volwassen worden
 

Hebben jullie soms ook het gevoel dat je probeert zelfstandig te zijn, alles zelf doen maar dan weer teveel voor jezelf houdt waardoor anderen (in mijn geval m'n ouders) geïrriteerd worden en je niet meer vertrouwen?

Ik was van plan om met een paar vrienden weg te gaan naar een feest binnen een paar dagen. Dat heb ik bewust niet verteld omdat ik zeker wist dat het niet ging mogen, enkel dat ik bij iemand ging blijven slapen, en nu mag dat blijven slapen niet meer en kan ik ook niet meer weg. Nog even hieraan toevoegen dat het feest eigenlijk wel belangrijk voor me was...

Ik probeer zelfstandig en volwassen te worden maar ze willen blijkbaar niet dat ik dat wordt, en tegelijkertijd zeuren ze dat ik nog lang niet volwassen ben en nog niets van het leven weet. Maar als ze me nooit kunnen loslaten, zal dat er ook niet van komen...

Nah, jij pakt het ook niet slim aan.

Maar allereerst: hoe oud ben je?

Ja, ik weet dat ik het niet slim aanpak. Maar om die reden, waarover ik nu niet ga uitwijden, maar deze week is wel heel belangrijk voor me, wou ik echt niet het risico lopen dat ik niet mocht gaan. Dat dat niet slim is heb ik nu ook wel ondervonden. En verder heb ik ook echt geen goed contact met mijn ouders.

17 :bloos:

Ik vind het geen volwassen houding als je oneerlijk bent tegenover je ouders. Als jij dit veel doet kan ik er wel inkomen dat je ouders wat wantrouwig staan tegenover je.

Volwassen zijn betekent niet op je eigen benen staan met gevolg ook niets meer te vertellen aan je ouders. Je ouders ben je - hoe oud of volwassen je ook bent - altijd respect verschuldigd. En volgens mij is het een teken van respect hen mee te delen wat je plannen zijn.

Dan pas kunnen ze je loslaten, als ze weten dat je te betrouwen bent. Nu kunnen ze er enkel naar raden, terwijl je misschien net heel goed te vertrouwen bent en al veel zaken alleen aan kunt.

Bedankt. Je hebt gelijk (y) Ik weet niet meer wat ik erop moet zeggen, want het is inderdaad zo. Daarom vertrouwen ze me ook niet echt. Ik denk dat ik ga proberen om ze meer te vertellen, als ik er dat nog uit krijg tenminste.. Dat geheimhouden heeft altijd wel in mij gezeten geloof ik, hoe erg dat ook is :|

jah het was idd niet zo bijster slim denk ik... maar dat was al gezegd.
ik denk dat het het beste is als je wel eerlijk bent tegen je ouders, maar echt álles vertellen, dat doet denk ik niemand... ik igg niet!

Volwassen zijn is juist kunnen aanvaarden dat iets niet mag.

Eerlijk zijn tegen andere mensen en proberen een oplossing te vinden als ze iets dwarsbomen in plaats van het stiekem te doen is niet een kenmerk van volwassenheid maar van karakter.

Een algemeen beeld van volwassenheid is toch o.a. die 'karaktertrek'?

Hoe omschrijf jij dan volwassenheid? Of wanneer zou jij tegen iemand zeggen dat ze zich al 'volwassen' gedragen?

In de eerste post van phensicske staat precies wat ik wilde zeggen. :)

volwassen worden doe je niet ff.... volgens mij denk je dat je der met je 20e ofzo wel bent... maar het proces van volwassen worden lijkt me denk ik de rest van je leven doorgaan, je blijft jezelf doorontwikkelen...

en daarbij... liegen is nooit de manier om dingen gedaan te krijgen (al vind ik het niet echt veel met volwassenheid of het gebrek hieraan te maken hebben)

Waarom kun je niet met je ouders hierover praten? Zijn ze bang voor je veiligheid, heeft het bepaalde morele gronden of hebben jullie nooit gepraat, is het iets anders? Ik vraag me af waarom ze je dingen meteen zouden verbieden als je dingen wel zou vragen. Of schat jij je ouders wat negatief in?

Niet helemaal de juiste methode als je het mij vraagt.

Kijk, het is begrijpelijk dat je volwassen wilt worden, maar je moet begrijpen dat dat ten eerste een heel lang proces is. Ten tweede is er niet een dag dat je kan zeggen en nu heb ik dit gehaald, nu ben ik volwassen. Volwassen zijn is nogal abstract.

Omdat je dingen verborgen houdt voor je ouders zullen ze je minder snel vertrouwen. Dan mag je ook minder. Als je open kaart met ze speelt, zullen ze veel sneller instemmen met je plannen, omdat ze dan weten dat je te vertrouwen bent. En dan zien ze je misschien nog veel sneller als volwassen ook!

Daarnaast is het trekken van deze conclusie:
"Ik probeer zelfstandig en volwassen te worden maar ze willen blijkbaar niet dat ik dat wordt, en tegelijkertijd zeuren ze dat ik nog lang niet volwassen ben en nog niets van het leven weet."
ook niet echt volwassen te noemen. Dit is het slapste excuus tegen ouders die je je zin niet geven. Je zegt nu eigenlijk dat ze niet het beste met je voor hebben door je geen toestemming voor dat feestje te geven.

Waarom probeer je zo hard volwassen te worden? Geniet gewoon van je leven en gedraag je gewoon. Probeer de relatie met je ouders niet te verpesten omdat je zo nodig je zin wil doordrijven of omdat je dwars wil zijn...
Je bent niet volwassen, dus probeer je ook niet zo te gedragen, dat komt hypocriet over zoals je merkt, je ouders willen gewoon dat je een beetje meewerkt. Als jij laat zien dat jij dat kan, zullen ze gemakkelijker worden en misschien wat toegeven, nu bevestig je alleen maar hun gevoel achter het verbieden. Je moet kijken naar wat je wil bereiken en of je dat bereikt met het gedrag dat je niet toont.

Nee dat heb ik nou nooit. Maar ik houd dan ook niks voor mezelf.