Zelfdoding.
 

(Sorry, had dit eerst gepost op DK maar dat bleek niet het goede subforum te zijn.)

Voordat ik mijn vraag stel wil ik benadrukken dat ik hiermee absoluut geen directe link wil leggen naar een recentelijke gebeurtenis of op een andere manier mensen wil kwetsen of raken op een pijnlijke plek. Dit is iets wat ik me al een tijd afvraag.

Waarom spreekt men in geval van zelfdoding nooit openlijk over 'de manier waarop'? Aan de ene kant doen dergelijke details er helemaal niet toe, maar aan de andere kant: is het niet zo dat dit in tegenstrijd is met de acceptatie van leven en dood, het onder ogen zien van de situatie? Waarom lijkt dit een taboe te zijn?

ja,dat vraag ik me soms ook af.
Geert is dood,maar als ik zou weten hoe geeft het me meer rust..
maarja dat zal ik nooit te weten komen.

Om andere mensen niet op ideeen te brengen. Maar ik denk dat het beter is voor die andere mensen als dit ook gewoon bespreekbaar is. Ik ben zowiezo nooit voorstander van taboes.

(y)

Zou zulke informatie als idee doorslaggevend zijn voor de keuze zelfdoding of niet? Ik denk het niet.

Ik ook niet.

Het wordt vooral taboe gehouden omdat het geen onderdeel is van het dagelijks leven en het dat niet hoort te zijn. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Het moet niet de gewoonste zaak van de wereld worden.

De informatie op zich is niet schokkend. Een zelfmoord wordt niet erger of minder erg als iemand het heeft gedaan door middel van verhanging, gasverstikking of verdrinking (en wat dies meer zij). Wel is het zo dat je door nogal open te praten over de details van de manier waarop, natuurlijk op een zeer directe manier geconfronteerd wordt met de daad zelf. Daar kunnen veel mensen niet tegen.

Ik denk idd dat het dat meer is...

Als ik mezelf zou doden, niet dat ik dat van plan ben, dan zou ik het eigenlijk wel waarderen als men in de krant of op de begrafenis een grappig rijmpje zou laten weerklinken met daarin zinspelingen op de gebeurtenissen.

Zoals:
In even grote stukjes als hij kwam
gaat hij nu heen, zij het er wat meer

of:
In een ver verwijderd wateroord
heeft men laatst nog "blub" gehoord



Maar ja. Misschien dat dat voor nabestaanden niet zo fijn is. Humor moet altijd kunenn vind ik, zeker over dit soort dingen. Als je gewoon van iemand houdt, dan schaadt dat de herinnering niet, want dan weet de persoon in kwestie - ook al is hij of zij er niet meer - wel dat je het goed bedoelt.

Ik denk dat het in een dergelijke situatie niet echt grappig is... Over het algemeen kan ik humor ook wel waarderen, maar hierbij toch niet zo. En als iemand er niet meer is, gaat het dan niet vooral om de nabestaanden...? Zo zie ik het iig wel mbt mijzelf...ik heb wel een paar dingen die ik belangrijk vind als ik er niet meer ben, maar ik vind het vooral belangrijk dat mijn nabestaanden er mee kunnen leven ed.

Ik denk dat, zeker wanneer het nog 'vers' is, humor het laatste
is wat je mbt dit onderwerp kan hebben eigenlijk. En ik betwijfel
of het wel kan wanneer je weet dat de ander het goed bedoelt,
en/of als het minder 'vers' is oid - het blijft een moeilijk onderwerp
lijkt me. (voor mij iig wel. Maar dat verschilt per persoon denk ik.)

En verder idd wat nare man zei...

Wel een beetje belachelijk dat je hier echt zo over na hebt gedacht... :s

Het is trouwens ook niet de herinnering die de mensen schaadt, ik denk dat het meer gaat om de vragen waar ze ongetwijfeld nog mee kampen, de onmacht en het onbegrip. Bij iemand die uit ouderdom sterft komt veel meer 'logica' bij kijken dan zelfdoding. Bij zelfdoding kan er ook heel veel boosheid de hoek om steken, en mensen proberen dat dan weer weg te drukken etc. Dát schaadt ze uiteindelijk, want je onderdrukt het teveel, stopt het weg, terwijl het nog aanwezig is.

Grtjs!

