muren doorbreken
 

misschien dat iemand van jullie het weet.

Hoe weten hulpverleners muren die je zelf van binnen op werpt te door breken? Dus eigenlijk je grens qua wat je wilt vertellen verleggen.

beetje vaag verwoord maar goed... :o

Ik ben zelf hulpverlener (kinderpsychologe) en ik doe dat voornamelijk door de juiste vragen proberen te stellen.
Eénmaal ik weet waar het probleem ècht zit bij mijn cliënt/e (wat haat ik dat woord :s ), dan probeer ik hem/haar er zodanig over te laten praten en zonder dat ze het zelf beseffen, vertellen ze me meer dan ze soms wel willen.

En ja, dan breken sommigen als ze bij me zitten, maar dan moet ik professioneel genoeg zijn om hen daarbij te helpen en meestal gaat dat uitstekend goed, hoor :)


Hopelijk heb je wat aan mijn reactie?


Vele lieve groetjes,
Sylvie.

ik doel meer op echt de grenzen.

eh hoe leg ik uit....

mij is het uit gelegd van dat je als je lichamelijk pijn hebt ga je anders lopen om die pijn niet te voelen. In je hoofd doe je dat ook en die pijn die je psyisch voelt druk je ook weg. En mij gaat het er vooral om hoe hulpverleners bij die pijn komen

euhm ik denk dat ze er aanleg voor hebben om te merken wat er "mis" is met iemand. En dat afbreken dat leren ze wel op school... En het is ook een beetje een kwestie van geluk, denk ik.

maar ik weet het ook niet zeker.

Ik denk dat flikkenlovertje tog wel gelijk heeft met de juiste vragen stellen. Want dat is wat hulpverleners doen. Door de juiste vragen te stellen kom je bij de pijn.
Er is een probleem, soms is dat niet het probleem, maar wordt gedacht dat dat het probleem is. Maar doordat de hv-er dan vraagt en vraagt en vraagt, kom je op een gegeven moment aan bij het echte probleem (waar de pijn dus zit) en dan begint het pas. Of bedoel je dat niet?

Wat jij zelf wilt vertellen, dat bepaal je altijd zelf, maar door vertrouwen te geven en als je merkt dat er naar je geluisterd word, vertel je al veel meer.

Ken je het liedje Breek de stilte van Stef Bos? Daar moest ik gelijk aan denken bij dit topic. Misschien moet je dat eens luisteren.

Verder heb ik niet veel te melden in dit topic, sorry :o

Ik denk ook wel dat flikkenlovertje gelijk heeft: gewoon vragen stellen die de patiënt na aan het hart liggen. Als die vragen goed gekozen zijn, niet rechtstreeks de problemen gaan vragen maar onrechtstreeks, waarschijnlijk, dus die enig verband houden, maar er ook voor zorgen dat de patiënt in een bepaalde stemming/toestand komen. Ik denk dat je met rechtstreekse vragen eigenlijk enkel de muur tijdelijk sterker maakt: je roept dan eigenlijk : "ik ga de deur inbeuken !" dus ga je de deur nog meer barricaderen. Als je echter van achter de deur een gesprek aangaat en zo stilaan de alertheid van de persoon achter de muur afzwakt, breek je eigenlijk zo zijn muur stukje bij beetje af. Allez, dat is toch wat ik er van denk :)

Ja, zo is het denk ik... Hulpverleners kunnen ook nog net iets dieper. Je denkt, nou kan is de bodem bereikt, maar dat blijkt dat toch niet zo te zijn. Echt heel apart. (kheb het ook nog niet helemaal onder de knie, moet ik zeggen...:S)

ben benieuwd wat en hoe diep m'n hv-er wil gaan, hopelijk niet te diep :o

@daantje-0705 ik zal dat dat nummer een keer op zoeken ben benieuwd :)

Het doel van hulp zoeken lijkt me dat je er beter uitkomt en als je de dingen waar het om gaat per sé niet wilt vertellen, dan vraag ik me altijd af of het überhaupt wel zin heeft om hulp te zoeken...

