Jezelf zijn
 

Iedereen zegt altijd dat je jezelf moet zijn.
Maar ben je eigenlijk niet altijd jezelf?

Stel dat je normaal heel stil bent, en dan doe je op een dag opeens heel druk en uitgelaten, dan doe je dat toch omdat je dat zelf wilt, en je doet het tenslotte nog steeds zelf.

Hoe kan je niet jezelf zijn?

Je bent altijd jezelf.

Als jij iemand om advies vraagt en de ander zegt 'Je moet gewoon jezelf zijn.' kan je dat opvatten als een synoniem voor 'Ik weet het ook niet.'.

Jezelf zijn is erg alto, dus stoer (y) .

voor de rest, de post boven me

je bent niet jezelf als je dingen doet uit jezelf die je eigenlijk totaal niet wil doen. En dan bedoel ik niet het gedwongen doen door anderen, maar dat je het uit jezelf doet maar het eigenlijk niet wil. Dan ben je niet jezelf denk ik.

Big Brother

:rolleyes: :rolleyes:

Je moet je gewoon aanpassen aan je omgeving

Ik denk dat als je ontzettend je best doet om vooral niet te verschillen van anderen, dat je dan niet helemaal 'jezelf' bent...

Dan heb ik het bijvoorbeeld over een jongen die eigenlijk van lezen houdt en voetbal haat, die toch gaat voetballen omdat dat 'stoer' is en hij er dan bij hoort, en geen boek meer aanraakt.

Het is ook wel raar als je het zo bekijkt; iedereen past zich aan z'n omgeving aan, niemand wil er helemaal buiten liggen maar dat betekent niet dat je jezelf binnen die grenzen niet kunt zijn.
Je bent pas 'jezelf niet' als je je er teveel van aantrekt.

dus een omgeving is het gemiddelde ...?

Een omgeving => zoals de meeste mensen zijn/ zich gedragen. Dat lijtk mij wel het gemiddelde...

Ik ben het hier opzich wel mee eens, maar aan de andere kant, als je je aanpast aan anderen, dan wíl je dat zelf, je zou het ook kunnen formuleren als 'veranderen' ipv 'niet jezelf zijn'. Immers, wat ben jij zelf? Wat is het verschil tussen de eigenschap 'van lezen houden' en 'bij de rest willen horen'?

Doe jij wat je zelf echt wilt doen? of wat uiteindelijk beter is voor iemand anders? Kom jij op voor jezelf? Als je hart zegt nee, zegt je mond dat dan ook? of andersom natuurlijk.

Kan jij in de spiegel zeggen dat je van jezelf houd, zonder dat je je bedrogen voelt?

en wat als je gewoon niet bent.

daarbuiten.

hoe je niet jezelf kan zijn? door je negatief voor je ik aan te passen of doelbewust te veranderen.
negatief veranderen doe je wel zelf, maar dat wil nog niet zeggen dat het positief wordt omdat je het zelf doet. daar kunnen verschillende redenen achter zitten. elk mens is daar eigenlijk voortdurend mee bezig, des te meer alto, des te minder mens zullen we maar denken.

jezelf zijn is onzin. een bepaalde gestalte aannemen hoeft dat niet te zijn.

Iedereen is zichzelf, anders zou je niet iemand kunnen zijn die zich uit angst aanpast aan zijn omgeving.

eigelijk ben je altijd jezelf, als je iets acteerd of liegt heb je daar je motieven voor, die ergens ook wel bij jouw persoonlijheid horen,
als jij dingen doet die je helemaal niet leuk vind, kies je daar zelf voor, je bent gewoon zo slap dat je niet de dingen doet die je echt leuk vind, maar nog verder doorgeredeneerd, vind je het waarschijnlijk wel leuk als iedereen dan van je denkt dat jij bv voetballen heel leuk vind en enthousiast mee doet, zo heb je nog je zin :)

'wees jezelf' is dus zoals bloedpropje al zei een lame excuse

'De omgeving' waar jullie over spreken zou je kunnen zien als een bol vloeistof met haar eigen zwaartekracht, waarin de druppeltjes personen voorstellen en de bol de massa. Het kost moeite om jezelf er tegen te verzetten, omdat er niets anders is dan die bol en haar zwaartekracht, je gaat niet echt ergens heen. De massa trekt zich er ook relatief zeer weinig van aan, van die eenling die de bol weet te verlaten, omdat die amper aantrekt, ten opzichte van de bol. Interessant he. ;)

bullshit,... je hebt je maar aan te passen aan de heersende norm binnen een groep/gemeenschap. als je dat niet doet (dus jezelf gaat zijn) dan ben je net zo goed een outcast/paria! In zekere zin wordt 'jezelf zijn' bepaald door de heersende normen en waarden: daar pas je je namelijk op aan

Duzzzzzzzzzzzzzzzzz,

Mwoa, nee niet echt :D

Dus jij stelt dat als je je uit angst voor reacties van bekenden en onbekenden aanpast aan je omgeving, niet iemand bent die zich uit angst voor reacties van bekenden en onbekenden aanpast aan zijn omgeving?

ik denk dat dat voor het gros van de mensen wel geldt ja... natuurlijk heb je een relatief klein percentage mensen die daar tegen in gaan... maar het heeft ook te maken met een stukje acceptatie in de maatschappij uiteraard!

Die mening is je opgelegd.

Ok, ik zal het simpeler maken, want volgens mij snap je mijn punt niet zo goed.

Stel je hebt een mand met appels en peren erin. Ik loop daar elke dag langs, en neem daar altijd een peer uit, die ik vervolgens opeet.

Nu zal ik in deze context mijn vraag nog een keer stellen:

Dus jij stelt dat als je bij de keuze tussen appels en peren een peer neemt, niet iemand bent die "bij de keuze tussen appels en peren een peer neemt"?

