Wat Moet ik dan ?????
 

Ik moet zegge ik heb lieve ouders en ze staan voor me klaar (om naar de problemen te luisteren en me te steunen)
Ik wil dit niet !!! Ze accepteren dat ik dit niet wil maar nu komt het.
Wil ik hulp (verwerken van problemen seksueel misbruik/mishandeling) maar elke keer worden me ouders er bij betrokken en dat vindt ik vervelend.
Ik zie het leven niet meer zitten al heel lang maar echt iemand om mee te praten heb ik niet en dit vindt ik jammer.
Nu moet ik leven op me laatste energie want ik zie het echt nie meer zitte en dat is K*T dat gevoel.?
Wie weet hier een oplossing voor ??????

Knuf Knuf limburgertje

Bespreek dat maar het beste met je behandelaar, of heb je die nog niet? Je kunt in ieder geval met de zorginstelling proberen te overleggen dat je ouders er niet bij betrokken worden als je hulp krijgt.

ik heb het zelfde probleem :|
ben benieuwd wat mensen op je reageren

Hoezo vind je het vervelend als je ouders erbij worden betrokken? Willen die je niet helpen bij het verwerken van alles?

Nou ik heb nog niet echt een behandelaar maar wel contact met BJZ.........k heb der al gebeld vorige week omdat k het niet zag zitte en zei zei niks enigste wat ze zei : ik hoor je angst in je stem....

Laura en ik dacht altijd dat ik de enigste was ? :confused:
ik ben ook radeloos en ik hoop dat ik gauw hulp heb en krijg en vindt

Nou ik wil me niet schamen voor me ouders.... en ik wil het niet ...ze zulle me nog meer gaan beschermen dan wat ze nu dan en ik kan niet goed praten met me ouders

ken het probleem.

bij bjz kon ik er zelf echt niet onder uit dat er een intake gesprek waar m'n ouders bij waren kwam maar verder zijn ze er niet in betrokken geweest.
toen kwam ik bij maat. werk en dat doe ik nu gewoon zonder dat m'n ouders het weten

Volhouden. Mijn ouders weten van bijna alles af, maar ik wil ze niet bij mijn hulptraject bij het riagg betrekken. Mijn behandelaar wilde wel met mijn ouders praten. Ik heb gezegt dat ik dat niet wil, dus dat het niet gebeurt. Toen heeft mijn behandelaar even doorgezeurd, ik heb steeds gezegt dat ik het niet wilde. Ik heb mijn zin gekregen. Dus, gewoon blijven volhouden dat je je ouders er verder niet wil bij betrekken.

Je bent niet de enige... En je bent ook niet de eerste, en je zult niet de eerste zijn wie er bovenop komt. Oftewel, met (zware) inzet, kom je er waarschijnlijk wel.

Heb je geen vriendinnen om je ei wat kwijt te kunnen? (hoewel dat geen behandeling is natuurlijk)

Jah ik merk nu dat ik niet de enigste bent ik moet idd volhouden hoe moeilijk dat ook is.
Ik heb wel vriendinnen maar door te nare ervaringen ben ik niet echt meer vertrouwd in vriendinnen iets over me problemen zeggen.
Ik vindt dit jammer want ik mis dit wel heel erg ...niemand neemt me echt seriuus en nu moet ik nog wachte ongeveer 5 weke voordat ik gesprek heb bij BJZ en daar baal ik van want ik wil nu hulp.......ik wordt met de dood bedreigt en ik meld dit bij de politie en wat doen ze niks...zeg ik daar wat van zegge ze meid we kunne niet alle dagen met je meelopen daar hebbe we geen tijd voor :(

Ik heb niet het hele topic gelezen sorry.... Maar ehm; wanneer jij hulp zoekt, begin je vaak toch wel met individuele gesprekken. Hierin kun je aangeven waarom jij het moeilijk vind dat je ouders er steeds bij betrokken worden. Daarnaast kun je dan samen met je hulpverlener afspreken waarbij je ze wel, en niet betrekt.

