Geen wijn, maar regentranen
 

Laat me nu maar liggen in de goot vol natte regen
die het verdriet op mijn wangen vertroebelen kan,
evenals mijn zicht op onze, nu wat wazige, wereld.
Deze straat als definitieve streep onder onze wegen

en misschien kom ik zonder jou aan mijn zij,
mezelf aan deze horizon wel weer tegen,
klopt, nu alle vuile as wordt weggespoeld,
mijn zuiver, vurig hart weer alleen voor míj.

Zonder jou om me te bekeren tot de liefde,
bemin ik, al heb ik nu slechts de regen lief.
En nu ik vrij ben van jouw stem die jou verhief,
hef ik ‘t glas, vol gezamenlijk nat, op míjn zege.

:) Ik vind het beeld dat je schept mooi (hoewel dat je al eens eerder gedaan hebt?) en ik vind je rijm fijn.
klopt, nu alle vuile as wordt weggespoeld,
mijn zuiver, vurig hart weer alleen voor míj
vind ik erg mooi, maar de rest ook. Ik heb er eigenlijk niet echt iets op aan te merken. Mooi :)

Zoals Thoughtful al zei, het beeld wat jer schept is weer eens erg mooi. Je woordkeus is ook weer erg mooi.

Dit vind ik erg leuk. En het stukje wat T ook al aanhallde vind ik ook erg mooi

Fijn dat je t eruit haalde :P

Verder nog any comment?

Laat ik eens reageren dan. :)

Ik vind je gedicht op zich wel mooi, je schetst weer een mooi beeld, mooie woordkeuze ook weer en ik heb er vrij weinig op aan te merken... Ik betrap mezelf er alleen op dat het me niet zo heel erg aanspreekt, dat het me op de een of andere manier niet zo raakt. Maar ik kan dit eigenlijk niet verklaren omdat het gewoon een gevoel is. Ik weet niet wat je zou kunnen veranderen. Misschien mis ik iets dat het speciaal maakt, iets waarvan ik écht denk: 'wauw!' zoals ik dat vaak bij andere gedichten van je heb. Ik heb op dit gedicht niets aan te merken, maar het is ook weer niet zo dat ik het super vind, aangezien ik betere gedichten van je gelezen heb.

Vergeef me mijn wazige gelul. :o