Ik voel me kut
 

Ik voel me kut. En ik weet niet waarom... en misschien toch ook wel. En ik weet niet waar ik moet beginnen.
ik heb me bijna nooit erg gelukkig gevoelt. Op de basisschool was ik altijd een van de slimste en had ik wel vrienden maar ik was niet populair. In groep 3 en 4 werd er tegen me gezegd dat ik dik en lelijk was, en ik kan dat niet uit mijn hoofd krijgen. Als ik een compliment krijg over mijn uiterlijk weet ik niet wat ik moet zeggen. Meestal komt er dan een verlegen "dankje" uit, terwijl ik nooit echt verlegen ben.

Maar toen kwam ik op de middelbare en al vanaf de eerste ging het slecht op school. Op deze school heb ik nog nooit een rapport gehad waar geen onvoldoendes op staan. Hierdoor werd ik verschrikkelijk bang voor mijn ouders.
Vooral vorig jaar was het erg. Ik durfde mijn slechte cijfers neit te vertellen, maar uiteindelijk zagen mijn ouders ze toch op mijn rapport. Altijd ruzie.
Toen flipte mijn ma een keer en zei ze dat ik altijd loog (omdat ik mijn cijfers niet vertelde) en dat ze me naar een internaat wilde sturen. Dat is heel hard aangekomen, ik heb er echt hel erg om gehuild, ben nar een vertrouwenspersoon gegaan op school enzo.
Uiteindelijk ben ik blijven zitten.
Ik doe nu voor de tweede keer 3havo. Ik heb het echt naar mn zin op school. Mijn klas is echt super, ik heb veel vrienden. En dan ga ik 's avonds naar bed, en dan maak ik me nergens zorgen om. Vroeger was dat altijd het geval, ik ging altijd slapen met een raar gevoel. Maar als ik nu op bed lig denk ik: is dit het dan? Ben ik gelukkig?

In oktober ben ik aangerand. Ik kan er niet aan denken als aanranding, ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik ben aangerand...
Mijn beste vriend heeft geholpen om he aan mijn ouders te vertellen, en hij is van school gestuurd.Die week erna werd ik ziek, naar ziekenhuis, tijdje geen school en ik kon het een beetje van me af zetten. Ik heb er niet veel meer aan gedacht.
Alleen het komt nu allemaal terug. Ik denk er echt vaak aan. Dan ben ik eerst heel vrolijk en op de een of andere manier denk ik er weer aan en voel ik me kut.

Ook als iemand een grapje maakt over aanranden kan ik heel boos worden.

eigenlijk heb ik niet echt een vraag... ik wilde gewoon ff mijn verhaal kwijt.

ik zou toch maar heel snel een vraagstelling of iets dergelijks bedenken voordat er een grote boze forumbaas met een slotje aankomt.

Je kan er 'ik voel me kut, en jij?' van maken.

goed idee!

goh ja, ik voel me ook kut
zullen we er over praten?

;) Probeer er idd een vraagstelling bij te plaatsen, anders kan het ook in het Lucht Je Hart topic, dat is er speciaal voor om je hart te luchten (om je verhaal kwijt te kunnen dus).

(De vraag van Gespleten Geest vind ik niet zo heel geslaagd. ;))

ach ga eens naar lucjt-je-hart
iedereen voelt zich daar kut

In dat eerste stuk zeg je toch dat je jezelf nu weer beter voelt?
k heb het echt naar mn zin op school. Mijn klas is echt super, ik heb veel vrienden. En dan ga ik 's avonds naar bed, en dan maak ik me nergens zorgen om. Vroeger was dat altijd het geval, ik ging altijd slapen met een raar gevoel. Maar als ik nu op bed lig denk ik: is dit het dan? Ben ik gelukkig?
Dat is mooi (y) En die laatste vraag ach. Leef je leven, pak je momenten.

en het is lullig voor je dat je bent aangerand enzo
misschien moet je nog eens met die vertrouwenspersoon gaan pratne ofzo.

Heel herkenbaar verhaaltje:) Sommige situaties lagen voor mij net iets anders, maar in grote lijnen komt het helemaal overeen. Zelf tot 3x toe aangerand, (1e keer inmiddels bijna 2jaar geleden, achteraf gezien had ik het ook de benaming 'verkrachting' mogen geven, maar dat wist ik toen nog niet..) Inmiddels zit ik in mijn 2de serieuse relatie, en nog ondervind ik van dergelijke dingen hinder, in de zin van: Sommige dingen doe/durf ik absoluut (nog) niet, om wie/wat het dan ook gaat. Mijn vertrouwen in jongens is 0,0 en zelfs bij m'n vriend heb ik er wel eens moeite mee, helaas. Voel me vaak onzeker, en zeg vaak niet wat ik wil/denk (wat deels ook komt door jarenlange pesterijen).

Accepteren is moeilijk, maar veel praten helpt, hoewel ook deze stap nemen, erg moeilijk is.. neem hem maar, uiteindelijk zal je er enkel maar je voordeel uithalen:)
Mocht je erover willen praten, mag je me altijd PM-en, misschien msn uitwisselen ofzo:)

Sterkte iig!