Ik zou iig wel hopen dat mijn nabestaanden er de humor van in zouden kunnen zien, als ik zelf zelfdoding zou toepassen. Maar of ik het realistisch vind als de situatie omgedraaid is...ik denk het wel, maar wel in mindere mate. Hey maar van sommige mensen weet je dat ze een goede grap best kunnen waarderen. En als de overledene in kwestie dat best kon, dan mag dat dan ook best vind ik. Zelf kan ik iig voor elke situatie wel humoristische waardering opbrengen.

Maar ja, ik houd dan ook erg van grappen (y)

In mijn familie houden we erg van humor, op elk gebied. Zwarte humor, seksuele humor, het is allemaal ok. Ik zou zelf geen zelfdoding toepassen denk ik maar als een familielid het zou doen en als ik me dan even in de rol van nabestaande verplaats, zal ik er echt wel proberen de ironie van in te zien. Dat betekent overigens niet dat ik de mensen die nog dichter nabestaan grappen om de oren zal gooien. Die houd ik wel voor mezelf, tenzij ik de dichts nabestaande ben, dwz, stel adt het om mijn moeder gaat bijvoorbeeld. Dan behoud ik mij best het recht voor er grappig over te spreken.

Ik bedenk mij bijvoorbeeld nu dit: "Laten wij er een sociale dienst van maken mensen. Mijn moeder zat immers haar halve leven in de uitkering."

:o :D

Ik vind de reactie van 2004 helemaal niet zo gek. Meestal kennen de nabestaanden de humor van iemand heel goed. Zij weten wat diegene leuk had gevonden. Niet voor niets hoor je vaak 'zo had ie het gewild'.
Als iemand aangeeft dat ie graag zo'n gedichtje in z'n overlijdensadvertentie wil, dan denk ik dat (ook de mensen die andere humor hebben dan hij) zoiets hebben van: dat was echt typisch iets voor hem.

En ik wil vaak wel weten waaraan iemand gestorven is. Dat maakt het verhaaltje completer. Ook als het zelfdoding was.
Maar misschien kunnen veel mensen het beeld dat daarbij hoort niet aan i.c.m. het beeld dat zij van de persoon hadden.

Ghehe, laat ik hier nou ook erg om kunnen lachen :D Is er toch nog iemand het met je eens..Zelfs op zo'n moment, ik zou serieus lang nadenken over een gedichtje of iets dergelijks.. Ik schijn dan ook vrij cynisch te zijn, soms roep ik dingen en dan kijken mensen me aan van "Pardon?!". Maargoed, ik denk niet dat mensen die jou afscheidsbrief dan zouden vinden er om kunnen lachen. Maar andere andere kant denk ik dan: zo was ik en zo moeten jullie me dan ook maar herinneren. Damn, wou uiteraard ook nog een leuk iets posten, maar kan ff niks verzinnen :bloos:

Als je tot zelfdoding besluit, gaat het hele humorverhaal dan uberhaupt op? Ik kan me voorstellen dat je in die situatie geen behoefte hebt om een 'grappige' draai te geven aan het einde van je leven. Rijmt niet echt met de keuze voor zelfdoding lijkt me.

Ik snap ook niet dat zelfdoding bij mensen met humor past, dat bij zelfdoding uberhaupt humor kan worden gezien?
Als mensen het dan met humor gaan verwerken vind ik dit juist een vlucht van de realiteit. In zo'n geval vind ik humor een teken van zwakte; niet willen zien hoe het ziet, je er ongemakkelijk bij voelen en je sterker voor doen dan je op dat moment bent.

Dat je bij Herman Brood zoiets had van; dat past bij hem. Oké, dat kan ik nog wel begrijpen. Maar dat ging inderdaad meer aan de manier waarop hij sprong, en waar hij vanaf sprong...

Verder kan ik mij niet voorstellen dat een zelfdoding bij iemand past. Op geen enkele manier. Als iemand overreden wordt zeg je toch ook niet; 'Ach, het paste bij hem. Het was altijd al een pechvogel.'

PURE BULLSHIT!

Sterven kun je niet in verbinding zetten met het leven ben ik bang.

Grtjs!

Een paar gedachtensprongetjes mis ik echt: niemand zegt toch dat zelfdoding bij iemand past?
En waarom kun je sterven niet in verbinding zetten met het leven?

