Niks weten
 

Soms denk ik wel eens, wat is het waard om zoveel na te denken en te weten over wat we doen op deze wereld en waar we vandaan komen? Hoe meer je weet, hoe meer we erachter komen dat we eigelijk een nutteloos leven hebben. Wat bereiken we ermee? Als ik nadenk over de domme mensen die ik ken (maar dan echt dom), is het dan niet beter om niet na te denken en een vet huisje-boompje-beesje leven te hebben? veel beroemde filosofen hebben, na veel over de wereld te hebben nagedacht, een kut leven gehad. Geschift geworden of kluizenaar geworden. Wat is het waard om zoveel te weten?

het is alleen kut als je biologisch zinloos bent :o

nja, waarvoor dien je dan als je biologisch zinvol bent?

zorgen voor nageslacht

waarvoor? wat heeft het voor zin dat er een generatie na ons komt die precies met hetzelfde idee zit als ons?

wat heeft het voor zin om daar over na te denken. we doen het al 5 miljoen jaar.

Daarvoor wil ik in dit topic niet vragen wat de zin van het leven is, maar of het niet slim is om te leven als een dom persoon. Een persoon dat te dom is om nadenken over het leven. Dat soort mensen hebben misschien wel de gelukkigste levensloop.

misschien zijn die mensen wel heel slim
omdat ze zichzelf niet pijnigen door daarover na te denken

Dat heb ik me ook vaak afgevraagd. Ik zie dat mijn zusje nauwelijks over 'diepere dingen' nadenkt. Haar belangrijkste zorgen gaan over make-up, uitgaan en jongens. Maar ik zie dat zij met haar oppervlakkige persoontje en leventje gelukkiger is dan ik; ik met mijn gepieker en gevraag naar de zin, het nut en de betekenis.

Op zichzelf toch weer die eeuwige filosofische vraag: "Wat is de zin van het leven?" Ik kan je één ding vertellen; er komt een punt in je leven dat je dit begint te begrijpen. Het is voor iedereen anders, maar op de éen of andere manier weet ik nu dat ik een doel heb in mijn bestaan. Er zal een moment komen dat ik het begrijp, maar dat zal op zijn beurt ook weer op zich laten wachten. Heb jij nooit het gevoel dat je ergens door gestuurd wordt?

beroemde uitspraak die wel op dit topic slaat:

Ignorance is bliss

Onwetendheid is zalig


ik denk dat er wel een hoop waarheid in zit. aan de andere kant is het soms ook wel leuk om overal goed over na te denken, en hoewel je er meestal niks aan kunt doen, en overal een hoop commentaar op te geven.

beetje het idee achter de SP.

Net zomin als het vaststellen van een doel het leven ineens zin geeft zorgt het besef dat het leven op zichzelf geen nut heeft voor een zinloos bestaan.

Wow, hoe lang heb je dáárover nagedacht??!
En dat om half 1 's nachts.

Geen idee. Die zin schreef zichzelf eigenlijk en hier staan al zes flesjes Palm. :)

diepe shit :D

die wil ik op t-shirt :D (y)

Nadenken over het leven zou moeten zorgen voor een dieper inzicht in het leven. Het doel van elke filosoof is het absolute inzicht bereiken, dat alleen God zou bezitten. God filosofeert niet omdat hij al het inzicht heeft dat filosofen verlangen.

De mensen die veel nadenken over de zin van het leven worden uiteindelijk gek doordat je het op 20 000 000 manieren kunt bekijken en de goede manier er niet uit kunt pikken. Het is allemaal veel ingewikkelder dan het lijkt.

Als hetero zou je de zin van het leven vast kunnen stellen op 'het krijgen van kinderen'. De mens streeft naar onsterfelijk, dat staat vast. Ze willen herinnerd worden door prestatie of iets van zichzelf bewaren door nageslacht voort te brengen. Dat zou je kunnen zien als de zin van het leven.

Hoe het ook zij, ik als lesbienne zie de zin niet. Want kinderen krijgen met een vrouw is onmogelijk voor een andere vrouw, kunstmatige inseminatie wil zeggen dat je een kind krijgt van een ander die je helemaal niet kent en door adoptie leef je zelf niet door.
Grote prestaties zijn ook niet aan mij uitbesteed, ik ben zo geweldig niet. Mijn cijfers zijn beneden-gemiddeld voor een VWO-leerlinge, hoewel het zitten op VWO al een prestatie zou moeten zijn... *zucht* Ik zie het niet...

