Obsessief?
 

even een vraag of meerdere mensen daar last van hebben: als ik iemand leuk vind, lijkt het net alsof ik daar helemaal door meegezogen wordt zeg maar, ook al is t iemand die min of meer onbereikbaar is. die persoon zit de hele dag in mn hoofd en eerlijk gezegd wordt ik daar niet vrolijker van. wat kan ik eraan doen? (ik weet trouwens niet of het hier thuishoort).

ja ik heb hetzelfde.. bij mij wil het nog weleens helpen de zin: "ik heb een eigen leven" in me hoofd te herhalen... ja klinkt heel sneu, ik weet het, maar asl je zover gaat dat je de hele dag die persoon in je hoofd hebt, lijkt het wel alsof je voor hem leeft... en dat doe ik dan ook... vandaar dat ik mezelf dan gewoon hard terug moet gooien in de realiteit...

ja, maar t is ook zo dat t opeens over kan zijn, dat ik er dagen niet meer aan denk en heel vrolijk ben enz (zoals nu) en dat t later weer terug komt...vreemd

Hoort dat niet gewoon bij verliefdheid dan?
Als het onbeantwoord is, kan ik me voorstellen dat je daar depressief van raakt. Heb ik zelf inderdaad ook meegemaakt.

Misschien moet je proberen je niet helemaal mee te laten zuigen, en je idd voorhouden dat je ook nog een eigen leven hebt. Gewoon doorgaan met de dingen die je daarvoor wel deed.

maar komt dat dan terug omdat je die persoon weer (veel) ziet? en waarom gaat het weg? of wanneer moet ik eigenlijk vragen... is dat wanneer hij je liefde beantwoord/ wanneer hij dat juist niet doet? of wanneer hij even uit je leven verdwijnt?

t is gewoon zeg maar dat ik iemand helemaal geweldig vind en als ik diegene dan n tijd niet zie/spreek is t zo weer weg. en dat kan heel snel gaan, binnen n uur ofzo zeg maar, dan voel ik me klote en denk dan bij mezelf dat ik me niet zo aan moet stellen en me niet moete laten meeslepen en dan is t weg (voorlopig) spreek ik die persoon weer dan komt t of wel terug, of in veel mindere mate. ik weet t zelf eigenlijk niet precies....ach ja, is gewoon even n bui ofzo.

heb ik ook wel eens gehad. Erg vervelend, maar eigenlijk valt het nog wel redelijk aan de kant te zetten. Kwestie van focussen op waar je mee bezig bent. Het is maar een gedachte. Het is niet je leven, het is maar een gedachte. Je hoeft niet naar een gedachte te luisteren ;) Ik denk dat je de gedachte probeert tegen te houden, maar dat werkt toch niet. De gedachte negeren, voor zover mogelijk, is een betere optie denk ik zelf :)

sterkte ermee!

dank je. t zijn vaak periodes (kort of wat langer) dat ik me zo voel en na een tijdje is t over en vraag ik me af waarom ik me nou zo druk heb gemaakt. t komt altijd toch wel goed.

Tja...dat ken ik ja :( En het is absoluut niet leuk. Bij mij is het dan ook nog zo dat ik zelfs dagelijks aan hem blijf denken, terwijl ik hem een halfjaar niet meer hem gesproken of gezien. Ik heb zo'n gevoel dat het pas over gaat als ik weer iemand anders lere kennen. Mja, zo val je van het ene in het andere....

eerst denk je dat t nooit weggaat, maar langzamerhand gaat t toch weg, zonder dat je t merkt.

ik heb het zelfs bij mn vriend klinkt stom, mja als ik weet dat hij op school rond een bepaalde tijd ergens is wil ik er gewoon ook ff langslopen om m te zien en tja ik rag alles af om maar op tijd daar te kunnen zijn enzo.. echt te stom maargoed

ja dat snap ik wel, maar na 13 maanden, maak ej jezelf toch wel helemaal gek. Vooral als degene niet meer met je wilt spreken. Maarja, soms lijkt het alsof ik me gewoon aangetrokken voel tot onbereikbaar en veel ouder :( Ik word er gewoon echt gek van en maak de mensen om me heen nou ook al gek ermee. Maar ik krijg hem maar niet uit mn hoofd.

