Te veel
 

Te veel

Haar lach wijst
hun woorden,
ongewilde blikken,
de weg
naar buiten.

In volle omvang
straalt ze nog

Straks zal haar lach
de weg treffen,
verdrinken in de
volle omvang.
Waar ze ooit
zo straalde
maar nu te veel is

Je breekt je zinnen wel erg vaak af. De eerste keer dat ik het las had ik het gevoel een opsomming van woorden te lezen, daarna pas realiseerde ik me dat je wel degelijk zinnen hebt gevormd.

Bij Waar ze ooit in de tweenalaatse regel vraag ik mij af: waar refereert 'waar' naar, waar straalde ze ooit? In de volle omgang? Wat houdt dat precies in? Dit kan - en ligt waarschijnlijk ook - natuurlijk aan mij liggen.

Of ik het een goed gedicht vind, hangt af van wat je met die laatste strofe bedoeld hebt. Je gedicht heeft het in zich geniaal te zijn.

Ik vind je verwoordingen in dit gedicht sterker, veel sterker, ik vind je gedicht zelfs best mooi. Alleen jammer dat je de zinnen zo vaak afbreekt, op de een of andere manier 'past' het niet altijd zo.

Straks zal haar lach
de weg treffen,

dit bijvoorbeeld vind ik op zich een erg mooie verwoording, maar dat afbreken verpest imo de betekenis.

'waar ze ooit zo straalde' refereert in mijn bedoeling naar de volle omvang in de eerste strofe: 'in volle omvang straalt ze nog'
In het tweede deel straalt ze niet meer.

Ik heb niet echt nagedacht bij de zinsafbrekingen, zal proberen het wat minder storend te laten overkomen :)

Sluit me aan bij de rest, sterke beeldspraak. Die volle omvang begrijp ik eigenlijk nog altijd niet goed. Je merkt genoeg in de 2e strofe dat ze niet meer straalt maar (je zet het er trouwens expliciet) ik zie het nut er niet van in om het nog eens te herhalen in de 1e strofe. 2 keer volle omvang vind ik er teveel aan...