Verwording tot niets.
 

Ik weiger te beloven dat het einde mooi zal blijken,
hij vertelde mij immers over de laatste zwarte zwaarte,
waar ik – en jij – wreed wordt neergedrukt, weggerukt
terwijl jij tevergeefs probeert mij de hand te reiken.

Ik weet, ’t is onmogelijk te geloven dat het zo zal zijn,
alle moeite vruchteloos, geen zaden zorgend voor vervolg,
zelfs de zondvloed bleek een mythe, geen water vaagt ons weg,
enkel het zwart zal ons verbleken tot mensenschijn.

Vervaag…

Zelfs voor jou kan ik niet pretenderen, eeuwig liegen over “iets”,
want er zal nimmer eeuwigheid zijn, - ook niet voor ons-
geen genegenheid blijft, ook Amor zal immer niet zijn.
Maar lief, tenminste zullen wij sámen verworden tot niets.

Ik vind het wel mooi, vooral dat rustmoment 'vervaag'. Alleen... volgens mij is het 'reiken'. Verder: bewondering dat je dit zo kan schrijven. :)

hehe, niet volgens mij , maar volgens de nederlandse spelling :p Je woordkeus is weer (y) Mooi einde en dat rustmoment is inderdaad ook erg passend.

Ik bén de Nederlandse spelling. :p

Oeeeps, blond! :bloos:

Verder bedankt :) Geen verbeterpunten verder?

hmm, het leest denk ik prettiger om op 'weiger' in de eerste regel een accent te zetten. Ik las het een paar keer met accent en ik denk dat het dan beter loopt, verder loopt het goed, dus niks aan veranderen ;)

Ik vind vooral het idee zelf mooi. En zwarte zwaarte. En dat Vervaag.... Zoiets doe je normaal nooit, dat vind ik leuk :)