Ik heb het ook.

Daarom 'haat' ik ook verliefdheid en dwing mezelf om me niet te laten 'meezuigen'.

Helaas is dat het enige wat werkt. (Praktisch zorgen dat je niet continu foto's bekijkt van diegene, fantaseert over diegene, 'gesprekken' voert in je hoofd met diegene, enz)

Het meest ideaal zou ik eigenlijk vinden om alleen verliefd te zijn als ik de persoon in kwestie zie.

Helaas ben ik doorgaans verliefder op de projectie in mijn hoofd dan op de persoon. :rolleyes:

Heeft iedereen denk ik wel als ie verliefd is. Een obsessie gaat denk ik wat verder dan dat.

Nogmaals, de gedachte tegenhouden, uit je hoofd krijgen, ik denk niet dat dat de juiste manier is om er mee om te gaan. Je kunt denk ik beter gewoon de gedachte laten komen, maar er verder niet naar luisteren. Het is logisch dat je veel aan iemand denkt als je verliefd bent, maar juist als je het probeert tegen te houden gaat t fout. Als het zo erg is, is het denk ik nog makkelijker om zonder hulpmiddelen en in je eentje een trein tegen te houden dan hem uit je hoofd te zetten (en vervolgens gefrustreerd raken omdat het niet lukt) :p ;) :D

Maar...wat is t verschil dan precies tussen de gedachte laten komen maar er niet naar luisteren en de gedachte onderdrukken?
Komt dat niet een beetje op hetzelfde neer?

Been there, done that, bought the T-shirt... Kortom: ik ken het. Ja, het is rottig. Nee, die gedachten en gevoelens negeren lukt niet. Bij mij niet tenminste. Op een gegeven moment ben ik niet sterk genoeg meer om ze te negeren. En dan is het te laat..

Volgens mij niet. Een gedachte onderdrukken komt nogal geforceerd op me over. Het staat voor mij ook gelijk aan de gedachte niet willen hebben. Een gedachte negeren (=niet onderdrukken dus, niet wegdrukken, niet deze gedachte niet willen hebben en ook niet de gedachte wel willen hebben, maar gewoon, precies zoals ik het zeg, negeren) niet. Het verschil zit hem dus in dat je de gedachte gewoon toelaat, maar er eigenlijk niets mee doet.

Vaak kan je je dan ook niet meer concentreren. Als een gedachte zo vast in m'n hoofd zit doe ik dan ook maar geen dingen die concentratie vereisen. Bijvoorbeeld ff lekker gamen ofzo. Laat die gedachte maar lekker zitten in m'n hoofd, die gaat vanzelf wel weer weg. Dit is dus ook geen onderdrukken, want onderdrukken betekent dat je de gedachte ook echt niet wilt hebben en continu zit "ik wil niet denken aan...." Dan denk je er dus juist wel aan!

hehe :D

Ik droom teveel :o :(

heb ik ook ja, verschrikkelijk,
nix helpt mij mij

En nu is het dus te laat. :(

Bij mij ligt het volgens mij aan het volgende: ik blijf om de een of andere reden hopen. Vanaf het moment dat ik hem zag wist ik dat hij onbereikbaar was en dat weet ik nu nog steeds. Maar mn gevoel is anders, omdat ik blijf hopen.

Maar op een gegeven moment ben je uit gedroomt. Dan is de realiteit hrad, keihard :(

Ja, ik heb ook zoiets.Ik ben fan van Nirvana, en ik kan ze maar niet uit m'n hoofd stampen!Als ik op sites zit waarop iets staat over Nirvana, reken ik die site meteen tot m'n favorieten.
Het is raar, ik weet alles over ze en toch honger ik naar meer informatie!En nog iets:verliefd worden op de dode zanger van Nirvana, Kurt Cobain!Dát is pas obsessief!

