schrikken (en dichtklappen..)
 

Tegenwoordig schrik ik heel snel..
Als iemand me aanraakt ga ik gelijk een stap opzij en/of weer ik af..
En als ik een bekende in bv een winkel zie schrik ik ook, en het liefst loop ik gelijk die winkel uit..
Als ik dan met diegene praten 'moet' raak ik helemaal de kluts kwijt en sla ik dicht..
Ik was eerder wel erg verlegen, maar dat is al een tijd een stuk minder..
En nu schrik ik dus steeds en dit is ook met goede vrienden enzo, en dat vind ik wel heel raar en erg vervelend..

Zijn er mensen die ook zonder reden (dus niet door een naar verleden ofzo..) erg schrikken van als iemand je aanraakt, of als je een bekende ziet die misschien met je kan gaan praten/praat.. ?
Of een manier weten om niet te schrikken, dicht te klappen en wel normaal te reageren?

Ik schrik ook nogal snel, alleen dan niet in de zin van een sprongetje maken, maar vooral negatief anticiperen.
Wat misschien helpt is om te proberen te denken: "Goh, wat leuk om eens met diegene te kunnen praten, dan kunnen we weer eens bijkletsen" in plaats van: "Oh nee, nu moet ik met hem praten". Dan begin je meteen al anders en verloopt het gesprek misschien ook wel positiever.

Een vraagje: vind je het echt vervelend om met mensen te praten?

jawel dat heb ik ook
maar ik weet wel zo ongeveer waardoor het komt
onzekerheid :(
-> help die ken ik. wat moet ik zeggen? straks herkent ie me niet. straks gaat ie me uitlachen. hij wil helemaal niet met mij praten. shit ik weet niet meer wat ik moet zeggen. hij vindt me stom. ik moet weg hier.
dat soort dingen
vandaag kwam ik onverwachts iemand tegen en dan klap ik dicht

maar dat aanraken
tjah waardoor dat nu komt??

Ik vind het niet vervelend omdat het die mensen zijn, het zijn nu ook mijn vrienden waarmee ik op school wel een eind mee wegklets.. Alleen ik vind het zo vervelend omdat het niet lukt in bv een winkel, of ergens anders waar ik ze niet verwacht..

Dan zit ik bv zo, schrik.. (anee weer geschrokken, ze zag het toch niet, niet opvallen, normaal doen, gewoon praten, niet dichtklappen, niet saai doen, en zeg eens wat, waar zou ik het over hebben.. nee niks bedenken dan lukt het helemaal niet.. maar nee.. shit.. kheb nog niet eens gegroet.. uhm hoi, of hallo.. wat zei ze.. wat maakt het ook uit, zeg iets.. nu!!) en dan zeg ik "hoi.."
mjaah en zo'n gesprek loopt dan al snel vast omdat ik niet verder kom dan een beleefd antwoord, of soms niet verder dan hey..

Dat schrikken met praten is btw niet met een sprongetje (bhalve als ik ze niet aan zag komen..) Misschien moet ik het inderdaad iets positiever zien, en denken in de zin van wie weet gaat het me vandaag wel lukken om normaal te praten.. Alleen dat is me nog niet zo goed afgegaan :(

ik heb hetzelfde ik hou mezelf heel veel op de achtergrond en als er dan iemand iets tegen mij zegt, schrik ik daar wel van omdat ik niet weet wat ik terug moet zeggen (want ik heb geen tijd te overdenken wat de gevolgen kunnen zijn van wat ik ga zeggen).
Ik had een keer dat er een jongen op mij af kwam (uit m'n klas). De vorige dag had ik die op msn even gesproken (op msn ben ik niet zo, want niemand kan je zien en je hebt nog tijd om na te denken wat je gaat zeggen) over mijn website, maar ik moest weg. Dus die dag kwam die jongen op mij af en begon mij dingen te vragen over die website, hoe ik hem had gemaakt en wat ik nog meer zou kunnen doen enz. enz. die jongen bleef maar praten maar ik wist niet wat ik terug moest zeggen, en ik praatte wel tegen hem maar op een gegeven moment werd het me echt teveel en toen ben ik snel weggelopen :( :bloos: later schaamde ik me dood.

Zoals ik het lees, ben je veel te druk bezig met leuk of gezellig overkomen. Klopt dat?

ik vind het erg vervelend, maar soms heb ik dat ik een bekende spot, en dan het liefst zo snel mogelijk weg ben... alleen maar omdat ik dan geen gesprek hoef aan te knopen met diegene... opzich wel heel kut, maar laatste tijd gaat het veel beter... gewoon blijven en als je iets te zeggen hebt, zeg dat dan... tis ook niet erg om een keer alleen maar hoi te zeggen...
dat schrikken als iemand me aanraakt doe ik wel, maar jij wilde mensen waarbij de oorzaak niet in het verleden ligt...
kzou ook niet weten wat er tegen zou moeten helpen...

nou ja schrikken is een groot woord, maar soms heb ik inderdaad wel eens van "waar de hell moeten wij het over hebben?" Ben niet echt het type om over kwesties als het weer te praten, dus blijft het meestal bij hoi ofzo.
Met echt goede bekenden heb ik daar geen last van.

Ja, daar heb ik ook erg last van (/gehad).
Ik denk. Dat het gedeeltelijk gewoon door je persoonlijkheid komt. Dat je gewoon iemand bent die soms nogal in zichzelf 'leeft' en dan niet goed weet wat hij moet zeggen. Is dat zo? Of hangt het meer/ook heel erg samen met je stemming?

