begeleiding.
 

Naar aanleiding van dit topic over begeleiding beeindigen ben ik nieuwsgierig hoe je bij begeiding komt. Wanneer was voor jou het punt om hulp te zoeken?
En was je bang, of zenuwachtig?

En hoe kwam je op het idee
en de reden maar denk niet dat je die zomaar vertelt hier.

het punt waarop ik besloot hulp te vragen was het punt dat ik niet meer weg kwam met lullige smoesje en dat het wel meeviel dat geloofde ze op school niet meer. Toen heb ik dus besloten om alles te vertellen en daardoor ook hulp te vragen. ik was super zenuwwachtig de eerste keren vond het echt doodeng om alles te vertellen over mezelf. Nu heb ik dat nog steeds maar als ik er een keer zit valt het wel mee. De reden dat ik hulp zocht/zoek is dat ik am en dat ik dat doe heeft weer z'n oorzaak in het verleden

Mijn ouders hadden het voor me besloten :s
Dus.. tja.. in eerste instantie was ik ontzettend koppig.

Na vorig jaar opnieuw (deze keer zelf) aan de bel te hebben getrokken voor een crisisopname na dat ik een jaar ervoor weggelopen was van psychotherapie stond en sta ik wel volledig achter de therapie.

Was toen niet bang, of zenuwachtig, want ik wist dat het nodig was. Was op dat moment echt of hulp of einde voor mij.

ik denk er nu over na om hulp te zoeken. Eigenlijk wil ik helemaal niet, maar ik wil ook niet dat het erger wordt.

Ik heb met behulp van mijn beste vriendin op een middag besloten dat ik hulp moest gaan zoeken. Ik durfde eerst niet, was ontzettend koppig maar die middag heb ik ingezien dat het wel nodig was. Ik begon in alles te ver te gaan, had mezelf niet meer onder controle. En ik wou het ook doen voor mijn vriendin want die voelde haar er ook ongeloofelijk kut bij.
Ik was ontzettend zenuwachtig maar ben de week erop naar de leerkracht gestapt en gewoon rechtaf gezegd dat ik problemen heb en dat ik graag iemand wou spreken.
En zo ben ik bij de schoolpsycholoog terecht gekomen en die heeft me mooi verder kunnen helpen.

Ik hallucineerde en ben ermee naar de huisarts gegaan (samen met mijn moeder) en die raadde mij een psycholoog en een neuroloog aan. Maar er was uiteraard al een heleboel aan vooraf gegaan. Voordat ik hallucineerde kwam ik al ongeveer elke week bij de huisarts aanzetten met vage klachten.
Bang, zenuwachtig. Nee ik was eerder blij. Het ging totaal niet lekker en ik kon het wel gebruiken leek het.

Het idee was daarvoor wel door me heen gegaan maar nooit serieus, en toen werd het me opgedrongen door mams en huisarts. Eigenlijk had ik er niet zoveel moeite mee, en nu hoefde ik het niet zelf te vragen.

Ik kwam steeds vaker op plekken waar ik paniekaanvalen kon krijgen. Na een paar keer in korte tijd besloot ik dat er wat aan gedaan moest worden. Daarvoor had ik er ook wel last van, maar toen had ik niet zo veel redenen om naar plaatsen te gaan waar ik snel in paniek raakte. Verschilletje tussen middelbare school en studententijd. :)

Ik leerde mensen via i-net kennen, die haalden mij over een brief te schrijven naar mijn mentrix. Dat heb ik gedaan. Kort daarna ben ik ingestord en op school naar de leerlingbegeleider gebracht. Ik was altijd erg zenuwachtig, nu loop ik inmiddels bij een pysch en ben ik ook nog altijd zenuwachtig en vind ik het nog altijd eng.

het ging al een tijdje niet lekker met eten en dat merkten een paar vriendinnen van mij en een leraar had het ook door. toen heeft hij een gesprekje met me aangeknoopt en toen ben ik vaker met hem gaan praten. later kon hij de verantwoordelijkheid niet meer aan dus hebben we samen met mijn ouders gepraat en is mijn moeder gaan rondbellen naar huisarts, bureau jeugdzorg en het riagg en daar kon ik de volgende dag terecht.

mijn "vriendinnen"hebben het geen eens in de gaten...

Ik ging opzoek naar hulp, toen mijn onzekerheid zich ging uitten in woedeaanvallen/agressie. Toen ik opmerkte dat ik overgevoelig was, bang was voor mensen, angsten had om alleen over straat te lopen of om mensen te verliezen. En toen ik suiciale gedachten kreeg, soms bijna in de verleiding kwam mezelf te verwonden, heb het dus nooit écht gedaan, omdat enige positiviteit/trots in mijn leven me er telkens van wist te weerhouden. Juist omdat ik bang was ooit over mijn grens heen te gaan, en ik me met de dag kutter ging voelen.. en m'n faalangst niet meer onder controle had..ben ik opzoek gegaan naar hulp. Ik had een kort gesprekje met mijn huisarts, en hij beschreef mij als een: spoedgeval! met nadruk op spoed, en zo kon ik binnen 2 weken terecht bij mijn huidige psych.

Het was mijn eigen keus, en ik ervaar het heel erg positief. Het voelt alsof ik mijn verantwoordelijkheid heb genomen, en ging dan ook zonder al te veel zenuwen voor het eerst naar mijn psychotherapeut:).

5 jaar terug in de tijd:
Mijn ouders hebben me letterlijk naar de huisarts gesleurd.. Deze stuurde me na een aantal vragen te hebben gesteld naar 'het juiste adres'. (M'n ouders konden met mij direct doorrijden naar het RIAGG, crisisdienst). Het was volledig tegen mijn zin, ik gedroeg me ontzettend recalcitrant... Dit gebeuren verpestte uiteraard mijn hele plan (...)
De reden? M'n moeder had tussen mijn spullen een uitgewerkt suicideplan met datum + afscheidsbrieven gevonden.