'Ik werd een einzelganger'
 

Ik werd een einzelganger

Het zachte getik tegen het raam
en het 'ik wou dat je bij me was',
diepe pianoklanken op de achtergrond.
Alles brak de stilte in mij.

Die dag in de oceaan van rust
'Maak van je hart toch geen moordkuil, liefste'
een hand op mijn schouders,
en het kopje koffie op de tafel.
Was de wereld dan echt zo absurd?

Toen was het, dat ik leerde spreken
alsof ik ontwaakte uit een lange dood
iets schreeuwde van binnen, diep van binnen
was het een kind, het was mijn geweten?
Woorden, ze vloeiden als water, ze stroomden,
verzwolgen alles, dreven toen naar de muur.
Mijn ogen zagen wat er gezegd werd;
het geprojecteerde beeld met:
Ik ben zo alleen..

-------------------------------------------------
Ikzelf ben redelijk tevreden over het resultaat, omdat het beeld wat erachter zit mij dicht bij het hart ligt. Wat vinden jullie ervan? Kritiek/verbetering welkom!

Ik vond hem met elke regel mooier worden, de laatste twee regels vielen me dan weer een klein beetje tegen.
Toen was het, dat ik leerde spreken
alsof ik ontwaakte uit een lange dood
iets schreeuwde van binnen, diep van binnen
was het een kind, het was mijn geweten?
vind ik heel mooi, zowel qua inhoud als qua ritme.
En het heeft toch wel wat, dat einde. Zou je dat Ik ben zo alleen.. niet op een aparte regel zetten?

dankje voor je reactie, maar moet ik die Ik ben zo alleen nou wél op een aparte regel zetten, of niet?

Nee, staat zo prima vind ik, hij krijgt zo ook al nadruk als slotregel. Vind het een mooi gedicht. Lekker beeldend. :)

Dankjewel:) ik vind dat het mooiste aan dichten, proberen een emotie of een beeld zo goed mogelijk op papier te krijgen:) niet dat het me altijd lukt, maar áls het lukt dan word ik daar blij van

Ja, dat probeer ik ook altijd. Maar het is wel moeilijk om dat gevoel dat je in je hoofd hebt op papier te zetten... ik heb het pas weer geprobeerd (staat hier nog op de 1e pagina).

Ik vind 'm op zich wel mooi, je gebruikt altijd leuke stukjes zin die zorgen voor variatie in je gedicht en dat spreekt me aan. :)
Verder moet ik wel zeggen dat het me niet zo raakt, dat ik er toch niet helemaal 'in' zit. Misschien omdat je gedicht nogal verhalend is, behalve dan die leuke stukjes waar ik het al over had.

'Maak van je hart toch geen moordkuil, liefste'
vind ik bijvoorbeeld heel leuk. :)

Het doet mij ook bijzonder weinig. Vooral die eerste strofe, dat is toch wel de ultieme sommatie van clichés.

deze zin vind ik wel mooi:
Toen was het, dat ik leerde spreken
alsof ik ontwaakte uit een lange dood

je eerste 2 strofes ind ik ooral ferhalend

je bedoeling is goed. wel staat het er wat erloren bij, waarschijnlijk was dat je bedoeling. persoonlijk zou ik zulke beelden erder uitwerken, maar als het zo jou geoelens zijn -wat ik me goed oor kan stellen- moet je het natuurlijk zo laten.

deze ge_oelens heb je erg mooi erwoordt!

dit stukje ind ik niet helemaal lekker lopen. het sluit niet echt aan op was het een kind. ik zou persoonlijk dan zeggen met of erbij -was het een kind of was het mijn geweten?
-dat of kun je uiteraard ook weg laten. aannemende dat je hier geen of bedoelt of wil hebben, zou ik er toch een duidelijkere scheiding tussen proberen te maken.

dit is een duidelijk, goed geschre_en stukje. eerst dacht ik dat het zonder toen beter was, maar na e_en goed doorlezen -langzaam- bleek het er toch niet echt te misstaan.

dit stukje ind ik ooral nog erg mooi, ook zomaar los an je gedicht sowieso ;).
ik ind je gedicht inhoudelijk mooier als taalkundig, maar ik denk ook dat het niet ooral bedoelt was om je uit te lefen in de nederlandse taal. daarom, (y) .

Ik vind het wat te dramatisch. Je probeert op een dramatische manier dingen heel dagelijks te omschrijven denk ik: bijv. d.m.v. het kopje koffie ed. Maar dat past niet zo bij de dramatische toon die bij je gedicht hoort, vind ik.

De verhaallijn is op zich leuk en dat bijzonder - bijv. het kopje koffie - moet je er zeker in houden, maar ik zou het geheel wat proberen te ontnuchteren: volgens mij maakt het dan meer indruk.