'Sarah, sla mijn bladzijde om.'
 

Het grafschrift van afscheid was koud;
zij schreeuwde, verhuilde haar tranen.
Waar zij passeerden, met meridianen,
zijn schreden verwijderd, ze rouwt.

Snikte zij enkel om wroeging en spijt,
Of ging het om ’t lot van zijn leven?
Het antwoord wordt spottend gegeven,
Zo werd hij geketend door nijd.

Vandaag hoort zij tevens bij ‘t immer vergane,
Zowaar ze zich eeuwig vervreemde:
verdreven, een nieuwe ontheemde.

Nog éénmaal – ’t ontbreekt me aan tijd –
Schrijf ik de naam die mijn liefde ontleende.
’Ik wilde het leed zijn voor wie je zo weende.’




[SIZE=0.5]
Uit: 'Het Glazen Anker' - F.Wolnagt / Ossendrecht, 2005[/SIZE]

Oef, eerste twee strofes zijn prachtig, eigenlijk het hele gedicht heb ik niets op aan te merken, alleen dat ik het jammer vindt dat de laatste regel niet op de -ijd klank eindigt, dan was het perfect geweest. Maar nu is het nagenoeg perfect, taalgebruik, ritme, gevoel, inhoud, rijm, bijna alles lijkt te kloppen (y) .

Ik vond het rijmschema niet meer zo passen als ik in de laatste voor ABA had gekozen, omdat ik in de derde strofe voor ABB heb gekozen.

Verder: dankjewel :o. Ik ben erg benieuwd wat er van gevonden wordt btw, elke regel reactie is meer dan welkom.

Ik vind hem heel erg mooi, vooral het woord meridianen vond ik op de een of andere manier heel goed passen. De rijm ligt hier en daar misschien een beetje voor de hand (nijd-spijt) maar dat hoeft niet erg te zijn, en dat is het in dit geval ook niet. Prima prima.
Wat is "Het Glazen Anker" trouwens precies, je inspiratiebron voor dit gedicht?

woow goehoed *applaus*
denk dat ik van jou maar mijn lichtende voorbeeld ga maken ;)

Nee ff serieus ik vind het egt mooi, krijg er kippenvel van en dat is voor mij bij dit soort gedichten tog wel t belangrijkste crriterium :)

Nice! Very nice :cool:

Haha, lol :cool:

Maar ff serieus: M'n petje af hoor ;)

Ik vind 'm echt heel mooi. Alles lijkt te kloppen: het metrum, en ook de rijm in de laatste strofe stoort me absoluut niet, ik vind het juist mooi, misschien door de overgang -eemde en -eende.

verhuilde haar tranen
vind ik leuk. :)

Bedankt voor de reacties. Wat een compliment Tijgerrr :o :p.

Psichè, wat valt er te lachen :D.

Renard, 'Het Glazen Anker' is het boek wat ik en mijn beste vriend geschreven hebben als profielwerkstuk. Dit is het afsluitend sonnet.

Ik vroeg mij, toen ik het voor het eerst las, ook al af wat 'Het glazen anker' was. Op de één of andere manier kwam het door dat onderschrift dat ik dacht dat je dit gedicht niet zelf geschreven had, dat je iets van één van je favoriete dichters postte. Dat zegt denk ik al wat ik van je gedicht vind. Het is een erg mooie sonnet. De titel vind ik misschien nog wel het mooist.

Hier kan ik mij helemaal op aansluiten. Ook ik dacht dat het al een bestaand gedicht was. Mooie klanken, fijn lopend. Inhoudelijk ben ik nog aan het puzzelen; dat is voor mij nog niet helder.

Wat gaaf een eigen boek gemaakt! Wat is de verbinding inhoudelijk van het boek met dit gedicht?

Ontroerend, zeer ontroerend. Sorry geen opbouwende kritiek. Alleen ontroering.

Eén woord: wauw

Zie boven.

Dank voor de lovende reactie's :o.

Moet je het boek maar lezen hè :p. Hmm, meestal mag ik van mijn maatje waarmee ik het boek heb geschreven niet vertellen hoe het verloop ervan is ;). Maar vooruit: het draait op een gegeven moment om twee geliefden, de één ontdekt een misdaad van de vader van de ander en smeekt haar voor hem te kiezen in plaats van voor haar vader omdat haar vader hem uit de weg wilt ruimen. Ze reageert echter twijfelachtig en haar vader, die schipper is op een VOCoostindievaarder - 17e eeuws - laat hem later achter op een eiland in ballingsschap om van hem af te komen; door wat hij zegt lijkt het echter net alsof dit was wat zijn geliefde, dus de schippers dochter, graag wilde. Daarom voelt hij zich verraden door zijn geliefde.

De eerste strofe gaat dus over het uit elkaar gaan van de liefde, de tweede over zijn wegvoering en de derde en vierde over zijn gedachten: hij denkt dat zij 'vervreemd' is geworden en in de vierde strofe geeft hij te kennen dat hij nu denkt dat het meisje in de eerste strofe niet om hém huilt maar om haar vader; dat ze dus voor haar vader kiest. En hij houd nog steeds van haar en noemt haar voor de laatste keer - hij wil een eind maken aan zijn leven - en dan zegt hij dat hij zo graag had gewilt dat zij voor hém huilde - wat ze eigenlijk ook deed want zij wilde niet dat hij in ballingsschap werd gezet, maar dat weet hij dus niet -.

Zo :p. Het meisje heet natuurlijk Sarah ;).