Vaarwel mijn liefste
 

Vaarwel mijn liefste

Non-genant pluk je de blaadjes
van mijn laatste, maar mooiste witte roos
en verspreid ze voor mijn netvlies
zonder na te denken, op de grond

Bedenkelijk -vol twijfels- maar ik zeg het!
"Als zelfs deze roos, ons niet overleven kan
Wat stellen wij dan nog voor? Als we hier
meters uit elkaar, onder de sterren zitten?"

Jouw blik verraad je antwoord, dat je zegt
maar niet echt meent: "Mijn liefste! Vergeet het!
Wat stelt een roos nu voor, op een mensenleven?"
En ik lach je toe, terwijl mijn tranen stromen

Ik stap op, loop door, totdat je me naschreeuwt:
"Mijn liefste! Blijf toch asjeblief nog even hier!"
En ik draai mij om, lach je ironisch toe "Vergeet me!
Maar onthoud mijn roos. Vaarwel mijn liefste."

Ik vind dat je een heel mooi beeld schept, wat me echt een bepaald gevoel geeft. Over de vorm ben ik wel iets minder enthousiast: ik vind je woordgebruik niet bijzonder origineel en misschien is dat ook de reden dat ik rijm mis in je gedicht.