altijd te laat
 

Ach ja. Ooit geschreven voor autobiografisch schrijven.
dook het op en dacht 'ik flikker het hier neer'.
aldus.



Zwijgend zitten mijn vader, mijn moeder en ik aan tafel. Waarom is het zo stil, denk ik.
Nou ja, waarom is het stil als ik er ben. Nou ja, het eten is toch al op. Toch grappig, dat we hier met zijn 3-en aan tafel zitten. Waarom vind ik dat eigenlijk grappig? Geen idee.
Mijn vader staat op en gaat op de bank liggen. Ik hoor het geluid van de tv. Waarom kijkt hij tv denk ik, en wat is er op? Het is dinsdag.
Mijn moeder zit voor zich uit te staren.Waar zou ze over nadenken? Interesseert het me? Waarom denk ik dat het me niet interesseert? Ik hoor de kat miauwen. Mijn moeder lijkt het niet te horen en ik heb er geen zin in aandacht aan te besteden. Vandaag is de kat even minder belangrijk. Zou de kat dat snappen?
Wat een lelijk tafellaken, denk ik. Fuck it. Een tafellaken is een tafellaken en je doet er niets anders dan van te eten. Voor de rest heeft een tafellaken geen enkele betekenis.
‘Of ik mijn school leuk vind’ hoor ik mijn moeder vragen. Ja Jezus, moet ik daar op antwoorden? Ik kies de veiligste weg. Ja dus. Straks begint ze nog over het weer, denk ik.
Maar nee, dat doet ze niet en ik begin dus te vertellen hoe mijn dag was, en wat ik beleefd had, wat doet er niet toe.
We praten en praten en praten, 5 minuten, 10 minuten. Het gesprek bevalt me, omdat het me moeder lijkt te bevallen.
Stilte. Tijdens deze stilte zeggen we niets, het is tenslotte een stilte. Maar ondertussen voeren we lange gesprekken met elkaar zonder een woord te zeggen, alleen maar door aanwezig te zijn. Een mooi moment.
De telefoon gaat. Niet opnemen, denk ik. Mijn moeder neemt op. Ik besluit weg te sluipen.
Zou een ander einde mooier zijn geweest, denk ik? Niet over nadenken.
De telefoon was niet voor mij.

drieën, vijf en tien;) Cijfertjes moeten woorden worden, oké?
Ach, autobiografisch en niet echt bijzonder verder... Het is twee keer gepost en dat hoort vast:o

Persoonlijk vind ik het niet echt veel aan, maar dat zal wel komen omdat het autobiografish is en het me niets zegt.

Zwijgend zitten mijn vader, mijn moeder en ik aan tafel. Waarom is het zo stil , denk ik.
Nou ja , waarom is het stil als ik er ben. Nou ja , het eten is toch al op. Toch grappig , dat we hier met zijn 3-en aan tafel zitten. Waarom vind ik dat eigenlijk grappig ? Geen idee.
Mijn vader staat op en gaat op de bank liggen. Ik hoor het geluid van de tv . Waarom kijkt hij tv denk ik, en wat is er op? Het is dinsdag.


Je moet echt uitkijken dat je niet te vaak dezelfde woorden vlak achter elkaar zet.. ik vind dat altijd heel vervelend lezen. (dat moest ik even kwijt alvorens ik aan de rest van het verhaal zou beginnen)

Ik vind het niet zo sterk. Er zitten best wel leuke zinnen in, die anders opgeschreven misschien veel 'grappiger' zouden zijn... Misschien had je wat langere zinnen kunnen maken.

M'ne, je kan wijzig gebruiken om nog iets aan je post toe te voegen :o.
Verder vond ik hier ook niet zo veel aan. Het boeide me niet. Misschien dat dat wel de bedoeling was, omdat je een nogal saaie avond beschrijft, maar toch. Nee, ik geloof niet dat ik het goed vind.

ik voeg er niets aan toe, omdat het gewoon toen geschreven was. Ik vond het en besloot impulsief om het eens te posten.
Verder ging het er ook om triviale dingen te beschrijven.
Het is idd niet het verhaal van de eeuw;)

:D Ach joh... Zo heb ik weer wat te lezen! :)

hm, tsja, goh.

Ik stoorde me ook ontzettend aan die herhaalde woorden.
Het gaat ook eigenlijk telkens drie zinnen lang over hetzelfde onderwerp om vervolgens je blik ergens anders op te richten en zo gaat het verhaal dan verder.
Er zijn wel wat bindende onderdelen, maar toch, het hangt vrij los van elkaar.

Leegte in een verhaal kan best oke zijn, maar dan moet het op een andere manier vind ik. (een manier die ik overigens weer neit kan beschrijven...)

Charlotte