[kort verhaal] Over zin(tuigen)
 

Ze volgde het lichtje. Ze vroeg zich af waar het haar deze keer zou brengen. Ze deed dit wel vaker, maar nog nooit was ze het zo ver gevolgd. Er was altijd iemand die haar terugriep. Maar deze keer was ze alleen, eindelijk. Ze had hier al zo lang naar uitgekeken.
Ineens besefte ze dat het donker was, ze kon geen hand voor ogen zien. Ze had al een hele tijd stevig doorgelopen, maar nu ze er over na begon te denken was ze nergens meer zeker van. Was het de hele tijd al zo donker geweest? Nu wist ze niet eens meer waar ze op liep. Voorzichtig zette ze haar voet neer om de volgende stap te maken. De grond was zacht. Met hernieuwde zekerheid vervolgde ze haar weg. Ze wist niet waar ze op liep, maar ze vóelde dat ze het kende. Misschien had ze het ooit ergens gezien? Ze wist wel dat het wit was. Wit en beschermend. Eigenlijk had ze nog nooit zoiets gevoeld. Toch kende ze het. Ze bleef even stilstaan. Ze zakte langzaam weg. Nee, dit was niet de manier waarop het hoorde. Rennen moest ze. Nu wist ze helemaal zeker dat het goed was. Deze ondergrond beschermde haar als ze in beweging was, als ze vooruitging. Heel anders dan die koude harde grond die haar slechts angst aan kon jagen, die haar vasthield op de plaats waar ze helemaal niet wilde blijven. Wolken waren het, besefte ze ineens.
Met dat besef viel de ondergrond onder haar weg. Ze zweefde. Nee, ze vlóóg. Ze dreef.
Het was nog steeds donker. Toch volgde ze het lichtje. Gaf het wel licht? Ze strekte haar hand uit. En liet hem van schrik weer vallen. Was het daarnet stil geweest? Ze wist het niet meer. Nu hoorde ze iets, ze hóórde haar lievelingsboom. Ze had nooit geweten dat die zo’n mooi geluid maakte. Tegelijk besefte ze dat ze ineens veel rustiger werd. Het was een geur die haar rust gaf, de geur van paars. Ze proefde de muziek, het liedje dat haar altijd zo veel troost gaf. Nog nooit had ze het zo in haar op laten gaan. In haar handen lag een stuk chocola. Ze voelde de warmte en de rust die eruit kwam. Hoewel ze ineens wist dat ze haar handen niet nodig had. Dat wat ze wilde voelen, kon ze ruiken. Ze róók het lichtje, het lichtje dat ze net had willen pakken.
Ineens wist ze niet meer wat ze hier deed. Waarom was ze het lichtje gevolgd? Ze kon het zó pakken, maar ineens wilde ze dat niet meer. Ze wilde terug, terug naar de echte wereld. Hoe mooi haar droom ook was, het was gebaseerd op de wereld die ze bijna had willen verlaten. Hoe had ze dat kunnen doen?

Toen haar moeder de volgende ochtend binnenkwam, zat ze rechtop in bed met een glimlach op haar gezicht. De brieven had ze vlak daarvoor verbrand. Haar moeder zou er nooit achter komen. Die geur kon ze toch niet horen.

------------

Hm, ik schrijf eigenlijk nooit, maar dit zat al dagen in mijn hoofd. Vandaar. Ik ben wel benieuwd wat jullie ervan vinden.

Ik vind hem kei mooi, maar weet niet precies wat je ermee wil zeggen. Verder stoort het me een beetje dat paars bij jou een kleur van rust is, dat klopt volgens mij niet helemaal?

Maar deze keer was ze alleen, eindelijk.

Ik zou dat eindelijk toch maar voor alleen zetten, dat leest iets fijner. :)

Geur van rust:o.

Ik vind het heel mooi hoe je hebt gespeeld met die zintuigen!

Ze dreef staat er niet mooi achter, vind ik. Ik denk dat je het beter kan weglaten.