er zijn in mijn omgeving een heleboel mensen (echt veel) die ook zeggen dat ik hulpl moet gaan zoeken. Maar die keuze kunnen mensen niet voor jou maken *denk ik* dat is iets waar je zelf aan moet willen beginne.

verder denk ik dat hulpverleners die muren doorbreken door je hoofd een beetje op orde te brengen. Meestal komen die muren doordat het een chaos is in je hoofd. En hulpverlener kan jou laten zien wat het voor een troep is kan er voor zorgen dat de dingen wat meer opgeruimd worden. Het is niet dat dingen worden weggegooid maar het krijgt allemaal een plaatsje.

Ze kunnen je toch ook niet verplichten om hulp te zoeken (als je boven de 18 bent dan - tenzij je een gevaar voor jezelf en je omgeving bent enz.)? Maar als je dan toch beslist om te gaan, waarom het dan niet iig een kans geven...?

omdat volgens mij iedere beginnende hulpzoeker bang is. ik tenminste wil. Maar ik denk wel dat ik er mee doorga

Bang zijn is iets anders dan niet geholpen willen worden, toch? Ik vind het best logisch dat je bang bent, maar je kiest er wel voor om hulp te zoeken en dus denk ik dat je de hulpverlener (en op die manier ook jezelf) iig een kans moet geven om je ook werkelijk te helpen. En door bijvoorbaat al te besluiten bepaalde dingen absoluut niet te gaan vertellen of wat dan ook, denk ik niet dat je dat doet...

En ontopic: er zijn een boel manieren om die muren af te breken, volgens mij...waarvan goede vragen stellen waarschijnlijk idd wel de belangrijkste is, maar er zijn er nog wel meer. 't is voor een groot deel van de cliënt(e) (ook ik heb een hekel aan dat woord :o) afhankelijk wat je toepast ed.

Hmm... ik heb eigelijk geen idee hoe ze het zouden moeten doen. Ik denk door een heel aantal gesprekken met concrete/gerichte vragen.

Wat ik interessanter vind, is hoe het eruit ziet wanneer die zogenaamde muur doorbroken is... mij werd verteld(en daar ben ik het mee eens) dat een afgebroken muur nooit helemaal weg te krijgen is. Er zal je altijd wel iets van bijblijven. Hij is als het ware afgebroken en je kijkt door het gemaakte gat heen :)

Dat lukt hun jammer genoeg nooit haha :D moet t allemaal zelf uitzoeken.

volgens mij is het vooral een kwestie van de magische woorden uitkiezen. Ook niet geheel onbelangrijk volgens mij, proberen te laten zien dat je zo'n iemand begrijpt.

Zelf heb ik volgens mij ook ooit in zo'n muur gezeten (ver in het verleden). Volgens mij wilde ik het sneller vertellen als ik iemand die het probeerde te doorbreken kon vertrouwen. En ik vertrouwde iemand als die kon laten zien dat die er echt om gaf.

Belangrijk zijn dus vertrouwen, begrip, laten zien dat je er om geeft, medelijden.

lijkt me trouwens ook per persoon verschillend. Een meisje wat ik ken dat nu is opgenomen wil gewoon niet praten. Ze vertelde me dat ze haar aandacht probeerde af te leiden enzo door over haar hobby's te beginnen ect. Mja, ze is nogal achterdochtig en heeft zoiets van ze denken dat ik gek ben, alsof ik daardoor ga praten. Aan de andere kant zullen ze haar ook eerst op haar gemak moeten stellen. Hoe? dat is dus bij iedereen anders denk ik.
EN hoe doorbreek je dan toch die muur? Toch een kwestie van de goede vraag stellen, en vooral op het goede moment. En vooral niet teveel vragen en het vanuit de persoon zelf laten komen

Een goede hulpverlener heeft volgens mij geen medelijden met zijn of haar cliënten, hoor...?

idd, volgens mij ook niet... Het is niet de bedoeling dat je daar heel erg meevoelt met die persoon, je moet je eigen emoties erbuiten houden als hulpverlener. Begrip is hier meer op zijn plaatst denk ik, maar dat noemde je al.

