Glas in m'n hart.
 

Voeten met tenen, maar rennen deden ze niet,
want met zand te rul en benen te zwaar
konden we vallen en plots worden geprikt
door kleine stukjes glas in hoog gras verborgen.

Ja, maar misschien dat het dan eens doordringt:
“zo’n stukje glas in hart is zo slecht nog niet,”
twee maal bloedend hart is nog altijd mooier,
dan één gebarsten vol lekkend verdriet.

Hm, ik ben toch wel écht mooiere gedichten van je gewend. :o Eerlijk gezegd doet dit gedicht me vrij weinig; het ritme hapert nogal eens en ook het beeld dat je beschrijft 'spreekt' niet echt, althans dat gevoel heb ik.