Ik denk te veel

Na 6 flesjes Palm komt er bij mij niks fatsoenlijks meer uit, maar bij jou blijkt het dus andersom te werken. :)

eigenlijk best wel mee eens

Natuurlijk is onwetendheid zalig

Het vervelende is alleen als je begonnen bent met denken, het pracktisch onmogelijk is om er mee te stoppen. Het levert je mischien niets op en je word er niet gelukkiger van maar als ik net zoals de "domme" mensen me ergeen zak vaan probeer aan te trekken en simpel probeer te leven houd ik het nooit langer als een half uur vol. En voel ik me nog veel zinlozer dan als ik er wel over nadenk.

zin van het leven; ik denk dat je iets moet toevoegen aan de wereld. de wereld gaat achteruit.. dat weet iedereen. mijn zin van het leve is dat tegen te houden.. in iedergeval een deel zodat de andere mensen die na ons leven het in iedergeval goed hebben en niet hoeven te veel hoeven te leiden door natuur rampen die door de mensen veroorzaakt zijn. DAT is de zin van het leven. (voor mij dan)

De onwetenden zijn zalig.

Ik zou willen dat ik lekker kon leven, in plaats van me druk te maken over allerlei dingen.

Hoe meer ik weet, hoe meer vragen er in me op komen en hoe minder ik weet.

Alle kennis die ik op school op doe, bijvoorbeeld natuurkunde, levert me alleen maar nieuwe vragen op.

Totaal gekmakend. Maar toch is er die mateloze interesse en nieuwsgierigheid. Ik wil weten hoe alles werkt, dat is een uitdaging. :)

Ik vind het lastig om hier een eenduidig standpunt over te geven. hetgeen ik nu ga typen, spreek ik waarschijnlijk het volgende moment dat ik erover nadenk weer tegen, het is inderdaad om gek van te worden.

Het is makkelijk om te zeggen dat degene die onwetend zijn het zalig hebben, al zullen zij zelf praktisch nooit zeggen dat ze het zalig hebben, want dat zien alleen "de anderen", degenen die wel veel nagedacht hebben. Op het moment dat de onwetenden inzien dat ze het zalig hebben (of beter gezegd hadden), hebben ze ook al meer nagedacht en hebben ze het dus niet meer zalig.
Bovendien kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die nooit nadenken over de zin van het leven. Ooit, vroeg of laat zal iedereen wel nadenken over de zin van het leven, denk ik, de een doet dat op zijn 15e en de ander pas als hij 25 is.

Een nadeel is dat zodra je beseft dat veel weten niet veel waard is, het gemakkelijk is om nog meer na te gaan denken en nog meer te gaan beseffen dat alles wat we hier doen eigenlijk nutteloos is. Op dat punt kan je ook jezelf voornemen er maar niet te veel aan te denken en er maar een leuke tijd van te maken en dat is ook wat ik probeer, niet te veel denken, maar plezier te beleven en lol te maken met vrienden, ik heb er niets aan om alleen maar na te denken over de zin van het leven.

Zoals ik in het begin van deze post al zei, vind ik het moeilijk om een eenduidige mening te geven over dit onderwerp. Als ik deze post nu overlees dan vind ik het net lijken alsof ik iemand ben die nog maar nauwelijks heeft nagedacht over dit onderwerp en van de eerste kennismaking teruggeschrokken is en toch liever verder feest. Het is dus toch een andere post geworden dan ik eerst in gedachte had.
Ik loop namelijk al een aantal jaar rond met deze gedachten en heb er ongeveer een half jaar geleden ook urenlange gesprekken over gehad met een vriend van mij. Uiteindelijk hebben we afgesproken het er niet meer zo vaak over te hebben en vooral te feesten, dat was vlak voor de zomervakantie en die vakantie werd de mooiste tijd die ik ooit heb gehad. Wat dat betreft klopt "Ignorance is bliss" dus wel.

