Depressie en psychologisch onderzoek?
 

Ik ben inmiddels zo'n zes jaar depressief, met af en toe een tussenpoos dat het beter gaat. De laatste jaren is het echter steeds erger geworden. Naast een depressie heb ik ook eetproblemen gehad en aan automutilatie gedaan.

Ik loop ongeveer twee jaar bij het Riagg, heb iets langer dan een jaar antidepressiva geslikt, waar ik nu mee gestopt ben. Ik heb veel gepraat en het meeste verwerkt, naar mijn mening. Toch heb ik nog altijd geen rust in mijn hoofd, toch blijf ik depressief, ook al is het misschien wat minder geworden.

Ik weet niet waarom ik nog altijd depressief ben. Ik snap niet dat het niet weggaat. Zo wil ik niet verder gaan, ik weiger de rest van mijn leven depressief te zijn. Maar momenteel lijkt er geen einde aan te komen. Wat raden jullie mij aan?

Ik zit eraan te denken om te vragen om een psychologisch onderzoek bij het Riagg. Heb ik daar recht toe? Ik heb het al eerder gevraagd en toen werd het zo'n beetje weggewuifd omdat het veel tijd kost en er lange wachttijden voor zijn. Maar ik moet gewoon weten wat er aan de hand is... voor mijn eigen gemoedsrust, zodat ik er iets mee kan doen. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk nu.

Wat denken jullie? Wat moet ik doen? :s

Bij voorbaat dank. Ik stel antwoorden erg op prijs.

Als je het echt graag wilt moet je doordrammen, waarom niet?

Waarom zou je daar géén recht toe hebben? Jammer dan dat
het veel tijd kost en er lange wachttijden voor zijn - als jij er
wat mee kan (of denkt te kunnen, je kan dat nooit zeker weten),
is dat voldoende reden, lijkt mij.

Maar ik heb er verder geen verstand of wat dan ook van, dus
wellicht bekijk ik de dingen wat (te) simpel oid..

Het lijkt me iig goed om er (weer?) naar te informeren, en ook
duidelijk aangeven waaróm je het wilt. En als het dan om wat
voor reden dan ook niet kan oid, vragen of ze een alternatief
hebben... Lijkt me niet dat ze je zomaar weg kunnen sturen oid.

Wat ik me ineens afvraag btw; je loopt nu twee jaar bij het
Riagg, maar blijft depressief - weten ze dat ook, en zoja, wat
zeggen zij ervan?

x

Met uitkomsten van een psychiatrisch annex psychologisch onderzoek kunnen ze onder andere de ideale therapie op je afstemmen. Best vreemd dat ze niet welwillend tegenover dergelijk onderzoek staan.. Dat er wachtlijsten zijn mag niet als excuus gelden in mijn optiek. De één na laatste keer moest ik 2 maand wachten alvorens ik aan de beurt was. De laatste keer was 'crisis' en kon het met twee dagen geregeld worden.. (Eveneens bij het RIAGG)

Wat voor soort therapie volg je at the moment? En, heb je er voor je gevoel baadt bij? Sterkte, meid!

@ Quiana, ik weet niet of ze het weten. Mijn stemmingen wisselen erg en als ik daar zit gaat het toevallig meestal wel goed. Het zakt alleen vaak weer in. Ik heb nu al 5 weken geen afspraak gehad vanwege de vakantie en juist in de periodes dat ik geen afspraak heb, gaat het wat minder goed.
Ik heb niet echt het gevoel dat er doorgevraagd word. Het gaat meestal zo daar: ik kom daar, doe mijn zegje, ze luistert en ik ga weer naar huis. Ik heb niet het idee dat ik er echt wat aan heb.

@ Coopergirl, ik weet niet eens wat voor therapie ik volg. Ik heb helemaal niet het idee dát ik een therapie volg. Het is gewoon een beetje praten daar. Ik voel me niet echt gesteund, nergens in eigenlijk. Ik moet het allemaal zelf doen. Als ik mijn mond niet open zou doen, zou ze het geloof ik niet eens merken. :|

Wat betreft dat onderzoek: begin dit jaar was de bedoeling dat ik me zou aanmelden voor dagbehandeling. Daarom zou ik eerst wel een psychologisch onderzoek kregen (wat ik een heel fijn idee vond). Toen was het zo dat het Riagg zei dat ze in sommige gevallen 'als de problemen zo duidelijk waren' daar vanaf zouden zien. Een psychologisch onderzoek zou dan niet nodig zijn.
Op een gegeven moment ben ik toch van het idee tot dagbehandeling afgestapt omdat het voor mijn gevoel alles alleen maar erger zou maken en mijn studie dan op een laag pitje zou komen te staan. En dat wilde ik niet. Bovendien heb ik toen de knop omgezet. Al mijn positieve energie & kracht gebruikt om er bovenop te komen. Maar het lukt dus niet helemaal omdat die stemmingswisselingen en depressie gewoon terug blijven komen.