Voor de rest: mooi stukje werk, leuk gespeeld met die zintuigen. Nice! (y)

Ik zou eindeloos van dit soort verhalen willen lezen, lekker bij weg dromen zoals de hoofdpersoon. Lijkt me heerlijk als dit een enorme serie boeken wordt :D

Ik vind hem leuk. I C U heeft gelijk vind ik. 'Ze dreef.' staat er niet mooi achter. Heel mooi gedaan met de zintuigen, het is eens wat anders.

Ja, maar paars is toch juist geen kleur van rust? Dat is groen eerder.. Paars is volgens mij juist een onrustig gevoel:o

Overigens vind ik het wel hartstikke leuk hoe je met die zintuigen hebt gespeeld, origineel en mooi(y)

Bedankt voor de reacties :)

Met dat Ze dreef, hebben jullie wel gelijk, ik kan het alleen nu niet meer veranderen. Op eindelijk wilde ik de nadruk leggen, ik dacht dat dat beter overkwam als ik dat aan het einde van de zin zou zetten.
Paars, tja, er staat ook niet dat het de geur van rust ís, alleen dat het haar rust geeft. Dat is natuurlijk ook wel persoonlijk. Ik associeer het zelf trouwens wel met rust :o

En is het helemaal niet duidelijk waar het over gaat, of alleen niet wat ik er mee wil zeggen? :o

Dat weten we pas als je vertelt wat je ermee bedoelt... Dan kunnen wij je vertellen of dat overgekomen is of niet :P

Ja, met dat eindelijk snap ik op zich wel, hoor, maar ik denk dat het toch mooier is als je het voor alleen zet. Noodzakelijk is het echter niet:p

Oké, dan is dat jouw persoonlijke mening:o Ik blijf het er niet mee eens zijn, maar dat ligt dan gewoon aan mij:p Er zijn wel onderzoeken gedaan, hoor, naar kleur en wat voor uitwerking ze hebben, maar dat weet ik ook allemaal niet precies;)

Dat hangt er inderdaad vanaf wat je er precies mee wilt zeggen, waar het volgens jou over gaat;) En misschien maakt het ook allemaal niet zoveel uit waar het precies over gaat? Het is mooi, je kan er zelf nog over nadenken en dan is het toch goed?

Volgens mij zijn kleuren gewoon erg subjectief.
En over dat eindelijk heb je wel gelijk.

Nou, maar als ik helemaal ga uitschrijven hoe ik het bedoelde, dat is ook zo vreemd :o

Hm... :p

Nee hoor? Of heb je er heel vreemde bedoelingen mee:p Nou ja, maakt op zich niet zoveel uit, nu blijft het gewoon wat geheimzinnig;)

Ik wil wel weten waar het voor jou over ging hoor...:o

Hm, even denken dan :) Het gaat over een nogal dromerig meisje dat helemaal niet gelukkig is. Ze wil eigenlijk weg uit deze wereld, maar krijgt er steeds de kans niet toe. Telkens als ze een poging doet (het lichtje volgen), wordt ze tegengehouden door het een of ander.
Nu heeft ze er voor gezorgd dat ze alleen is, ze wil er nu definitief een einde aan maken, zeg maar, ze heeft de afscheidsbrieven al geschreven.
En dan begint het verhaal, komt ze in een wereld van gevoel en zintuigen, en beseft ze dat het dromen dat ze doet niet echt is, dat het gebaseerd is op de echte wereld, en dat die dus nog veel mooier moet zijn.
En dan besluit ze terug te keren naar het leven. Waar ze meteen veel gelukkiger is.

En wat ik er mee wil zeggen? Tja, dat je niet in dromen moet leven - hoe mooi ze ook zijn -, en hoe mooi de 'echte' wereld is.

Zoiets? :o

Heel mooi! :) Ik weet niet precies wat ik uit je verhaal zou halen, maar waarschijnlijk wel iets in die richting. Tis al een tijdje geleden dat ik het heb gelezen (voor mijn gevoel dan :D) dus...

Ik haalde er ook wel ongeveer zoiets uit... iig dat het iets met dromen te maken had. Ik houd wel van dromen:).

same here!

Precies ongeveer wat ik al dacht, hoor;)
Mooi, zoiets zou ik zelf ook wel willen bedenken.. Met zo'n sig als mij.. Het zijn wel onderwerpen waar ik van hou(y)