stilletjes huilen
Is mijn idee :) Mijn idee, maar het blijft jouw gedicht :).