Vind mij in 't gescherfde spiegelbeeld.
 

Ik barst ons in spiegelbeeld als
was het gister een even-
beeld van altijd samen
dat vandaag nooit mooi zal zijn.
En het bloedt als in een ziekte
die ons nimmer meer verlaat,
in dromen dansend over harten
welke ik voor eeuwig haat.

Mijn hart is immers ’t jouwe
en in stukken is ’t mooist
als de tranen paraderen over
harten wiens ogen ik niet ken,
welke ik steken wil voor-
goed het is niet eerlijk nee,
noch zijn scherven ooit geluk,
opdat ik nimmer weet wie ik nog ben,
éénogig door het leven en
dood wil ik zijn nu, of blind.
Maar tenminste niet zo verdomd


alleen.

Mooi! Ik vind deze vorm fijn... En je speelt leuk met afgebroken woorden :) Het leest echt als één gedachte, en dat is het eigenlijk ook.
Ik vraag me wel even af of de zin rond en in stukken is ’t mooist wel klopt, moet er niet eigenlijk nog een keer 'het' tussen?

Bedankt voor je (positieve) reactie!

Nee dat moet niet, het is ook een beetje algemeen meer. Gewoon : "in stukken" is 't mooist.

Snap je? Heerlijk vaag dit.

Wat betreft dat één gedachte, ja dat is inderdaad wel waar :)

Mooi. Wat een gevoel zit erin, erg knap gedaan zeg! :)
Al bij de eerste regel dacht ik: oeh, dit is tof. En die gedachte bleef gedurende het hele gedicht.

noch zijn scherven ooit geluk
vind ik een heel goed voorbeeld van hoe goed je eigenlijk nadenkt over wat je schrijft. :)

*bloos, drieduizendtiendubbel bloos*

Ik kan eigenlijk niets anders zeggen dan wat hierboven al is gezegd. Eigenlijk vind ik elke zin zo veel zeggend, en prachtig om te lezen. Eerst moest ik even wennen aan die afgebroken woorden, maar het geeft er iets extra's aan.

(y)

Ik moest het even een paar keer herlezen, maar ik snap het nu, geloof ik :o
Hoe kom jij ineens aan zo'n hoop (mooie!) gedichten in een heel andere vorm dan je eerst deed? Er zit veel meer gevoel in, lijkt het wel.

Geen idee hoe k dat doe. Ik begin gewoon met schrijven en dan lul ik een eind weg geloof ik. Ofzo.
Wel leuk dat je ze mooi vindt! En ik geloof inderdaad dat dit soort gedichten zich meer lenen voor emotie dan die andere. Of in ieder geval voor een ander soort emotie.

Mensen lullen uit hun nek (over het weer etc)
Politici lullen uit hun nek om het plebs achter zich te krijgen
Economen lullen uit hun nek (cq liegen) om geld te verdienen
Medici leren tientallen jaren om professioneel uit hun nek te lullen (cq diagnoses stellen, spreek uit: dia gnosis)
Wij dichters, echter, tarten de waarheid

Het is zo'n major turn-off om te zeggen dat je uit je nek lult :D. Doe het op zijn minst niet voor je eigen eigenwaarde :)

Ik zei niet dat ik uit mn nek lulde, ik zei dat ik lulde. Dat wil, voor mij dan, zeggen dat ik opschrijf wat in me opkomt. Dat pas ik dan eventueel later nog aan. Ik zet gewoon dichtmodus aan en begin te schrijven. Dat is voor mij een eind weg lullen :)

oh okay :)

Vergeef me mijn relaas dan.

Ik vond m wel tof eigenlijk :) Dus ik vergeef t je, maar ik vergeet m niet, ok?

vet gedicht. Weetje, zo denk ik ook, vaag, mysterieus, beetje depressief ook, das een hele goede combinatie. Het komt ook over alsof jij dit met heel je hart geschreven hebt, alsof jij dit zo ook gevoeld heb, tenminste, als zodanig beschouw ik het. (y)