weggeschreven
 

weggeschreven

Het afscheid was koud, bevroren tranen,
ze lachte, zwaaide, groette terug,
nog een omhelzing zonder kus
en weg was ze, op naar de avond.

Hij stapte in de laatste trein
en starend in vervaagde ramen
Dacht hij: “ik heb haar verlaten
omdat het zo behoort te zijn.”

Maar ik weet niets van hoe dit alles hoort
en snap niet – ondanks filosofisch denken –
dat zoiets prachtigs zomaar wordt verstoord.

Uiteindelijk waren we niet te redden,
toch voel ik het bij elk geschreven woord:
je ware naam weerklinkt in elke letter.




Wat vindt men?

Ik vind dit gedicht opzich wel mooi. (y) Alleen vind ik persoonlijk dat de laatse regel van de tweede strofe er niet zo bij past. En de eerste regel van de derde strofe vind ik niet zo lekker lopen.

een heel mooi sonnet :D

Ik denk dat ik, mede door dit forum, het een vorm vind die slechts door enkele toegepast zou mogen worden. En jij doet dat voortreffelijk.

Ik vind de eerste 2 strofe's het mooist geloof ik. Daar loopt het ritme ook nog wat lekkerder. Het ritme had van mij wel iets strakker gemogen, omdat ik nu nogal bezig was met "hoe te lezen" in plaats van met je gedicht zelf.
Maar mooi istie wel:D

Uiteindelijk waren we niet te redden,
toch voel ik het bij elk geschreven woord:
je ware naam weerklinkt in elke letter.

Leuk hoe je zoiets clichés dan toch op zo'n mooie manier en toepasselijk hebt kunnen weergeven.
En verder, gewoon heel mooi.

Halogeen, bedoel je dat nu in negatieve zin?

nee?

O wacht, ik moet dan wel quoten natuurlijk. Dit stukje bedoelde ik :o