Het kan ook gewoon een soort irreele angst zijn die je hebt ontwikkeld. Dat je een nare associatie hebt met bepaalde situaties. Daar moet je dan van af zien te komen..
Probeer het zo te zien: Die ander vindt de situatie vast ook een beetje 'awkward' omdat hij ook niet verwachtte je daar tegen te komen. Bovendien hoef je echt niet lang met diegene te praten. Mijn advies is als je niet weet waar je het over moet hebben; om gewoon het eerste te zeggen wat in je opkomt. Bijvoorbeeld: Jezus wat zijn de pinda's tegenwoordig duur. ( :P ) Of: Ik voel me rot. (Vaak is eerlijkheid een hele opluchting) Je kunt ook praten over iets wat je op tv hebt gezien of iets wat er thuis gaande is. Of nog beter misschien, de ander een vraag stellen. Dan hoef je zelf niet veel te zeggen.
Wat het allerbelangrijkste is echter, is dat je je moet concentreren op de inhoud van het gesprek. Probeer niet te denken aan hoe onwennig het gesprek gaat of over hoe belachelijk je misschien wel niet over komt op de ander. Dat is een vernietigende onzekerheid waar je niets aan hebt. Zolang je je gedachten op scherp zet en je enkel daar op concentreert, móet er haast wel iets 'gestructureerds' uit komen.

Maar. Ik weet hoe lastig dit is en dat het heel moeilijk is om van die irreele angsten af te komen. Als het heel erg is, is CGT voor Sociale Fobie misschien een oplossing. Dan werk je heel gericht aan je probleem.

x

maw: inderdaad, hij wil helemaal niet met mij praten :|
mijn gesrpekspartner moet eigenlijk juist heel enthousiast zijn, wil het nog wat worden ;)

eerlijkheid jah
altijd goed om over iets te praten wat je beiden vervelend of eng vindt. iets waarvan je wel kan inschatten of iemand dat ook vindt

precies!

Ik heb wel heel erg dat ik schrik als iemand, maakt niet uit bekend of onbekend, me aanraakt. Vaak ´spring´ ik dan gelijk een stukje terug, of trek ik als het me arm is, die gauw weg. Soms zie ik het als van tevoren aankomen. En dan ga ik me al helemaal spannen zodat ik zeg maar zo die aanraking afweer. Maar das best lastig. Bijvoorbeeld bij logopedie of zangles, ze zitten dan constant aan je buik, rug, armen, alles. Ik snap zeker dat het moet. En soms merk ik wel dat het helpt als ze ergens tegenaan duwen of iets vasthouden. Maar ik vind het zelf erg moeilijk om toe te staan en mee om te gaan. Ik heb ook geen idee hoe het komt, ik zou wel graag willen dat het overging.
En als ik iemand tegenkom, ja idd dichtklappen. En daarna schaam ik me dan rot.
Maar hier heb je ook weer niets aan.....

Dat van het dichtklappen heb ik ook wel (gehad) Maar bij mij is het vaak stemmingsafhankelijk en voornamelijk in aanwezigheid van (leuke) jongens :bloos: Vroeger was het erger, dwz was ik veel verlegener.
Ik denk niet dat ik er op communicatief gebied erg op vooruit ben gegaan ofzo, maar het is meer dat ik me er nu minder druk om maak/probeer te maken. Dan sta ik maar even te hakkelen of maak ik een rare opmerking, als ze daar niet overheen kunnen komen dan is dat hun probleem! (tuurlijk baal je er zelf ook wel 's even van, maar dat is ook gauw weer over)
Klinkt best cliche allemaal, I know :D maar is gewoon even om de ervaring te delen!

Vooral eigenlijk met 'normaal' over komen, het hoeft niet perse leuk te zijn, maar iedergeval niet stom, verkeerd of raar..

Ik ben wel wat meer in mezelf gekeerd dan anderen, dat klopt.. Het heeft ook wel met mijn stemming te maken.. Als ik me al shit voel dan praatk zelfs op school bijna niet, laat staan dat het me ergens waar ik het totaal niet verwacht lukt.. Maar als ik me super voel gaat het praten wel iets beter omdat ik me dan iets minder druk maak en zekerder ben, denk ik..
Het is wel zo dat ik elke keer aan vorige keren denk waarbij het ook verkeerd ging, dat helpt niet bepaald..
En ik vind het echt een hele goede tip om vragen te stellen, dan kan ik (denk ik) als ik toch zo negatief denk iets langer denken en dat scheelt waarschijnlijk weer heel wat..en kan ik me misschien beter op het gesprek richten.. En dan 'moet' ik ook niet zoveel zeggen :)

Ik heb periodes dat ik heel erg schrikachtig ben, duidelijk meer dan daarvoor.
En dat gaat dan vanzelf wel weer over als ik wat lekkerder in mijn vel zit.

Ik schrik ook heel snel. Op mn werk, in een winkel, overal. Ik maak dus wel af en toe een sprongetje haha:p Maar dan alleen als ze van achteren opeens komen. Ik schrik ook psychisch als iemand die ik leuk vind dichterbij komt. Dan word ik helemaal paranoide en ga ik mezelf dingen aanpraten. Kortom: ik heb nog nooit een lange relatie gehad. Maar ik heb nog genoeg tijd daarvoor. Ik probeer mezelf zo vaak mogelijk te 'trainen' op het sociale vlak. Ik houd er gewoon niet van als mensen me zomaar benaderen.