Nee, het leven heeft geen zin. Maar we zijn er. Dus je kunt twee dingen doen:

1. Zelfmoord plegen omdat leven zinloos is
2. Er het beste van maken en proberen gelukkig te worden.

Ik zou niet gelukkig kunnen worden zonder veel na te denken over het leven. Als ik dat niet zou doen zou ik me walgelijk dom voelen. Daarom is denken misschien niet zinloos in zoverre dat het bijdraagt aan jouw geluk.

Sluit ik me volledig bij aan. Ik denk dat je langzamerhand steeds meer een besef krijgt wie je bent en waarom je hier bent.
Mensen die er maar een beetje op los leven zonder ergens bij stil te staan zijn er ook. Die staan aan de start van de ontwikkelingsketen, of juist aan het einde...

zolang we in leven zijn zullen we (diep of ondiep) nadenken om 'wat' te bereiken en het onverklaarbare een invulling te geven. Uberhaupt de gedachte dat het leven geen nut heeft jaagt mij angst aan, misschien is het deels angst om te geloven in een doel, maar grotendeels ben ik hiervan toch overtuigt zonder dat de angst daarbij een rol speelt.

Ik denk dat er overal wel een verklaring voor is, bepaalde verklaringen zullen misschien ooit onthuld worden. Alleen een verklaring voor iets waarnaar je niet zoekt bestaat niet, of werkt niet bevredigent. Daarom blijf ik denken...
Je denkt meer dan je denkt, teveel denken verlamt de de wil en dat belemmert het geluk. Dus ik denk met mate ;) :

"De voornaamste kwaal van de mens is zijn tomeloze nieuwsgierigheid naar dingen die hij niet kan doorgronden."

Interessant topic,
Ik ben het eens met wat Zut Alors hierboven al zei over de zin van het leven voor iedereen persoonlijk en het gestuurd worden.

Denk ook dat als je een leven leidt waarbij je grootste zorgen beperkt blijven tot makeup en uitgaan je best eventjes gelukkig kan zijn. Ignorance is bliss dus, maar voor een bepaalde tijd.
Ieder persoon zal in zijn leven problemen/moeilijkheden/obstakels tegenkomen en wanneer je al die tijd in je eigen zorgeloze werkelijkheid hebt geleefd lijkt me het contrast groter dan wanneer je al na veel nadenken en piekeren het besef hebt dat dit soort dingen ook voorkomen.
Niet dat de problemen hierdoor minder erg worden, maar de confrontatie met de realiteit lijkt me minder groot.

Ik denk iig niet dat ik ongelukkiger wordt door mijn vele gepieker. Door het beseffen dat er in het leven zoveel dingen moeilijk, onoplosbaar etc. zijn kun je misschien de gelukkige momenten beter waarderen.

pfff, deze vraag heeft me een tijd geleden ook al beziggehouden maar het is echt moeilijk om zoiets onder woorden te brengen. En ik heb ook een hele vermoeiende dag achter de rug, dus sorry als het warrig overkomt :bloos: !

Zelf ben ik de laatste tijd ook met die vragen bezig, en ik kom er ook niet uit. Het enige dat ik al uitgepiekerd heb is dat alles eigenlijk uit atoompjes bestaat en wat maakt het verschil tussen 1 en twee atoompjes? Niets, die atoompjes weten het zelf niet eens! En het verschil tussen 1 molecule en twee? Ook niets. Tussen een cel en twee? Tussen een wezen en twee? Niets: totaal niets! Oké, er zitten kleine verschillen in dat in een wezen de atoompjes mooi samenwerken, maar dat is van geen enkel belang voor die atomen.
We leven nu eenmaal, en het is zeer moeilijk om na te denken over het leven omdat het zo gigantisch complex is. Het beste is natuurlijk om je er geen vragen over te stellen, maar in dat geval ben je volgens mij maar wat debiel aan het rondlopen en ben je zeer oppervlakkig bezig. Dat is niet slecht, hoor, misschien leef je zo gelukkiger, wie weet; waarschijnlijk heb je het zelf niet eens door.