Ik snap niet dat je nog geen onderzoek hebt gehad.
Waarschijnlijk heb je een dysthyme stoornis. Ik weet nog altijd niet hoe je t moet schrijven.
Maar ik kan dr natuurlijk ook helemaal naast zitten.
Daarom lijkt t me wel slim dat je doordramt, dat ze een onderzoek moeten doen. Want ik weet hoe t voelt als je er zolang mee zit zonder dat je weet wat je nou eigelijk hebt.
Sterkte dr mee.

Die diagnose hebben ze me ook min of meer gegeven, alleen vraag ik me af of het wel werkelijk zo is, want ik heb altijd meer dan twee symptomen gehad en bovenop die dysthyme stoornis ook nog 'gewone' depressies. Dus een dubbele depressie of iets in die richting.

En een dysthyme stoornis zou toch over moeten gaan, na verloop van tijd, als je alles verwerkt hebt wat te verwerken valt?
Ik vraag me gewoon af of ik wel de juiste diagnose heb gehad. Ze hebben het er nooit met zoveel woorden over gehad namelijk. De psychiater liet het een keer vallen.

Ik wil gewoon dat ze echt serieus gaan kijken wat er aan de hand is.

Je kunt ook zelf dingen vertellen en aangeven dat je dit gevoel hebt en dat je nog steeds in een depressie zit, maar dat het op momenten van gesprekken beter gaat. Je kunt ook actief gebruik gaan maken van die gesprekken, ipv afwachten tot ze er naar doorvragen. Ze kunnen niet alles ruiken...

En ja, ik weet dat het moeilijk is om actief iets te vertellen en dat het zo ontzettend veel gemakkelijker is als je alleen maar hoeft te antwoorden...

Nou, punt is dat ik dat dus wél doe en ik kom met plannen, met ideeën en ik praat over alles waar ik over praten moet/wil. Maar er komt niet zo veel reactie van hun kant. Ik vind niet echt dat ze meedenken of actief helpen, want ik kom overal zelf mee.

= fiepje.

Naar mijn weten kan je geen dubbele depressie hebben. Dan heb je iets anders. Misschien heb je iets van borderline of heb je gewoon een gruwelijk dip. Maar ik ben geen psycholoog dus ik kan je geen diagnose geven. Heb je al gevraagd over dat onderzoek?

En zo'n stoornis gaat niet zomaar over, het is chronisch volgens mij.
Ik weet het ook niet. Ik denk dat je er nog een keer goed over moet praten met je psych.

Jawel, ik heb gelezen op spreekuurthuis dat je wel degelijk een dubbele depressie kan hebben. Borderline lijkt me niet trouwens.

De psychiater zei dat dysthyme stoornissen vaak overgaan, omdat ze bij de meeste jongeren ontstaan in de puberteit en die mensen er vaak 'uitgroeien', om het zo maar te zeggen. Maar ik weet dat ook niet zeker, idd.

Ik heb morgen pas een afspraak trouwens. :)

Hmmkee.

Mja da heb ik ook wel gehoord, nou je t zegt. Maar tis wel chronisch. Dus ik weet t nie. Zal t es aan me psych vragen als ik dr aan denk.

Succes.

Nou, ik ga het zelf morgen ook vragen. :)

heb net psychopathologie tentamen gehad :s maar dubbele depressie bestaat inderdaad... dat is eigenlijk een dysthyme stoornis met depressieve episodes en dat heeft echt totaaal niks met borderline te maken!

en als je al zo lang last hebt van depressies zou k gewoon dat onderzoek eisen, jij bent de client! t gaat om jou! Als je denkt dat je therapie niet meer helpt zou t misschien toch in je hersenen kunnen zitten... zitten er veel mensen in je nabije familie met depressies? Als t veel in je familie voorkomt zit t nl in je genen en zullen medicijnen denk ik toch t beste helpen, weet niet of je je beter voelde toen je die nog wel had... als dat niet zo was hadden ze best nog een andere kunnen proberen, niet alle anti-depressiva werken namelijk bij iedereen...

dysthyme depressie is toch een sluimer depressie, je bent wel depressief maar zou je dagelijkse zaken wel kunnen doen.

dubbele depressie kan je ook hebben / ontstaan als je bi-polair bent en serotoninetekort hebt !

dysthyme stoornis kun je niet hebben als je bipolair bent... dan ben je gewoon manisch depressief, je kunt wel minder ernstig manisch & depressief zijn, dat heet dan weer: cyclothemie, deze symptomen moeten ook minstens 2 jaar duren, afgewisseld met perioden van normale stemming.

volgens mij kun je met een dysthyme stoornis vaak nog wel je dagelijkse activiteiten uitvoeren maar ik denk wel dat dit met veel meer moeite gaat dan zou moeten. Mensen met zo'n stoornis slapen en eten vaak slecht en zijn dus erg vaak somber... tis maar wat je onder goed/slecht functioneren verstaat denk ik...

Wat heeft borderline met de symptomen van een dubbele depressie te maken?

