(te) Snel zijn als een duiveltje
 

Ik herinner me vrij weinig
van mijn eerste levenslicht
slechts van de jaren later
ontdek ik mijn gezicht.

Ik weet nog wel van toen;
mijn lange rode manen
dansten in de wind
op het ritme van 't getij

renden ik en mijn vader
met blote voeten in het
mulle, bruine, zachte zand
we holden, hand aan hand

En steeds maar verder,
steeds maar voor(t)
Zelfs 't ritme riep vervaarlijk
"Toe nu rustig, rustig aan!"

Maar wij renden door en door.

kan ik hiermee voor de dag komen?

Waarom schrijft iedereen er tegenwoordig in het klein iets bij :o

Ja, ik vind hem wel wat hebben. Eens niet met allerlei diepe onderliggende betekenissen (voor zover ik zie dan), maar ik vind dit ook eigenlijk fijner. Gewoon een gedicht met een duidelijke structuur en boodschap, of zoiets :)
Ik ben wel fan van het woord vervaarlijk :o. Mja, ik weet verder niet zo wat ik erover moet zeggen. Het loopt gewoon fijn en het is mooi verwoord.

Volgens mij hapert het ritme hier en daar een beetje, of was dat de bedoeling? En wat betreft de achterliggende boodschap, ik zat ook al te zoeken, maar is die er echt niet dan? Verder vind ik het gedicht ok, niet heel speciaal ofzo.

Ik schreef het zonder echt achterliggende boodschap, maar je kunt 't ook zien als téveel willen, meer willen dan kán: "Maar wij renden door en door."

Dankjullie :)