Rennen, rennen. Snel lopen, rennen, vliegen. Trap op, trap af. Door de gangen, steeds sneller. Je wilt hier immers niet blijven? Daarom! Ren! Bijna, je bent er bijna. Volg dat bordje. Komop, klein stukje nog. Je bent buiten. Ademhalen. Zucht maar diep, je hebt het overleefd. Je hoeft er niet te blijven.

Ziekenhuizen. Ik heb er nooit van gehouden. Tuurlijk, logisch zul je denken, niemand houdt van die witte, smetteloze gebouwen, met de geur van reinigingsmiddelen, de eeuwig voortdurende gangen, waar je doelloos door moet dwalen, op zoek naar de ruimte die je zoekt. Met de gehaaste artsen en verpleegsters die je voorbij lopen, zonder je ook maar aan te kijken. Te druk, veel te druk. Met de patienten die bij de ingang zitten, rokend, terwijl ze een infuus aan hun arm meeslepen. Domme mensen. Patienten in de gangen, op weg naar de wc, in rolstoelen. De troosteloze bloemen in het winkeltje, waar overdreven vriendelijk personeel werkt. De gezichten van de mensen die naar binnen gaan; ongerust, afwachtend. De gezichten van de mensen die naar buiten gaan; opgelucht, of teneergeslagen.

Nee, dat is niet mijn reden. Ik erger me niet aan die alcohol-, reinigings-, of desinfecterende geur. Ik ben er blij mee; hij verjaagt de geur van de dood. De dood, die door deze gangen vliegt, onzichtbaar voor de meesten. Voor mij helaas niet. Ik zag hem in jouw ogen, vechtend met je levenswil, waar helaas zo weinig van over is gebleven. Ik probeerde hem te verjagen, door je aan het lachen te maken, met de troosteloze bloemen, de ballonnen met cliché-teksten, met verhalen over mensen die je eigenlijk niet meer zoveel interesseren. Ik probeerde niet naar je trillende handen te kijken, naar het verband, naar de stalen buizen, de ingevallen gezichten. Ik negeerde die grauwe, dode sluier die over je heen hing, die je ervan weerhield om naar me te lachen, om te kunnen converseren. Ik wilde hem wegslaan, opsluiten in de kast, de gordijnen om ons heen dichtdoen en hem buitensluiten, maar het lukte me allemaal niet. Hoe ik ook keek, hij stond achter je, week niet van je zijde.

Buiten. Ik heb mezelf met mijn laatste krachten naar het park gesleept, in de hoop dat het me kon opvrolijken. De spelende kinderen, zij zijn wel vol van het leven. De zon. De zon schijnt, alsof er niets gebeurd, niets veranderd, het leven gaat door, voorbij die witte muren. Ik lach. Zolang ik leef, zul jij de moed niet opgeven, daar zal ik voor waken. Jij kunt het, ik kan het, samen overleven we dit wel. En de dood? Die stellen we een poosje uit.

-------------------------------------------------------

Eigen commentaar: Ik vind het einde gewoon zwak, maar ik kon er niets beters van maken; de titel past er niet bij, maar ook daar wist ik geen betere optie voor, en het verhaal.. Ach.

het 1e vind ik ook niet mooi

en met het 2e ben ik het eens :)

Dit stukje had ik zelf kunnen schrijven (tenminste, als ik op m'n vijfde al kon schrijven ;) ), ik ken het gevoel en de situatie zó goed... Jammergenoeg :( Hierdoor vind ik het moeilijk om op de schrijfstijl te letten. Ik vind het goed, maar vooral omdat ik mezelf erin terugzie. Eén klein foutje:
'neergeslagen' moet 'teneergeslagen' zijn.

Verder vind ik het dus erg goed (y)

Liefs, Mollusc

1 Dingetje is me niet helemaal duidelijk; Kan die 'ik'-figuur z'n dierbare nou wel of niet (een tijdje) in leven houden? Is die dood daar, in de zin van; het slachtoffer ziet het niet meer zitten. Of is die dood daar, in de zin van; de dood zal hem/haar komen halen.

Want je zegt wel dat je de dood in z'n ogen zag; daarmee accocieer ik levensmoeheid. Maar je zegt ook dat hij/zij het vol zal houden zolang jij ook nog in leven was. Dat vind ik een beetje vaag. Want dan klinkt het alsof die persoon dan toch nog iets om te leven heeft.

En o ja; ik snap nog steeds niet waarvoor je nou wegrent. van de dood waarschijnlijk, maar ik zie daar de relevantie in dit verhaal niet echt van in.

Hmja, ik merk ook dat het te onduidelijk is; voor mij is het heel erg logisch, maar.. Het is moeilijk om het uit te leggen, laten we zeggen dat ik dat gevoel al te vaak gehad heb.

Over je andere kritiek:



Inderdaad, dat komt niet duidelijk naar voren; ik bedoelde er meer mee dat die persoon het dan wel zat kon zijn, maar dat ik er nog was, dat ik nog wel zin in't leven heb, en er voor zal zorgen dat hij dat ook weer terugkrijgt. Of de 'ik'-figuur de persoon in leven kan houden, weet ik niet; het verhaal is namelijk realistisch, ik heb het een paar dagen geleden geschreven, het gaat over mij en een vriend, en hij leeft nog steeds.. dat antwoord moet ik je helaas schuldig blijven.

Het 1e past er inderdaad ook niet bij, dat was mijn begin, dat kwam in me op toen ik het ziekenhuis uitliep, het ging ook echt zo.. Daarna heb ik geprobeerd om het uit te breiden, maar dan niet in die stijl, omdat dat te on-logisch zou worden voor buitenstaanders.. (Is dus niet gelukt. :D)