Hoop doet leven...
 

Zoals vele verhalen begint dit verhaal met de gebruikelijke entree. Juist, met "er was eens" . Toch neemt dit verhaal een totaal andere wending aan tegen het einde aan. Geen "happy end" die we gewoon zijn, maar een ietswat deprimerend einde. Laat me je dit vertellen...

Zoals vele jongens en meisjes leerden Joris en Mel elkaar kennen in een populaire nachtclub.
Joris, de ietswat verlegen jongen, stond zoals altijd met zijn glas bier aan de bar en observeerde de dansen groep mensen.
Joris was niet zo'n danser maar hoopte wel elke keer iemand tegen het lijf te lopen.
Aan de andere kant van de bar zat Mel.
De 17-jarige meid keek verveeld rond en speelde wat met haar cola-flesje.
De tijd vlotte niet echt, maar ze weigerde zichzelf om op te stappen.
Geen enkele jongen zag haar staan.
Tot de stille Joris per ongeluk zijn glas liet vallen en zo de aandacht van Mel trok.
En ja u raad het al, de eeuwenoude cliché gebeurde.
Beiden keken elkaar versuft aan en cupido deed de rest.

2 jaar later stonden de twee verlegen mensen voor het altaar in de kerk vlakbij de kathedraal.
En zoals gebruikelijk werd er hier en daar een traantje weggepinkt.
De dag ging te vlug voorbij voor het verliefde duo.
2 dagen later sprak de familie er nog over.
Maar Joris en Mel hadden hier geen last meer van, zij zaten immer in Cuba.
Weer een jaar later hadden ze opnieuw goed nieuws.
Hun eerste kindje was op komst.
De geboorte verliep vlot en weldra volgde er een tweede kindje.
Alles wees erop dat het verliefd koppel en hun 2 kindjes een perfect gezinnetje vormde.
De kinderen werden ouder en zo ook Mel en Joris.
Op Jorus' 42ste sloeg het noodlot toe.
De man was betrokken geraakt bij een auto-ongeval, waarbij alle betrokkenen het leven lieten.
Dus ook Joris.
Mel was er kapot van, zoals elke vrouw zou zijn als hun echtgenoot omkwam in een ongeval.
Hun kinderen, Remco en Julika, probeerden hun moeder haar verdriet te helpen verwerken.
Desondanks alle steun ging Mel er onderdoor.
Niets kon haar oppeppen en ze zag maar 1 uitweg.
Inderdaad, zelfmoord.
Tot grote vreugde van haar kinderen mislukte deze poging.
Dagen verstreken en tussen de post vond Julika op een morgen een brief die aan haar en haar broer was gericht.
Er stond geen afzender op, maar dit stond erin.

Lieve Remco en Julika

Leven is 1 ding, maa gelukkig leven is iets ingewikkelder.
1 dag ben je zeer gelukkig en kan niets je deren en de andere dag ben je alles kwijt.
Niet alleen kostbare en tastbare spullen, maar ook je hoop en vertrouwen.
En die twee dingen, hoop en vertrouwen, zijn 2 belangrijke aspecten in het leven.
Als je je vertrouwen in iets of iemand verliest is je hoop ook kleiner dan voorheen.
Bezie het leven als een belangrijke voetbalwedstrijd.
Dat ene doelpunt wordt van jou verwacht.
Dat doelpunt dat jouw ploeg kampioen maakt.
In het leven is dat doelpunt gelukkig zijn.
1 woord dat toch heel belangrijk is.
Daarom, hoeveel tegenslag je ook zult tegenkomen, blijf hopen.
Want onthoud, "Hoop doet leven" !

