de wind die jouw ogen sloot - voor frederik RIP -
 

Het ontbrekende gevoel
dat de doorslag gaf
was misschien onderschat.
Verwoord door jou
en gesproken door mij

Misschien was het de wind
die jouw ogen sloot
en je de nacht in dreef
de nacht borg jou voorgoed
in zijn gebrekkigheid

Verdorven, is het gevoel
verwelking groeit
vanbinnen uit
en overwoekerd mijn ziel
wit gelaten in mijn boek

Een dag zonder licht
schept schaduw in
mijn hart
een gedachte heerst opnieuw
ik reik jou mijn hand

Onderworpen
door pijn verdiep ik mij
in het verlossende verdriet
Het laat niets los
wanneer ik het wil

blijft alles zoals het was…

Ik vind vooral de inhoud mooi, het raakt wel :)
Verder zijn sommige metaforen wel mooi, maar het zijn er voor mijn gevoel misschien iets te veel?