Niks, maar sommige symptomen lijken op elkaar.
Bij mij dachten ze eerst ook dat ik borderline had.

dysthyme depressie en bi polair (als combi) heb ik het niet over gehad hoor.

minder ernstig manisch is toch ook bipolair II ??
er zijn zoveel varianten (en gradaties) en combinaties dat men door de bomen het bos niet zien, veel van deze ziekten overlappen elkaar ook nog eens, waardoor een diagnose lastiger is

Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien zeg ik nu dignen die allang zijn gezegd.

Wat ik eigenlijk niet snap is dat het riagg nog niet zo'n onderzoek heeft gedaan.
ik kreeg bij mijn in-take al verschillende onderzoeken, psychologisch en psychiatrisch.

Als jij een onderzoek wilt kan dat gewoon, ze kunnen de therapie daar idd op afstemmen.

Nou ja, wat ik ervan begrepen heb, hebben ze mij twee jaar geleden geen onderzoek gegeven omdat 'de problemen zo duidelijk waren'. Er zijn bijvoorbeeld veel sterfgevallen geweest in mijn familie, en dan voornamelijk jonge mensen. Zo was mijn neef overleden op 17-jarige leeftijd (toen ikzelf 15 was) en mijn nichtje op 10-jarige leeftijd. Ik heb het gehele sterfbed van mijn nichtje meegemaakt. Daarnaast had ik gedoe met een vriendje destijds, die al mijn geheimen door had verteld aan mijn ouders (over depressie, AM en eetproblemen). Hij is op een gegeven moment tijdens een grote scene suicidaal het huis uitgelopen. Daarnaast had ik al vanaf mijn 15e problemen, en kwamen mijn ouders er pas achter toen ik al 18 was.

Ik denk dat het voor het Riagg al duidelijk genoeg was waar de problemen vandaan kwamen.

Ik ben gister trouwens naar het Riagg geweest en heb het daar niet gevraagd omdat ik een beetje bang was voor het antwoord. Stom ja. Plus dat het misschien kan zijn dat ik in verlate rouw ben, omdat ik geen tijd en kracht heb gehad om ook nog eens de dood van mijn nichtje te verwerken, aangezien er al zoveel gebeurd was. (Mijn nichtje overleed twee jaar geleden, toen dat gebeuren met mijn ex-vriendje net gebeurd was, en ik een totale zenuwinzinking kreeg. Ik heb die gehele periode in een roes meegemaakt en nooit echt kunnen rouwen, denk ik.)

Dat zou dus wel een antwoord kunnen zijn op de vraag waarom ik nog altijd depressief ben.


Zou het desalniettemin een slim idee zijn om ook een psychologisch onderzoek aan te vragen? Ik twijfel nogal en ben bang dat ze het bij het Riagg totale onzin vinden.

Bedankt voor jullie berichtjes :)

Mja ik denk t ook.

Ik denk dat dat wel een goed idee is, vooral omdat je het zelf aangeeft, maar ik snap niet waarom je dat vandaag nie meteen hebt gedaan ?

Dat zei ik al. Omdat ik dus nog niet zeker wist wat de reden was dat ik me nog depressief voel. Ik heb het er over gehad bij het Riagg dus, en mijn psych zei dat het inderdaad kan zijn dat ik de dood van mijn nichtje aan het verwerken ben, omdat ik daar nu tijd voor heb. Daar ben ik gister dus achter gekomen. Ik wilde dat eerst zeker weten. (Als dat de enige reden is kan het idd wat minder zinnig zijn om een psychologisch onderzoek aan te vragen. Dat was mijn gedachte althans).

En verder vond ik het gewoon eng om te vragen :P

Wat vreemd dat ze niet eerst een soort vooronderzoekje doen ofzo... bij mij werdt voorafgaand aan het 'echte' psychologische onderzoek eerst een 'op papier' onderzoek gedoen. Ik moest gewoon in mn eentje in zo'n kamertje een stuk of 20 vragenlijsten invullen enzo, ben er echt een middag mee bezig geweest btw, en aan de hand daarvan kreeg ik pas een echt 'persoonlijk' onderzoek. Voor die papierhandel lijkt het me sterk dat er wachtlijsten zijn, kwestie van wat kopierwerk. En misschien dat aan de hand daarvan ook al iets qua voorzichtige conclusie uit kan komen. Dan heb je in ieder geval de boel aan het rollen... Als ze dan aan de hand van die formulieren iets ernstigs constateren, kunnen ze altijd nog sneller een echt onderzoek instellen. Misschien kun je daar eens om vragen bij je behandelaar. In ieder geval niet bang wezen, want het gaat wel om JOU en JOUW leven, dan heb je het recht om te weten wat er aan de hand is toch? en als ze je daar echt willen helpen, zullen ze blij zijn dat je erom vraagt, als je denkt dat dat jou helpt. Heel erg veel succes!

Ja, je hebt gelijk. Ik weet het. Dank je wel. :)
De volgende keer zal ik het ongetwijfeld aandurven.