Wat ik ook weet: je mag over het leven nadenken, dat is leuk en grensverleggend omdat je elke keer weer een nieuwe gedachte bedenkt, die je onthoudt en een duidelijker (maar nog steeds wazig) beeld van de wereld geeft, maar je moet het eigenlijk ook los kunnen laten. Zelf doe ik dat met die atoompjes: wat heeft het voor zin dat ik me daar gigantisch druk om maak? Alsof die atomen daarbij gebaat zijn of er iets zal veranderen? Andere dieren denken toch ook niet over het bestaan: ze volgen enkel hun instinct en zien dat om zelf door te leven, moet je voortplanten omdat. Ze denken er natuurlijk niet bij na, maar dat is gewoon een feit: in de natuur hebben prooidieren vaak meer jongen dan roofdieren, gewoon omdat er meer jongen opgegeten worden van die eerste soort. Ook verzeker je je eigen overlevingskansen als je groep groter is: als een vos kan kiezen tussen 2 konijntjes of hij moet kiezen tussen honderd konijntjes, heb je als konijn natuurlijk meer kans op overleven als je bij die 100 hoort :) De mens is grotendeels aan dat systeem ontsnapt, dus heb je geen strijd meer om je geslacht voort te planten zodat je soort kan overleven: de soort is zichzelf al kapot aan het maken omdat we geen natuurlijke vijanden meer hebben en stilaan zo dicht op elkaaar beginnen te leven.

Als mens zijn we dus ook ontsnapt aan het systeem leven om voort te planten om te leven. Dus beginnen wij ons vragen te stellen waarom we het doen, en eigenlijk is er geen reden. We zijn allemaal logische wezens, maar die ene vraag heeft geen antwoord. Veel mensen kunnen zelfs geen antwoord geven als je vraagt wat het hoger doel van hun leven is, anderen zullen zeggen "ik wil dit of dat doen", maar uiteindelijk is het niet zo dat nadat ze dat doel al dan niet bereikt hebben, hun leven stopt, dus dat kan het doel niet zijn. Met logica is het dus ook amper te begrijpen dat we slechts leven om te leven, geen enkele reden, geen enkel doel. De zin van het leven, dat is een moeilijke vraag, maar met een makkelijk antwoord: GEEN. Ik denk dat velen dat niet onder ogen kunnen zien omdat je wel zin moet hebben om een of ander doel na te streven, maar er is geen doel, dus kan er ook geen zin zijn, als je beseft dat het leven geen zin heeft. De enige manier om dat los te laten, is om het te relativeren: het leven heeft geen zin, en het heeft geen zin om na te denken over niets, dus heeft het geen zin om na te denken over de zin van het leven, dus heeft het ook geen zin om niet te leven :) Heel abstract eigenlijk, al dat gedenk, helemaal geen zin, maar wel leuk om te doen :D

Het is natuurlijk om op een bepaalde tijd in je leven na te gaan denken over de zin van het leven enz. In dat soort situaties moet je je er ook aan over geven en je laten gaan in je gedachten en er het beste van maken. Go with the flow. Je kunt de vragen niet ontwijken, je moet een "antwoord" geven aan jezelf waar je mee kunt leven. Dat antwoord kan ook zijn dat je geniet van de verwondering en het accepteert dat er geen echte waarheid is. Ook belangrijk kan zijn dat je juist in een vrolijke bui eens over dingen nadenkt en hoe je dan tegen bepaalde dingen aankijkt.

Ik heb inderdaad ook zo vaak over nagedacht of het niet beter is niet te piekeren. Maar dat is niet dus niet de oplossing, althans niet voor mij. Is onwetendheid echt zo zalig? Vrede hebben met je gedachten over het leven kan de gelukzaligste momenten opleveren, hoewel dit wel meer moeite kost. (hoewel is eigenlijk zelfs omdat, goede dingen kosten moeite)

Maar goed, eigenlijk maak ik dus van de in mijn ogen onoplosbare vraag of leven zonder ooit af te vragen waarom gelukkiger maakt een gegeven. Het gebeurt gewoon. Laat het toe.




schrijven schept orde; je komt achter dingen waarvan jezelf niet wist dat je het echt zo vond :)

Ik ben liever een filosoof, of gewoon iemand die d'r hersens gebruikt en uitzoekt hoe het leven in elkaar zit, dan dat ik een beetje dom een normaal leven met een echtgenoot en kindertjes ga zitten hebben:s

Ik vind het wel leuk om na te denken en ik zou best kluizenaar willen zijn, is dat geen keuze die ieder voor zich moet maken?

ben ik helemaal met je eens....