*adem in adem uit*

:D:D:D:D:D:D:D:D

sorry sorry sorry maar:

HAHAHAHA

ik wil niet lullig doen(doe ik wel maar het gaat om het id)


1. waar is de beloofde er was eens :confused:

2. Zoals vele jongens en meisjes leerden Joris en Mel elkaar kennen in een populaire nachtclub.
Joris, de ietswat verlegen jongen, stond zoals altijd met zijn glas bier aan de bar en observeerde de dansen groep mensen.
Joris was niet zo'n danser maar hoopte wel elke keer iemand tegen het lijf te lopen.
Aan de andere kant van de bar zat Mel. dit is de enige redelijk normale zin die ik eruit krijg
De 17-jarige meid keek verveeld rond en speelde wat met haar cola-flesje.
De tijd vlotte niet echt, maar ze weigerde zichzelf om op te stappen.
Geen enkele jongen zag haar staan.
Tot de stille Joris per ongeluk zijn glas liet vallen en zo de aandacht van Mel trok.
En ja u raad het al, de eeuwenoude cliché gebeurde.
Beiden keken elkaar versuft aan en cupido deed de rest.

2 jaar later stonden de twee verlegen mensen voor het altaar in de kerk vlakbij de kathedraal.
En zoals gebruikelijk werd er hier en daar een traantje weggepinkt.
De dag ging te vlug voorbij voor het verliefde duo.
2 dagen later sprak de familie er nog over.
Maar Joris en Mel hadden hier geen last meer van, zij zaten immer in Cuba.
Weer een jaar later hadden ze opnieuw goed nieuws.
Hun eerste kindje was op komst.
De geboorte verliep vlot en weldra volgde er een tweede kindje.
Alles wees erop dat het verliefd koppel en hun 2 kindjes een perfect gezinnetje vormde.
De kinderen werden ouder en zo ook Mel en Joris.
Op Jorus' 42ste sloeg het noodlot toe.
De man was betrokken geraakt bij een auto-ongeval, waarbij alle betrokkenen het leven lieten.
Dus ook Joris.
Mel was er kapot van, zoals elke vrouw zou zijn als hun echtgenoot omkwam in een ongeval.
Hun kinderen, Remco en Julika, probeerden hun moeder haar verdriet te helpen verwerken.
Desondanks alle steun ging Mel er onderdoor.
Niets kon haar oppeppen en ze zag maar 1 uitweg.
Inderdaad, zelfmoord.
Tot grote vreugde van haar kinderen mislukte deze poging.
Dagen verstreken en tussen de post vond Julika op een morgen een brief die aan haar en haar broer was gericht.
Er stond geen afzender op, maar dit stond erin.

Lieve Remco en Julika

Leven is 1 ding, maa gelukkig leven is iets ingewikkelder.
1 dag ben je zeer gelukkig en kan niets je deren en de andere dag ben je alles kwijt.
Niet alleen kostbare en tastbare spullen, maar ook je hoop en vertrouwen.
En die twee dingen, hoop en vertrouwen, zijn 2 belangrijke aspecten in het leven.
Als je je vertrouwen in iets of iemand verliest is je hoop ook kleiner dan voorheen.
Bezie het leven als een belangrijke voetbalwedstrijd.
Dat ene doelpunt wordt van jou verwacht.
Dat doelpunt dat jouw ploeg kampioen maakt.
In het leven is dat doelpunt gelukkig zijn.
1 woord dat toch heel belangrijk is.
Daarom, hoeveel tegenslag je ook zult tegenkomen, blijf hopen.
Want onthoud, "Hoop doet leven" !


nog een keer sorry :(. ik hoop niet dat je denkt dat het persoonlijk of iets in die richting is(je hebt van die mensen) maar toch:

dit verhaal is echt zielig :rolleyes:

Aha.

Ehh..er staan erg errrg veel foutjes in?

En tja, verder.. Ik zeg niks meer. :) (Oefenen doet leren, leren doet hoop?)

Iets langere zinnen in een wat logischere volgorde zou prettig zijn :) En je zou het wat meer in detail uit kunnen werken, zodat je meer betrokken raakt bij het verhaal, misschien dat het dan beter is :) Het leest dan in ieder geval lekkerder :)