En waarom bij Herman Brood wel en bij anderen dan niet? Je past die humor natuurlijk ook alleen toe bij iemand bij wie het past. Niet bij een serieus, depressief persoon.
En tuurlijk zijn in verweg de meeste gevallen de personen die zelfmoord plegen niet meer in staat om humor ergens van in te zien (juist een reden dat ze zelfmoord plegen), maar de enkeling waarbij het wel van toepassing is en die ook nog eens aangeeft dat ie het wel grappig vind (of die zelf zulke grapjes maakte en er dus wel van hield): daarbij vind ik dat het best moet kunnen.

Ook vind ik humor geen uitvlucht, zwakte of een teken dat je je ongemakkelijk voelt. Het is net zo goed een manier om het te verwerken als alle andere manieren.

*Grinnik* :D
Sorry. Het was de droogheid die het 'em deed.

Maar moet het dan wel een haast onbespreekbaar onderwerp worden? Door ergens over te praten, wordt het nog niet gelijk de gewoonste zaak van de wereld. Over verkrachtingen (ik noem maar iets) wordt toch ook steeds meer gepraat? Maar dat maakt het nog niet iets gewoons.

omdat de manier waarop vaak minder prettig is en omdat het mensen op ideeen kan brengen

Ik denk niet dat die informatie mensen dingen zou vertellen, waar zelf ook niet op hadden kunnen komen.

Ik ken nog wel ergere manieren om om het leven te komen dan zelfdoding hoor. Iemand die zelfmoord pleegt, had tenminste geen zin meer in het leven. Dan vind ik overreden worden door een bus op je trouwdag of overspoeld worden door een vloedgolf met vrouw en kinderen erger. Of gewoon een hartaanval.

Ik weet niet of het één zoveel erger is dan het ander: het is allemaal op een eigen manier erg. Vind ik.

Mwah. Ik kan me ergens ook wel voorstellen dat wanneer je eenmaal besloten hebt een einde te maken aan je leven, je dan ook uit een zwartgallig soort cynisme kunt besluiten om het dan maar spectaculair of dramatisch te doen. Maar dat zal van iemands persoonlijkheid afhangen. Je hebt mensen die er stilletjes vandoor willen gaan omdat ze het niet meer aankunnen en je hebt mensen die er meer spectakel van maken omdat ze het leven gewoon haatten.

Ik vind het fijn om te weten ja. Ik heb een keer meegemaakt dat ik wel wist hoe diegene het gedaan heeft, maar niet waarom. Dat is ook vreemd...

Ik heb net een sterfgeval in de familie meegemaakt en humor heeft daar ook een plaats. De eerste dag was vrij heftig, maar je kunt niet alleen maar huilen. Ik geloof dat we ook wel gelachen hebben en misschien ook wel om diegene die overleden is (dat weet ik niet precies meer, was nogal een heftige dag natuurlijk). Een dag heeft 24 uur en je kunt niet alleen maar verdrietig zijn enzo, soms moet je je even op een andere manier uiten, dat doet iedereen anders. Samen lachen is ook fijn, geeft een prettig gevoel.
Op de crematie zelf werden stukjes voorgelezen die soms ook grappig waren. Dat is eigenlijk wel raar maar de meesten lachten door hun tranen heen, dat maakt het minder erg; misschien zelfs goed.
Ik voelde me soms wel schuldig als we lachten, maar je kunt niet anders en ik weet ook zeker dat hij ook niet gewild had dat we de hele tijd verdrietig waren.

Ik kan me hierin heel goed vinden, dat humor ook een plaats kan hebben. Ook dat schuldgevoel wanneer je lacht, is heel herkenbaar. Ik denk dat humor (tot op zekere hoogte) ook bij een rouwproces hoort.

Tot een zekere hoogte idd. Als je je humor naar 'de buitenwereld' uit vind ik dat wat bot en laconiek. De mensen die er wel heel erg verdriet van hebben of heel erg schrikken voelen zich dan helemaal raar.

