Je niet meer thuis voelen 'thuis'
 

Ik woon nu sinds een half jaar op kamers en in die tussentijd ben ik niet echt veel weekenden thuis geweest omdat ik meer bij mijn vriend was of hij bij mij. Nu zit ik in mijn examentijd en omdat ik het niet meer uithield alleen op mijn kamer ben ik naar huis gekomen om te leren. Nu merk ik dat als ik langer thuis ben en ook weer in de situatie dat mijn moeder gewoon werkt en mijn broertje gewoon weer naar school gaat dat ik me eigenlijk helemaal niet meer thuis voel hier. Er zijn andere regels ingeslopen, mijn moeder en mijn broertje vormen een soort complot tegen me heb ik het idee omdat zij elkaar nog iedere dag zien en mij nog maar af en toe en ik heb hier niet echt meer mijn eigen spulletjes enzo.

Zijn er meer mensen die dit herkennen en is dit normaal? Ik vind het zelf namelijk nogal een raar idee dat ik me hier niet meer thuis voel terwijl ik me dat bijvoorbeeld wel voel bij mijn vriend thuis.

Eigenlijk totaal niet. Ik ben nog heel veel thuis. Voel me stukken beter thuis dan ik me ooit gevoeld heb. Maar ik wilde ook niet op kamers, het is dat ik een kamer toegeworpen kreeg :).

Jups, heb hetzelfde. (y)

Altijd als ik thuis ben, vragen ze me of ik nog niet bijna terug naar Leuven ga vertrekken... Kom graag naar huis, maar ik vertrek nog liever, gewoon, ik leef nu eerder volgens m'n eigen regels dan die van m'n ouders... :)

Ik herken het.
Heb steeds midner de behoefte om terug naar mn moeder's huis te gaan en voel me er steeds minder schuldig om. Ook omdat mn moeder blij is dat ik het hier naar mn zin heb.

Als ik daar ben zijn dingen anders dan ik gewend ben, kan ik niet makkelijk weg vanwege gebrek aan goed OV en zit ik minder dicht bij mn meeste vrienden.
Ook voel ik dat sinds ik niet meer 'thuis' woon dat het huis niet meer écht mijn thuis is.

Mn moeder heeft met me overlegd en gaat nu ook mijn (oude) slaapkamer ws verhuren aan stagelopers van een bedrijf bij ons in de buurt, dus dan wordt het nog minder mijn huis.

Om eerlijk te zijn, kan ik er niet scht ontzettend mee zitten. Ik heb hier ene nieuw, ander leven en daar geniet ik van :)

eh ik woon nog thuis maar ik voel me niet echt meer thuis hier, mag dat ook? volgens mij ben ik wel toe aan n eigen kamer (en gelukkig heb ik die ook al :cool: en over een halfjaar zit ik er in. nou maar hopen dat t niet tegenvalt.)

Ik woon nu ongeveer 2 maanden op kamers. Ik wilde dat al heel lang en verlangde echt naar de vrijheid die ik dan zou hebben. Ik heb het wel naar mijn zin hier, maar ga ook nog heel graag naar huis. Ik voel me nog steeds echt thuis thuis.

En ik mis 's morgens als ik chagrijnig ben zelfs de zeurende 'schiet nou eens op mieke' opmerkingen van mijn moeder :) Ik vind het raar dat ik niet meer iemand welterusten en goedemorgen kan wensen en dat er nooit iemand is tegen wie ik aan kan praten als ik op mijn kamer kom.

ik woon 2,5 jaar op kamers, en vind t nog steeds leuk om naar huis te gaan. ook al heb ik vaker ruzie met mn ouders, ik ga graag naar huis en dan voelt t ook weer als thuis.

Ik woon sinds een halfjaartje samen / op kamers. En elk weekend vind ik het leuk om naar huis te gaan. Mijn broertje en zusje zijn altijd heel enthousiast als ik er weer ben (:confused:) en mijn ouders zijn ook altijd blij als ik er ben. Ik voel me ook nog best wel thuis, maar dat komt ook omdat ik hiervoor ook niet echt een gevoel had van 'ik moet hier weg', ik heb hele relaxte ouders, qua opvoeding.
Dus ik denk dat ik er nooit helemaal weg kom :D

zo. ik zit dus ook een half jaartje op kamers.
en het valt me wel op, dat ik meer mag in het weekend en dat ik wel wat meer verwend wordt.
Soms zie ik mijn ouders ook het hele weekend niet, maar ik kan me "net" zo al op mijn kamer.

Ik kan niet wachten tot ik op kamers zit en eerlijk gezegd heb ik dan echt geen zin elk weekend naar huis te gaan, blij dat ik hier weg ben (margoed zo denk ik er nu over, wie weet hoe ik er over denk als het ècht zover is)

Eigenlijk wil ik helemaal niet op kamers, vind de huiselijkheid veels te lekker nu. Daarbij woon ik ook heeldicht bij de universiteit voor later, dus is het niet relavant om op kamers te gaan.