Ik weet even niet hoe oud je bent, maar vergeet niet dat ze vaak de ouders erbij betrekken omdat dat helpt voor de thuissituatie. Anders stagneren die dingen.

Heel veel sterkte ermee, volhouden! Er komen dagen die makkelijker worden, beter en mooier.

Misschien kun je er nog meer over vertellen; dan kan ik je wat duidelijkere antwoorden geven misschien. Je zou ook contact op kunnen nemen met sos hulplijnen, via internet kun je dan mailen met hulpverleners. Dat is wel anoniem. Misschien is dat iets voor je?

Sterkte!

Professionele hulp misschien??

Nee, dat is lekker duidelijk. :rolleyes:


@Limburgertje:

Als je telkens 5 weken moet wachten tot je volgende gesprek, en je kunt dit gewoon niet aan, moet je daar wat over zeggen. Ook heb jij het recht op geheimhouding door je behandelaar. Je bent ouder dan 16, en er is totaal geen reden om jou bijv. ontoerekeningsvatbaar te zien, dus jou ouders hoeven helemaal niks met jou persoonlijke gesprekken te maken hebben.
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat jou problemen iets te hoog liggen voor BJZ. Het copen met sexueel misbruik is voor ieder individu namelijk anders, en ik vind hun zelf toch een beetje te amateuristisch voor zoiets (maarja, ik heb geen persoonlijke ervaringen met BJZ)

Ik snap nog steeds niet goed waarom je het niet waardeert dat je ouders je willen helpen en steunen?

Ik waardeer het dat me ouders me proberen te helpen en te steunen maar als je nu al eens kijkt wat ik niet mag door de problemen en hoeveel ze me beschermen ik kan nog niet eens niet meer alleen naar de stad toe gaan is dat dan leuk >?
Ik mag niet op stap,
ik mag na half 5 de deur niet meer uit
en zo kan ik doorgaan...
Ik heb het aangegeven bij BJZ dat ik het te lang vond maar ze zeiden er niet veel op ze zeiden alleen jij bent niet de enige met problemen.
:-S k kan het niet meer lang aan deze situatie zelfs de politie die doet niks :-(

Die mensen waar je profesioneel mee praat zijn verplicht je ouders op de hoogte te houden als je minderjarig bent, maar in grote lijnen. Alleen of het al wat beter met je gaat enzo. Ze vertellen volgens mij geen details over waar de gesprekken met hun over gaan. Je moet sowieso met die hulp overleggen en uit hun praten dat je wilt dat je ouders erbij betrokken worden, als je dat niet wilt.

Vervelend dat je ouders je nu zoveel dingen verbieden. Heb je geen vriendinnen waar je ermee over kan praten ofzo?

Sterkte.

Tienie, waarom post je in twee verschillende posts en twee verschillende namen hetzelfde???

Leg je zwakheden niet openlijk op tafel!! Je moet niet anderen ermee confronteren maar jezelf. Niemand hier kan je helpen behalve JIJ. Posten in dit forum lucht misschien op maar het helpt niet. Onvoorwaardelijke steun krijgen is ook heel fijn maar daarvan wordt men alleen maar zwak.

Klinkt misschien nie leuk maar ik meen het zeker.

Daar heb ik zo over zitten denken bij dit topic, ik dacht altijd dat dat tot je zestiende gold...?

En wat betreft de dingen die je ouders je verbieden: die moet je met je ouders bespreken. Zij zijn degenen die het je verbieden, niet BJZ. En natuurlijk maken ze zich zorgen, dat is niet meer dan normaal. Wat je kunt doen is zoeken naar oplossingen: altijd zorgen dat je met vrienden en vriendinnen bent als je uitgaat (dat doe ik ook, daar is niets vreemds aan), altijd mobiel bij je...

als je het echt niet wil en je zegt dat duidelijk, dan betrekken ze je ouders er niet bij.