Verdwijn ik om niet meer terug te keren
 

Verdwijn ik om niet meer terug te keren

Het einde komt en ik sta klaar
ontvang met open hart de dood
mijn leven is niets waard geweest
verbleek ik steeds tussen de mensen.
Nu verdwijn ik om niet meer terug te keren,
het einde komt en ik ben daar.

Slechts liefde kleurde flauw de dagen,
en zij was het die mij deed vallen
liet struikelen en strikken in haar zwarte web.
Ík heb de mensen nooit gekend
ik was een schim en soms de schaduw,
op de muur vol lege herinneringen.
Nu is het over, het stopt met kloppen
Het einde komt, mijn laatste vriend.

---------------------------------------------------

Zit in een moeilijke periode, dan heb je wel eens van deze rare gedichten. Reacties welkom! :bloos:

Ik vind 'm mooi, maar wrsch ook omdat het heel duidelijk je gevoel is wat je erin legt.

Ík heb de mensen nooit gekend
ik was een schim en soms de schaduw,
op de muur vol lege herinneringen.

Dat vind ik erg mooi. Juist omdat het beeld van een schaduw op een muur zo vaak voorkomt vind ik dit een mooie metafoor.

Aangezien dit DoP en niet psychologie is, zal ik maar verder niet te veel in gaan op de inhoud van je gedicht. Wel naar voor je dat je in een moeilijke periode zit, wel goed voor jezelf zorgen hoor!

Oeh ik zit in jouw sig

dankjewel voor je reactie zo snel al :)

jah het is niet heel ernstig hor, maar tsjah ik ben gewoon ontzettend ontmoedigt in de wereld :(