Het valt mij op dat de meeste mensen die zich nog wel thuis voelen thuis nog maar pas op kamers zitten en de mensen die al langer op kamers wonen zich daar meer thuis voelen. Is het dan niet raar dat ik na een half jaar me al niet meer thuis voel bij mijn ouders? Het is opzich wel zo dat ik het echt helemaal gehad had thuis en heel graag op mezelf wou gaan wonen.

Ik vind het niet raar hoor. Jij hebt je eigen huishoudentje, leeft op de manier waarop jij het graag wilt, volgens jouw ritme, en thuis is dat toch anders. Daarbij, wat je zelf al zei, hebben ze thuis hun nieuwe draai gevonden zonder jou erbij, en dat verandert niet opeens weer helemaal als je een weekend thuis bent. Misschien is het anders als je uit een hele hechte familie komt en het thuis nog erg naar je zin had, maar dat zat bij jou dacht ik een beetje anders?

Ik denk dat die nieuwe situatie ook vanzelf wel weer went.

Het eerste half jaar van mijn studie woonde in bij een hospita en moest ik elk weekend terug naar huis. Toen zag ik het bij mijn moeder ook nog als thuis.
Toen ik echt op kamers ging, was ik eerst elk weekend thuis en na een maand of 3-5 werd dat steeds minder.
In het begin kwam ik soms 1 weekend niet thuis en nu heb ik mn moeder sinds de kerst al niet meer gezien. De behoefte verdwijnt langzaam omdat je een eigen leven creëert.

ik woon nu 6 jaar al niet meer thuis, en ik ben vanuit een boerendorpje naar amsterdam verhuisd. Voor mij is er in limburg niet echt veel meer, ik vind het er doodstil en doodsaai, maar af en toe ga ik nog wel eens om mijn ma te plezieren, maar ik ben er liever niet dan wel.....

Waarom moest je elk weekend terug naar huis?

Ik woon nu bijna 2 jaar op kamers en heb bij mn ouders steeds meer het idee dat ik op visite ben. Mijn kamer is nu werkkamer van mijn moeder, met nog alleen mijn bed en een lege kledingkast erin.
Als ik bij mijn ouders ben (gemiddeld 1 keer per 3 weken denk ik) ga ik ook niet meer op mijn kamer zitten ofzo, juist beneden. Ik ben ook alleen daar om mn ouders en zusje te zien en wat vrienden daar.
Ik ben niet op kamers gegaan omdat ik zo graag weg wilde, maar was er wel aan toe. Hoe vaak je nog bij je ouders komt bepaalt misschien ook wel hoe je er nog thuis bent, nu ik steeds minder vaak kom ben ik er steeds meer niet thuis. Er zijn ook wel veel dingen veranderd, in regels met mijn zusje, de hele inrichting en de manier van omgaan met elkaar.
Maar ze zijn allemaal wel heel lief en altijd blij als ik er weer even ben, zoals vrijdag. Ik kwam om 6u daar, iedereen had s avonds afspraken, toen ze thuiskwamen heb ik alleen even met mama de hond uitgelaten en toen ik zaterdag opstond was iedereen al weer weg en ging ik er ook vandoor. En toch waren ze heeeeel blij dat ik even langs was geweest.

Ik voel me nog wel thuis thuis, maar ik erger me wel aan dat andere mens dat 'r woont, hoe heet ze...m'n moeder.

Nee maar als ik op kamers zou gaan, zou ik ook echt geen weekenden meer thuiskomen. Waarom in Godsnaam? Geef mij maar mijn eigen huis hoor, lekker op de bank, TV aan. Doen we thuis ook, maar dan zit mijn moeder ernaast, wat het toch even wat vervelender maakt. :P

Omdat mijn hospita het weekend haar vriend op bezoek kreeg en we elkaar dat te veel in de weg zouden lopen

Whahaha
verschoonde je wel netjes je bed op maandag want dat klinkt alsof je hospita haar vriend des weekends het hele huis liet zien

Ik woon ook bij een hospita maar ik heb nergens last van, maar misschien omdat ik gewoon over de zolder beschik... Waar lag jouw kamer dan? Want zij maakt toch geen gebruik van je kamer? Of moest je allerlei dingen delen met haar ofzo?

Mijn kamer was met een deur verbonden met haar woonkamer. Die deur ging mijn bank tegenaan en op slot, maar was best gehorig. Veder had ze een kleine keuken en weinig gelegenheid om de was op te hangen.

Vooral die gehorigheid en een kleine keuken was een belangrijke reden daarvoor geloof ik

Ja dat dacht ik ook... maar je gaat nog wel anders denken.

Neuh, ik had na 'n half jaar dat gevoel ook al. Ben toen ook tijdens januari denk ik maar één dagje thuisgeweest... :)

Tja... :)

Ik herken het wel. Oa om wat je zelf al zegt (andere regels ed) en ook omdat ik er geen kamer meer heb.