:rolleyes:

Ja ik op Jeff Buckley :o

En heb je dan niet dat je 'obsessie' zich gewoon verplaatst naar een volgend 'slachtoffer'? Of lukt het je gewoon na een paar keer om er dan mee te stoppen ofzo.
Het is mij al 78 keer niet gelukt en dan heb ik het alleen maar over personen dus...

Oh daar kom ik op terug. Dit werkt alleen voor de korte termijn en is uiteindelijk ook onderdrukking.
Voor de lange termijn kun je beter een vertrouwen ontwikkelen dat de droomman/vrouw vanzelf wel komt als de tijd er rijp voor is, en het besef dat dat per definitie niet een beroemdheid is. Is wel weer makkelijker te oefenen op eentje die dood is, want daarvan weet je 100% dat je er niet bij kan en valt er eigenlijk dus niks te hopen.

Ja, het verplaatst zich...Van de ene obsessie kom ik af door de volgende..... :|

Oh, joy, herkenning... :|

Als die ander nou ook eens obsessief verliefd zou zijn op mij....
Hum, maar dan is het weer de vraag of ik er verliefd op zou kunnen worden, gezien ik echt een voorkeur blijk te hebben voor onbereikbaar. Wat door de psychiater vertaald wordt naar vroeger thuis en door de borderline kenmerken die ik heb volgens hen....

Denken jullie dat ej zelf verliefd op iemand wordt doordat degene onbereikbaar is. Omdat een "echte" relatie te kort bij komt?

Nee, ik word verliefd op iemand die ik goed ken. Anders werkt het bij mij niet. Als ik iemand heel lang en heel lang ken, dan kan ik diegene anders gaan bekijken en weet ik ook dat diegene te vertrouwen is. Maar tegen de tijd dat ik verliefd ben, ben ik voor het meisje in kwestie allang 'de beste vriend' of 'de grote broer' en zijn ze zelf al bezet.

Ik denk niet dat een echte relatie te kort komt maar eerlijk gezegd weet ik het niet want ik heb het nog nooit mogen ervaren.

Apart. Bij mij precies het tegenovergestelde. :D

Ik heb het idd ook niet bij mensen die ik al langer ken. Ik word altijd hopeloos verliefd op iemand die ik niet ken. Bij de eerste blik die ik op iemand werp kan ik al helemaal weg zijn van iemand. Ik val dan meestal ook op een bepaalde uitstraling.
Vreselijk irritant, vooral als je vanaf die eerste blik ook weet dat hij onbereikbaar is.

Ik vraag me altijd af hoe mensen verliefd kunnen worden op iemand die ze helemaal niet kennen...

iemand heeft een bepaalde uitstraling waar ik me dan veel te erg tot voel aangetrokken. het handige van verliefd worden op iemand die je helemaal niet kent is dat je diegene zelf helemaal kunt idealiseren...droombeelden....Ik denk dan ook niet dat ik echt verliefd ben op de persoon zelf, maar het beeld dat ik van hem vorm...hum...lastig...kweet het zelf eigenlijk niet...

Ik heb laatst het boek "Nietzsches tranen" gelezen. Gaat over het oplossen van Ofja, iig totdat hij na een halfjaar opeens weer online kwam :s Denk je net een aantal weken nauwelijks aan hem, komt ie dan weer doodleuk online. Heel leuk, maar niet goed...