jullie hebben gelijk, een hulpverlener mag er niet teveel in meegaan, maar moet zich wel goed kunnen inleven.

eehm medelijden zonder erin betrokken te raken kan vast niet :s Laat dat maar weg dan idd :p

Maar ik had het er ook vooral over wat je als niet-hulpverlener kan doen om zo'n muur te doorbreken. Dan kan een klein beetje medelijden misschien net dat beetje extra zijn. Misschien is dat ook wel de reden dat veel mensen liever niet naar de psycholoog gaan. Een psycholoog mag idd geen medelijden hebben. Maar goed het ging niet over niet-hulpverleners zie ik nu :bloos:

Je kunt het heel simpel tegenhouden door gewoon niet mee te werken. Maar ik denk neit dat het nuttig is, hulp krijg je niet voor niets en door muren af te breken, kom je er sterker uit is mijn ervaring.

Inderdaad, niet meewerken is geen optie. Bij mij is dat zéker geen optie. Je bent er dan geen stap verder mee, dus waarom zou je dan hulp gaan vragen en ervoor betalen als je er toch niets mee bent?
En ik denk dat de meesten er wel sterker uitkomen als je toch min of meer wat meewerkt.

Heeft dat niet alles te maken met vertrouwen, echtheid en empathie?

Vertrouwen heeft er heel veel mee te maken, maar wat bedoel je precies met echtheid en empathie?

Het ligt echt enorm aan de hulpverlener. Ik heb toch wel het een en ander aan hulpverleners tegenover me gehad en bij iedereen was het anders. De een stelt inderdaad vragen, over wat er aan de hand was. De ander praat gewoon over 'normale' dingen (hobby's, school etc) en langzamerhand steeds meer richting 'het probleem'. De ander wil dat je tekeningetjes gaat maken... :s Het verschilt dus echt per hulpverlener.

jullie hebben het steeds over mee werken, maar ik vraag me iets af ik wil niets liever dan meewerken en me openstellen voor die man, ik vertrouw hem ook maar het lukt me gewoon niet. Het lukt mij domweg niet om iemand zo dichtbij me te laten komen hoe ik het ook probeer ik klap dicht en sluit me helemaal af

echtheid is denk ik dat een hulpverlener zelf niks faked maar eerlijk is over wat hij/zij observeert en waarneemt en empathie is inlevingsvermogen in de persoon waar hij/zij op dat moment mee te maken heeft (zo het woord client vermeden :p ;) )

ik denk dat ze doelt op de grondhoudingen van het humanisme, en die zou je als psychologe toch moeten weten :)

@lightfighter echtheid houdt in de hulpverlener volledig zichzelf is. De therapeut is zijn werkelijke zelf tijdens zijn ontmoetingen met clienten. Een onderdeel hiervan eerlijk zijn over wat hij waarneemt.

Echtheid is zeker ook belangrijk, als je niet eerlijk tegenover de persoon bent die over jou zit (om ook dat woord te vermijden ;)), dan is die persoon er uiteindelijk niets mee geholpen.
En empathie.... Tja... Niet iedereen heeft, denk ik, die 'gave' om zich heel goed te kunnen inleven in die persoon. Dat is uiteindelijk toch wel nodig, vind ik persoonlijk, maar als je dat totaal niet kan, als je je totaal niet kan inleven in die personen, dan nog kan je een hele goede hulpverlener worden, vermoed ik.

denk zelf dat je zonder empathie geen goede hulpverlener kan zijn want je moet je toch min of meer kunnen inleven in de situatie van de persoon tegen over je

Yeah right... :|

Het is natuurlijk altijd het beste als je dat kan, als je je goed kunt inleven in die persoon, maar als je dat niet kan is dat nog geen ramp. Dat bedoelde ik...

dan moet ik echt de lompste psych hebben gehad... mijne zei eigenlijk alleen maar dat ik een muur had opgebouwd die der altijd zou blijven en dat ik er maar mee moest leren leven oid..

snel dat mens gedumpt, paar jaar wachten... muur is weg...

denk dat vertrouwens heeeeeel belangrijk is..

dat is idd vrij lomp.

bij m'n vorige kreeg ik heel veel commentaar omdat ik mezelf niet openstelde aldus haar, damn als ik dat toch niet kan... dan wees blij dat het word geprobeerd.

niet kunnen = niet willen.