Ik denk dat het een hele normale gang van "zaken" is, dat dat gebeurd, zeker als je al liever niet meer thuis was of als je al langer het huis uit bent.

Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat ik me voor die tijd misschien ook niet meer zo thuis voelde (had toen al het gevoel dat mijn moeder en mijn broertje meer/anders contact hadden dan met mij en dat ze mij maar lastig vonden enzo, ze gaan nu ook ineens samen op vakantie en mij is niets gevraagd). Verder zijn mijn ouders gescheiden en heb ik een vriend dus ik was altijd al ergens anders. Het is voor mij niets nieuws dat ik ieder weekend ergens anders ben.

Ik ook, 1 januari, maar toen was mn moeder er niet...:o

Mijn ouders waren ook al jaren gescheiden voordat ik het huis uit ging en de laatste maanden voordat ik weg ging was ik het zegmaar echt helemaal zat. We botsten elke dag, ik had last van mn maag en geen vakantiebaantje, zij was 3-4 dagen per week thuis. Zij is een ochtendmens en ik kom pas in de loop van de dag langzaam op gang.
Dat botst en na een maand heb je echt het gevoel dat je weg moet.

Nu ik nog maar af en toe terug ben ik heb dat gevoel niet meer, maar merk ik wel dat alles veranderd is. Mijn moeder redt zich prima alleen, ik red me prima hier en we hebben allebei een ander leven gekregen zegmaar

Dat heb ik ook. Ik had het al voor ik daar wegging; ik had er steeds minder te doen, steeds minder mijn oude vertrouwde huis zeg maar... Geen idee waar het door kwam, misschien omdat ik liever bij mijn vriend was, dan voelde ik me heel fijn. Nu zijn mijn ouders gescheiden en verhuisd (en weer samen gaan wonen, met elkaar), hebben ze allemaal nieuwe spullen en zijn mijn spullen allemaal weg. Dat voelt nog gekker... het voelt helemaal niet als mijn huis. Ik heb er geen echte 'eigen' kamer, en mja, 't voelt soms een beetje alsof ik op bezoek ben...

Mijn thuis is nu gewoon ergens anders, niet meer bij mijn ouders, volgens mij is het wel normaal dat je je zo voelt.

Ik denk dat je een nieuw thuis hebt gevonden. Ik denk dat je je in Leuven (daar studeerde je toch?) wel thuisvoelt? En misschien voelde je voordat je daar ging wonen al niet eens goed thuis, omdat de relaties al niet echt lekker lagen ofzo.

btw, leuk om hier ook een mede eerstejaars BW'er te zien, ook al studeert die dan niet in dezelfde stad als ik :p

Het klopt misschien wel dat dit nu mijn nieuwe thuis is geworden al vind ik het dan wel raar dat ik dan nu ineens maar een thuis kan hebben en er eerst ook drie had. Dat vind ik nog het raarste van allemaal. Het is wel waar dat ik het hier heel erg naar mijn zin heb, acht leuke huisgenoten heb en we samen echt wel een soort van gezinnetje vormen wat ik nooit echt gehad heb thuis.

Ik weet dat sdekivit ook nog bmw studeert, die doet het in Utrecht maar het is altijd leuk om iemand tegen te komen van dezelfde studie als jij, zeker als het een niet zo vaak voorkomende studie is. :)

ik herken het gedeeltelijk. Ik kom niet echt uit een gezin ( pa en stiefmoeder, enigskind) maar ik merkte wel dat ik een 'logee'was in mijn vroegere 'thuis'.

Ze zeggen ook vaak dat ik te gast ben, en dat ik me netjes moet gedragen. Ze vinden dat ik nu veel meer plichten heb, dan rechten. Ik voel me dan ook erg ongemakkelijk als ik dingen doe die je in een thuis doet zoals, lekker hangen op de bank, lang uitslapen, lekker niksen. Dan heb ik het gevoel dat mijn ouders denken 'wat doe je hier? dat kun je op je kamer ook'

ochja, maybe it's all in my head. Ik weet iig dat pa en ma nog veel van me houden, want soms bellen ze of ik weer snel thuiskom :)

Ik kom nauwelijks meer thuis (1 keer per maand ofzo) en dan zit ik t grootste deel van de tijd boven op de computer. Neej ik heb ook niet zo veel meer bij m'n ouders.
Was eigenlijk best wel al snel (hoewel ik in het begin best nog vaak naar huis ging (bijna elk weekend), maar ik had bij m'n ouders echt niks meer dan hun en m'n opa en oma. Al m'n (nieuwe) vrienden zijn in Leiden en heb t hier onwijs naar m'n zin. Heb m'n eigen ritme etc etc.

Ik denk dat iedereen die uit huis gaat uiteindelijk wel een 'thuis' krijgt. Dat is volgens mij ook uiteindelijk heel het idee van uit huis gaan, anders kan je net zo goed tot de dood van je ouders bij hun blijven wonen.
Bij de een gaat de omslag gewoon sneller dan bij de ander.