hmm......waarom niet?:) het ideale is nog altijd onbereikbaar. Dus iemand als ideaal zien zonder dat je de persoon kent is toch aantrekkelijk:)

ik heb er dus ook last van
en vooral bij onbereikbare (oudere) figuren
maar ik geloof ook niet dat ik echt verliefd ben
Dat slaat toch nergens op vind ik
iemand waar je niet eens een keer mee gepraat hebt.
Maar ik idealiseer zon iemand dan helemaal
en kan niks bedenken wat ik niet zou 'accepteren' van hem
hij blijft geweldig

ik denk dat het vooral gebaseerd is op bewonderig bij mij
ik denk ook altijd: damn wat zou ik trots zijn als hij mijn zoon/man/gewone vriend etc was.

maar gaat wel weer over als ik hem een tijdje niet zie

Ik vraag me soms wel af hoe het kan dat mensen om de 2 weken verliefd worden..Ik neig meer naar de opvatting dat liefde een nutteloos overblijfsel uit een ver verleden is, dat geen enkele garantie biedt op levensgeluk.

Ik vraag me af waarom mensen überhaupt verliefd worden.

omdat het nodig is voor de voortplanting.

Dit is echt heel herkenbaar. Ik heb het tot voor kort nog gehad, nu nog steeds een beetje, eigenlijk. Als ik iemand leuk vind, en het is niet wederzijds, dan kan ik dat absoluut niet loslaten. Een tijdje is dat 'normaal', maar het moet niet te lang gaan duren. Het lijkt niet meer gewoon.. 'verliefdheid' te zijn, maar ik denk dan constant aan diegene. Echt constant. Waar ik ook ben, ik kijk om me heen, hopend dat hij er is, ookal is dat nog zo onwaarschijnlijk. Ik ga me dan ook schikken naar het schoothondjesgebeuren, zoals hij zelf al zo smalend kon zeggen. Ik loop achter 'm aan en zou echt alles doen om bij hem in de gratie te blijven, ookal kwetst diegene me zo erg. Vrolijker word je er inderdaad niet van.

Ik ga diegene dan ook idealiseren, en word vooral verliefd op het beeld in mijn hoofd, zoals Yab-Yum al zei. Maar ook al valt hij dan tegen in het echt, ik ga alles doen zodat hij me aardig vindt. Ik zou bijna mezelf compleet veranderen voor hem. Het getuigt eigenlijk van een veel te laag zelfvertrouwen, vind ik nu.

Je hoeft niet verliefd te zijn, om je te kunnen voortplanten...

De noodzaak om verliefd te worden of de verklaring ervoor..?

Ja, maar ik vind het nog steeds moeilijk om dat toe te geven. Zelfs mn beste vriendinnen weten niet dat ik alleen maar uitga in de hoop hem tegen te komen en zulke stomme dingen.
Ook ik zou mezelf helemaal veranderen als ik hem daardoor kon krijgen, terwijl ik voor anderen overkom als iemand die dat nooit of te nimmer zou doen. Een vriendin had me vijf weken geleden dreadlocks gezet. Ik was blij, vond ze mooi, maar kreeg die avond toch spijt omdat ik wist dat hij dat waarschijnlijk niet leuk zou vinden...Het is belachelijk en ik ga kapot van schaamte als ik erover nadenk en als ik het zo opschrijf, maar toch kan ik die gedachten niet uit mijn hoofd krijgen.
Het erge vind ik nog dat ik twee weken geleden kon zeggen dat ik over hem heen was. Ik had een andere jongen leren kennen met wie het wel klikte voor mijn gevoel. Maar toen kwam hij vorige week opeens weer online na een halfjaar niets van zich te laten horen en nou is het weer terug...Vooral omdat ik er gisteren achter kwam dat die andere jongen me toch niet leuk vond....Enja, nouz it ik weer elke achter de pc in de hoop dat hij online komt. Ik word er zike van, ziek van mezelf...

Ik heb dat ook bij een persoon gehad. Begon 4 jaar geleden en nu heb ik er soms nog last van (al zie ik hem niet meer). Ik zou echt niet een bruikbare tip weten. Ik weet wel dat toen ik hem niet meer zag het wel een stuk beter ging, en ik er ook niet meer zoveel aan dacht. Maar he, dat was het lot.