[Verhaal] zonder titel
 

Hij maakte me gek. Al een hele week dacht ik aan niets anders dan hem, en ook vanavond richtte ik mijn blik steeds weer opnieuw naar hem toe. Mijn ogen werden aangetrokken als door een magneet. Telkens als hij in de buurt was sloegen mijn gedachten op hol. Een spontane rilling liep over mijn rug als hij me even aanraakte. Maar ik was niet de enige die dat gevoel mocht meemaken. Deze avond waren er tientallen meisjes die de rillingen van hem hadden kunnen krijgen. Zelfs wel meer dan alleen rillingen.
Hij verplaatste zich van het ene naar het andere meisje, daar kon ik niet tegen. Het vuur stond in mijn ogen als ik hem aankeek. Ik kon al die meisjes wel schieten.
Toen ik voor de zoveelste keer weer een blik op hem worp zag ik hem staan in een hoekje van de zaal. Hij stond daar, niet alleen, ook niet met mij. Het was een meisje, lieve lach, goed figuur, leuk gezicht, en ze leek te beschikken over een grote dosis zelfvertrouwen.
Ik liep weg dit was onverdraagbaar.
Een charmeur, dat was hij. Niets meer en niets minder. Maar toch wou ik hem hebben. Iets diep in mijn hart zei dat ik niets liever wilde dan hem. Zijn zoete zachte lippen op de mijne. Zijn armen veilig om mij heen. Samen naar de maan en sterren kijken, en praten over liefde en poëzie. In het zachte gras onder grote appelboom in onze tuin.
Maar ik wist ook als geen ander dat dit het meest ondenkbare was wat ik me kon verzinnen.

Volgende week was het voorjaarsvakantie. Ik zou weggaan samen met mijn ouders en mijn vriendje. Bij die gedachte rolden dikke zoute tranen over mijn wangen, totdat ze bij mijn mond tot stilstand kwamen. Ik proefde het zout. Zoute tranen. Zoute zee. Daar wilde ik heen. Lekker alle zorgen uit mijn hoofd laten waaien en het zachte zand tussen mijn tenen voelen wegglijden.

Goed stukje, vooral het begin vind ik sterk.
Dit vind ik dan weer een beetje jammer, omdat het nogal cliché is.
En hier staat een hoofdletter die er niet hoort te staan en dat stukje van 'ook vanavond leidde mijn blik steeds' klopt geloof ik niet. Je blik 'leidt' niet.
Verder goed :)

Je hebt helemaal gelijk. Dankje en ik zal het direct even veranderen.

Liefs

Ik vind het hele stuk tamelijk cliché.

Ook zie ik het verband niet tussen de beide alinea's.

Groeten

ook dankjewel :)

Tja, sorry. Deze sprong er gewoon tussenuit.

Verder vind ik het nog niet boeiend genoeg om me bezig te houden. Zoals Niam zegt: Het is te cliché. Daarnaast is het eerste gedeelte te beschrijvend (het 'leeft' niet), en de sprong die je daarna maakt is totaal ontoegelicht (geen enkele vage hint in de voorgaande tekst of in de opvolgende tekst over het hoe en wanneer waar we nu zijn).

Maar er komt nog een vervolg?

nou dat lijkt me niet .. eerst maar eens deze verbeteren voordat ik me bezig ga houden met een vervolg. :p in ieder geval dankjewel voor je comentaar.

Maar was je oorspronkelijk van plan een vervolg te schrijven?

Apart dat het zo in de v.t staat...
Vind het sterk geschreven (y)

Anki

hm niet apart hoor. Ik schrijf gewoon nog slechter in tt dan in vt :p

Cliché, maar mooi geschreven (y)

mooi geschreven (y) :)

naieve romantiek zou ik het bijna noemen;)

ik las er snel doorheen.
weliswaar cliche, maar om te lezen is het best ok.
niet goed, niet slecht. ik kan er weinigmeer van maken.
misschien zou je kunnen proberen andere voorbeelden te noemen dan sterren, liefde, poezie, om het verhaal een iets andere wending te geven (misschien zelfs trivialer)