Zoiezo zou men hu7mor kunnen hebben om de dood. Ten slotte leggen we allemaal het loodje, waarom moet er dan zo zwaar over worden gedaan? De hindoeisten en boehdisten weten tenminste hoe het hoort, gewoon je kind Tsunami noemen na zo'n golf.
Dus als iemand dood is gegaan van het roken, zeggen na de crematie: Het as strooien we uit over de A4. Of bij een auto-ongeluk: gelukkig was het een bmw oid.
U begrijpt het idee.

nee, miss wel aan gedacht, maar als je het zo op je scherm uitgebreid hebt staan lijkt het allemaal nog net wat makkelijker dan in je hoofd

wat trouwens ook wel is, er zijn idd mensen die het wel graag zouden willen weten van hoe enzo. Ik denk dat de mensen die ook dicht bij die persoon staan er ook recht op hebben, maar op een forum bijv. lijkt het me toch te algemeen en weet je gewoon nooit wie het leest

zo'n ervaring heb ik ook. Op de sterfdag van die persoon hebben we zelfs al gelachen en grapjes gemaakt als 'ach, ze heeft tenminste wel rekening met onze vakantie gehouden (aangezien het in de zomervakantie was)'. Bij de begrafenis werden allemaal anekdotes uit haar leven verteld, waarvan een aantal iedereen aan het lachen bracht. En na de begrafenis gingen we nog naar een zaaltje toe waar we omstebeurt een 'rondje op haar rekening' gaven en grapten dat we nu tenminste eindelijk veel konden bestellen (ze was altijd erg gierig).
Waarschijnlijk zal nu een flink aantal mensen dit absurd vinden klinken, maar soms kan dat gewoon. Je voelt met z'n allen aan dat je het kan maken en het is een manier om vrede te krijgen met iemands dood. In wezen herdenk je haar ook, omdat je de humor gebruikt die zij ook gewaardeerd zou hebben.

Daarvan wordt ook niet in details uitgelegd hoe het is gedaan, want als men zou uitleggen hoe je het beste iemand onbestraft kunt verkrachten, tja, dat kan je zelf ook wel bedenken.
En ook al zou je dit soort dingen (en dan doel ik op de zelfmoordmethodes) al zelf kunnen verzinnen, betekent het niet dat het geen invloed heeft op de keuze. Het idee dat er meer mensen precies als jij over denken maakt het uiteindelijk uitvoeren ervan een stuk makkelijker.

Ik denk dat je het op dat moment zelf niet echt van belang vind om aan anderen te vertellen hóe de persoon is overleden.
Gek genoeg willen de mensen dit toch vaak weten, en dat kan soms een beetje als ramptoerisme overkomen. Ik denk dat het tegen je principes in gaat, om het op dát moment - dat je wereld net is ingestort - even aan iedereen te vertellen. Dat kan later ook wel, en dat horen ze vanzelf wel...Op dat moment heb je wel andere dingen aan je hoofd denk ik.

Maar natuurlijk begrijp ik wel dat humor ook kan helpen bij de verwerking van verlies. Op mijn laatste begrafenis heb ik een heel groot stuk gezegd. Doodeng vond ik het, en daarom had ik enige humor in de tekst verwerkt. Wanneer de zaal wat rustiger werd, en de humor de mooie herinnering zou kunnen benadrukken zou ik zelf ook rustiger mijn 'speach' op kunnen lezen. Gelukkig hielp dat inderdaad, en heb ik daarna talloze mooie bijzondere reacties gehad. Humor bij verliesverwerking is natuurlijk een stukje delen, de dingen een positieve draai geven, en kracht en moed ontvangen.


Maar daar ging deze topic geloof ik neit direct over. het ging over het feit dat de mensen de manier waarop er zelfmoord is gepleegd willen verzwijgen> Ik denk dat je de mensen dat beeld ook neit wilt geven. Wanneer jij zegt dat iemand voor de trein gesprongen is flits er toch even een beeld van de situatie door je heen. Ik weet niet of je je daar prettig bij voelt. Zeker wanneer er dan daarna geen gelegenheid is om echt afscheid te nemen door de persoon te zien, kun je het misschien beter in zijn algemeenheid laten.

Na mijn ervaring heb ik tot nog toe vaak mee gemaakt dat mensen die heel dicht bij de overledenen stonden het toch wel te horen kregen. maar dat het voor mensen die wat verder stonden vaak van minder belang was. Bovendien kostte het ook veel moeite om het te vertellen.

Maar goed, blijft lastig! En blijft bij iedereen verschillend. De taboe rond zelfdoding, en de manier waarop valt tegenwoordig geloof ik wel mee. Daarvoor gebeurd het veels te vaak. :(

Grtjs.

zattik net ook aan te denken (vooral het bovenste)...

Ja, alleen dan met veel minder flauwe humor en niet met het ongelooflijk kromme voorbeeld van baby Tsunami.