Ik ben het zat.
 

Ik ben het zat.


Ik ben het zat dat ik op elk station richting een rookpaal word gefloten als ik een sigaret opsteek, zat dat er op elk pakje Lucky Strike staat dat ik wellicht een langzame pijnlijke dood zal sterven. What’s next? Bumperstickers (voorzichtig rijden, ongelukken veroorzaken een langzame pijnlijke dood en mogelijk impotentie)? Ik ben het zat dat in elke discotheek waar ik kom mensen met een lege blik in hun ogen en standaard polo’s om hun lijf elkaar af staan te lebberen zonder elkaars achternaam te kennen. En ik ben het zat om voor alto uitgemaakt te worden, want ik heb helemaal niks tegen polo’s. Ik ben het zat om in de stad voortdurend tegen potten rimpelcreme, peeling, gezichtsmaskers, oogschaduw en glimlachende verkoopsters aan te lopen, ik ben het zat dat alles alleen maar draait om hoe je eruit ziet. Dat mensen je voortdurend taxerend aankijken, hoofd voeten hoofd en dan al precies weten wat ze van je vinden (lelijk haar, foute broek, arrogant). Zat dat je tegenwoordig alleen nog maar met dushi of chica aangesproken kan worden, of in de ergere gevallen met domme kankerhoer. Ik ben het zat dat we tegenwoordig op de rand van ons bed kerven hoe en wie we allemaal geneukt hebben zodat we het niet vergeten. Ik ben het zat dat we niet meer praten, alleen maar zoenen dansen geld verdienen ons klem zuipen en zo wegzakken in de middelmaat.

Maar om nou niet meteen de schuld op de wereld af te schuiven, ik ben mezelf ook zat. Dat ik niet meer kan slapen voor vier uur ’s ochtends maar als een bezetene kettingrook en brieven schrijf aan iemand die waarschijnlijk liever zoent danst geld verdient en zich klem zuipt. Dat ik tegen de spiegel aan wil slaan elke keer als ik er in kijk, omdat ik zo verdomde onveranderbaar ben. Het gezicht dat me aanstaart herken ik elke keer niet en ik herken zeker niet wat andere mensen erover zeggen. Ik ben het zat dat ik niks verander aan de manier waarop ik leef, dat ik niet van de drugs af kan blijven en van mijn stanleymes (verstopt in mijn linker Adidas gympje), dat ik niks aan school doe omdat ik er eigenlijk al van overtuigd ben dat ik dit jaar weer eens niet ga redden, dat ik wel klaag over hoe ziek ik me voel maar verder ook geen poging onderneem om mezelf beter in te stellen. Dat het voelt alsof een operatie het einde van de wereld is. Dat ik altijd beloof om te bellen, te schrijven, te mailen, te sms’en, maar het nooit doe. De wereld praat niet, maar ik evenmin.

Ik ben jullie cynische reacties zat.
Mijn cynische reacties zat.

En na de wereld, na mij, hebben we altijd nog mijn omgeving. Mijn vrienden waarvoor ik altijd de hoer of de Madonna ben, maar nooit doodgewoon eens Lola. De jongens waar ik van hield en die altijd last bleken te hebben van bindingsangst, onintelligentie, desinteresse of simpelweg van de wereld, van mij. En ik brand mezelf op met dat houden van, die stomme blinde liefde. Mijn ouders, die maar verwachten en hopen dat het een keertje beter met me gaat, maar ik kan domweg niet voldoen aan wat ze willen, normaal naar school gaan en eens een weekend thuis op de bank hangen met ze. Ik moet DOOR. Ik moet feesten en vergeten, liefhebben en vergeten, dingen zat zijn en ze daarna weer vergeten. En dan weer eens huilen. Dan weer eens lachen.

Zeur ik? Vast, maar dat mag wel eens. Of zijn jullie me al zat?

Dit had ik kunnen schrijven.


Enige advies wat erop te geven is, is elk klein element stukje bij beetje aanpakken, alleen. Niet rekenen op anderen, maar alles zelf aankijken. Bedenken wat je wil en niet wil, doelen stellen... niet te moeilijk, gewoon simpel houden.

Tenminste, dat is wat ík constant te horen krijg. Weet niet of het werkt, ik heb de kracht nog niet eraan te beginnen. Ik stel het uit en ik ben een aansteller.

Probeer het zou ik zeggen, who knows.

Dat, ja.

En voor de rest. Ehm. Ja. Verstop je en kom niet tevoorschijn voor het beter gaat? Iets in die richting.

Je weet het in ieder geval beter te verwoorden dan ik. Da's in ieder geval positief.

Je klink wel depressief probeer aan alles en positieve draai te zetten :D

Gewoon kritiek negeren (y)

Tot zover ben ik het op dit moment met je eens. De rest van wat je typt ben ik wel overheen, zo is het nu eenmaal. Maar het onbewuste leven, het vluchtgedrag, waar ik mezelf overigens ook schuldig aan maak, dat ben ik pas ECHT zat.
En nee, ik ben je niet zat, je weet het verdomd goed te verwoorden.

Hoort dit niet in dat lucht je hart topic?

pleeg zelfmoord :o

nee hoor, zoals die andere gast al zei, positief blijven denken, en als iemand je uit maar voor 'kankerhoer' 'kutalto' of iets dergelijks haal je je schouders op.
Jij bent dat gezeik over zoenende mensen in de disco waarvan ze nauwelijks elkaars achternaam kennen zat, haal ook je schouders op. Jij bent het niet, laat ze lekker.

Dit had ik ook kunnen schrijven...

All included... :bloos:

En we kenne dr helemaal niks an doen... (helaas)

Oh, the drama!

Niet zeiken. Just go with the flow. Vervelende alto's altijd.

LOL Verkeerde forum -> D&A

Je kan jezelf veranderen..... Begin daar maar eens mee, dan mag je daarna zeiken op de rest. En ga nou niet denken dat je jezelf niet kan veranderen, dat is 'dom'. Dan kom je na een tijd vanzelf iemand tegen die wel in je geinteresseerd is blablabla etc etc.

Ohja, en meer schijt hebben aan de rest. Who gives a fuck dat er een miljard zombies op de wereld leven? Ik niet in ieder geval.

Het is wel vrij kut dat de wereld zo is terwijl jij daar liever geen deel vanuit maakt maar er niet omheen kunt, en daardoor wel in zekere mate gaat verlangen om daar ook een deel uit te maken van die wereld, omdat er niet deel vanuit maken geen optie is. En daar word je niet blij van. Je wilt iets niet, maar moet wel, en dat levert een conflict situatie op die je ongelukkig maakt.