Hoe moet je dan iemand helpen als je je niet kunt inleven in iemand? :|

Ik denk dat ze inleven bedoelt in de zin van meevoelen of emoties voelen voor de problemen van die persoon. Daarnaast kent iemand toch netjes de theorie en hoe ze iemand moeten helpen, daar hoef je geen sympathie voor iemand voor te voelen.

Geen sympathie, maar je moet je toch enigszins kunnen inleven in iemands situatie.

nee daar ben ik het niet mee eens. ik kan het domweg niet omdat mij is geleerd als je mensen toe laat maken ze je kapot dus kan ik het niet. Maar ik wil het wel want ik wil geholpen worden

Ik denk dat je juist met dit topic wilde uitvinden hoe je jezelf kunt beschermen, zodat ze niet door je muren heen komen, juist omdat je 'aangeleerd' is dat mensen je kapot maken als je ze toelaat. Rationeel wil je misschien geholpen worden, maar ik denk dat je het niet wil.

Je kunt alsnog jezelf wijs maken en aanleren dat het niet zo is, maar dat kost energie. Maar als je het wilt, kan het, maar ik denk niet dat je dat wil, omdat je je koste wat het kost wil beschermen.

ik wil juist leren hoe ik mezelf opstel en 't gaat al steeds stapje bij stapje beter. Ik wil niets liever dan stoppen met am en dat zal toch echt door hulp moeten lukken/proberen

In mijn optiek breek je zelf die spreekwoordelijk muur door, niet een hulpverlener. Ze hebben uiteraard verschillende gespreksmethodes (inzichtgevende/ oplossingsgericht/ confronterend etc) die worden toegepast waardoor je zaken anders kunt gaan inzien.. Toch ben jij degene die bepaalt of er dan wel of niet wat 'breekt'..

Hier ben ik het absoluut niet mee eens. Ik zie dagelijks cliënten die héél graag geholpen willen worden, die er echt alles voor over hebben en er heel veel voor doen, maar soms lukt het niet. En dat begrijp ik, de ene dag gaat het beter om je open te stellen voor je hulpverlener dan de andere dag.
Dus als je iets niet kunt, wil nog niet meteen zeggen dat je het niet wilt.

(Neem als voorbeeld zingen. (Dom voorbeeld.) Ik ken velen die heel graag willen zingen, maar het niet kunnen, ze zingen zo vals als een kat. Maar toch doen ze het graag. Maar ze willen het wel kunnen, maar zingen kan je niet aanleren. Ja, je kunt je stem oefenen als je zangles gaat nemen, maar echt goed kunnen zingen kan je niet als je daar niet mee geboren bent. Dit is hetzelfde als hulp vragen. Je wil wel, maar soms kan je niet.)

Beetje vreemd voorbeeld... ;)

Ik weet het, maar daarmee kan je het natuurlijk wel altijd vergelijken, niet? ;)

Vrijwel iedereen kan alles een beetje, je zult misschien nooit een topzanger, profvoetballer, Van Gogh, André Rieu of weet ik wat worden, maar je kunt bij de meeste dingen toch best een eind komen als je het echt wilt. Oefening baart kunst, dat geldt ook bij je open stellen, denk ik. En als je wilt, dan wil je het ook proberen en het oefenen en dan zal het steeds ietsje beter gaan. Je zult misschien niet met Jan en alleman je probelemen bespreken, maar dat hoeft ook niet, als je wanneer het nodig is jezelf maar kunt uiten.

En toch vind ik het geen goede vergelijking.

tis wel een begrijpelijke vergelijking en dat is ook altijd wel fijn

Nou ja, als een vergelijking niet klopt (vind ik dan hè), kun je 'm beter niet maken...