Noch nooit.
 

Noch nooit.

Ik verspaan mijn hout tot niets-
zeggend over jarenlange dienst
- niet trouw-
in ’t toeziend oog van een ander,
die ik niet was of ben geweest,
zolang ik me herinner of wil-
de zwarte cirkels in vuur doden niet
tot ik toegeef, ik geef niet op-
dat ik niet terug hoef, kijk-
en treuren over

Jou, die mijn blad niet zag,
noch ’t geraamte in ’t licht
dat viel op koude stenen of
hoe je ons ook noemen wil,
zie mij staan! deed je niet,
zelfs mijn lippen zwijgen stil,
als roerig is mijn hart wanneer
jij praat over hartstocht,
-in mij is ’t windstil-.
Ik ken jou niet, doch:

nu noch nooit zal ik
vergeten wie jij bent

Weet niet zo goed wat ik hiervan vind, maar plaats m dus toch maar. (He Riven :))

Hm, ik weet ook niet zo goed wat ik ervan vind :o Het woorden afbreken vind ik leuk, of in ieder geval de manier waaróp je dat hebt gedaan. Misschien is het iets teveel van het goede in één strofe.
nu noch nooit zal ik
vergeten wie jij bent
vind ik eigenlijk het mooiste. Over de rest moet ik zo erg nadenken hoe ik het moet lezen, dat ik er bijna over struikel. Terwijl je vergelijkingen toch weer mooi zijn :)