Ik wil dingen weten, dingen kunnen doorgronden, weten hoe bepaalde bewegingen van mensen tot stand kunnen komen, begrijpen waarom mensen bepaalde daden doen.

Maar dit is vaak ondoorgrondelijk en alhoewel ik dat weet, ik blijf erover nadenken en kijken welke redenen is tegenkom. Vaak is het zo dat je dan met alleen maar meer vragen komt, zoals Olafant al aangeeft. Ik ben ooit een verhaal begonnen te schijven met 1 vraag en 1 gedachte:
Waarom?
Om half 2 's nachts kwam die gedachte in me op en ik móést gaan schrijven, mijn gedachtes uitwerken.
Uiteindelijk, na een uur schrijven had ik alleen nog maar meer vaagheden en vragen, puur door die ene vraag.
Maar ook heb ik toen antwoorden gevonden, antwoorden op vragen die ik jaren voor mezelf verborgen gehouden heb. En opluchting dat ik eindelijk een paar dingen kon beseffen, een paar van die vragen op papier geschreven heb en probeerde er aan antwoord aan te geven.

Natuurlijk kan je niet alles weten, dat zou je alleen maar gek maken, maar over bepaalde vragen nadenken is echt ontzettend interresant.
En ook erover praten met anderen, jouw ideeën en antwoorden over bepaalde zaken voorleggen en erachterkomen of iemand anders er ook zo over denkt.
Ook hierdoor krijg je alleen maar meer vragen, maar ook krijg je weer bepaalde antwoorden.

Onwetenheid is iets wat veel veiliger is. Je blijft jezelf verborgen houden voor zaken die ver weg staan of dingen die in je hoofd spelen, maar waar je niet mee bezig wilt gaan.
Het is logisch dat mensen die zo leven minder zorgen hebben. Puur omdat ze over minder dingen nadenken, hebben ze ook veel minder dingen waar ze over na kúnnen denken. Hierdoor krijg je minder nieuwe vragen en heb je minder dingen waar je je zorgen over maakt.

Als ik zou moeten kiezen tessen niets weten en geen nieuwe vragen opzoeken en dingen willen weten en daardoor meer vragen opwekken kies is absoluut voor de laatste optie. Mijn hersens zijn vaak bezig en hoeven niet stil te staan of over onbelangrijke dingen na te denken.
Ik pieker dan mss wel regelmatig, wat best vermoeiend kan zijn, maar ik krijg wel vaak antwoorden op de concrete vragen waar ik in mn hoofd mee zit en verstop ze niet voor mezelf.

Met alle respect, maar dit klinkt wel vrij puberaal-kijk-mij-eens-een-rebelse-alto-zijn-achtig. Trouwen en kinderen krijgen sluit 'filosoof zijn' niet uit, nog los van het feit dat een 'normaal' leven natuurlijk niet per definitie 'dom' is of inhoudt dat je de hele dag voor de tv hangt. Maar daar kom je ooit nog wel achter. :)

Zo bedoelde ik het niet:D
Je hebt gelijk, die opmerking stond daar ook wel een beetje raar;)
Het is meer dat ik bedoelde dat ik liever nadenk over dingen die sommige mensen dan wel nutteloos mogen vinden, dan dat ik wil trouwen en kinderen krijgen. Trouwen lijkt me overigens nog best grappig, hoor:o

En voor mijn gevoel is een normaal leven dom, maar dat kan ik ook niet helpen:s Dat is gewoon voor mij persoonlijk of zo:o

Ik denk dat onwetende mensen idd simpeler leven en gemakkelijker door het leven gaan, dan mensen die de intelligentie gekregen hebben om over dingen na te kunnen denken.

Maar aan de andere kant kunnen mensen met wat meer intelligentie misschien gemakkelijker dingen relativeren of bewoorden en daardoor er minder last van hebben of ze blijven er maar over nadenken en kunnen het niet verklaren en worden nog ongelukkiger. Terwijl simpele mensen niet het vermogen hebben er over na te denken en het daarom maar nemen zoals het is. Lastig.