Dat is toch een paradox?

Waarom kun je er niet voor kiezen om dingen te doen waardoor de maatschappij je niet accepteert?

Lees goed, en gij zult de verlossing vinden in mij woord...

Je dwaalt een beetje af lovetear...

Ging er om of dat kon!?

Ik zeg dus: NEE, want
- Als je 100% jezelf bent wordt je (waarschijnlijk) maatschappelijk niet geaccepteerd omdat je aanpassend vermogen NUL is....

Je mooie voorbeeldje met je appels en peren sloeg nergens op, maakt ut allemaal verwarrender voor jezelf aangezien je veels te verder afdwaald van het onderwerp!

Nu zul jij zeggen: ja dat is filosoferen,...

En dan zeg ik weer: is ook zo, maar hou rekening met het onderwerp en probeer niet te ver af te dwalen... open anders een nieuwe topic?

Ja so,? Dus maakt je mening toch nog wel degelijk uit van 'jezelf zijn'? Een baby is grotendeels 'leeg' omdat ie geen input heeft gehad van om zich heen maar 'jezelf' cq. je eigen bewustzijn wordt later verder ontwikkeld door externe factoren!

Mensen in ander milieu of ander continent zal een heel ander 'jezelf zijn' hebben als een ander! Dit omdat jezelf zijn beheerst wordt door de normen en waarden waarmee je opgegroeid (beinvloed) bent.

Niet direct nee, maar ik dacht: laat ik dat laatste stukje van je post ook nog even bekritiseren.

Dit betekent dus dat je zodra je je aanpast aan je omgeving niet meer jezelf bent? Daar ben ik het niet mee eens, zie de paradox die ik in mijn tweede post noemde.


Ok, ik zal het nog 1 keer uitleggen, als je dan niet begrijpt wat ik bedoel geef ik het op.

De vraag is of je nog steeds jezelf bent als je je aan je omgeving aanpast, toch?
Jij zegt: als je je aanpast ben je niet meer jezelf.
Ik zeg: als je je aanpast ben je iemand die zich aanpast, dat maakt je niet minder jezelf.
Jij zegt: jawel dat doet het wel, je wil het niet maar hebt geen keuze omdat de maatschappij je anders niet accepteert.
Ik zeg: dat kan niet, omdat je dan niet iemand kunt zijn die zich aanpast, waarvan het aanpassen deel van de "jezelf" is.
Als je je liever aanpast dan dat je niet geaccepteerd wordt, dan wil je je dus aanpassen, en ben jij een "aanpasser", maar daardoor niet iemand anders dan jezelf.
(mijn) conclusie: je bent jezelf ook als je je aanpast aan je omgeving omdat dat aanpassen een keuze is en juist je keuzes maken dat je jezelf kunt zijn.

Dat is een antwoord op de vraag. Ik ben dus helemaal niet afgedwaald, en het is ook helemaal niet ingewikkeld, en het appelvoorbeeld was gewoon hetzelfde verhaal maar dan korter en simpeler, en ik deed het om voor jou helderder te maken wat ik bedoelde, maar dat lukte dus niet. Snap je nu wat ik bedoel? En als je het er niet mee eens bent, waarom niet? Ik ben een beetje gefrustreerd aan het worden :o .

Tuurlijk, maar als je dat echt geloofde had je geen problemen.

Gefrustreerd? Tjah, dat verteld meer over jou als over mij?! ... Aangezien ik de enigste ben die op jou reageert? Het is niet in mijn aard om gefrustreerd te raken: kalm dus.

Het verschil tussen jou en mij zit hem in de basis-definitie van 'jezelf zijn'. Jij zegt dat je zelf zijn iets is wat continu beinvloed kan worden en dat alle kanten op kan dwalen... flexibel.

Dus in cijfers: 8 + 4 = 12 (kom ik zo op terug)

Ik zeg dat jezelf zijn iets statisch is: het maakt een deel uit van je persoonlijkheid. Alles wat je aanpast aan een omgeving is niet meer van jezelf. Dus een statische gedacht...

Dus weer in cijfers: 8 + 4 = 8 + 4 ... Ik ga uit van een basis met toevoeging en jij niet... Wederom wijs ik je erop dat je niet gefrustreerd moet zijn om dat grijs ook vele vormen kent... je spreekt ook over jou conclusie... héél goed.

Hierop verschil ik van mening met je... Je kunt gewoon niet jezelf zijn!? Dat probeer ik continu uitteleggen! Als ik mijzelf zijn definieer als naakloper overdag (bijvoorbeeld dan hé) dan doe ik dat nog steeds niet!!!! Dus dan ben je niet jezelf. Een ander goed voorbeeld is de vele homo's die jaren lang niet hun zelf konden zijn doordat homofilie niet geaccepteerd werd!

Het komt toch neer op een definitieprobleem. Wat is 'jezelf'? Ik geloof er persoonlijk niets van dat er iets vasts/onveranderlijks bestaat in het menszijn. Je veranderd/past je aan, dat is hoe een mens overleeft. Het gaat er vooral om of je je eigen gevoel/geweten geen geweld aan doet met je gedrag. Wanneer iemand zegt: "Goh, hij is zichzelf niet, de laatste tijd", komt dat waarschijlijk neer op het feit dat hij gemiddeld meer afwijkt van zijn gemiddelde gedrag dan men van hem gewend is.

Toch vreemd dat je innerlijk puur afhankelijk is van de buitenwereld. Zonder buitenwereld zou er totaal geen innerlijk zijn. Als er iets in de loop van je leven anders aan de buitenwereld was, zou je innerlijk ook niet hetzelfde zijn. Wat valt er dan nog te spreken over 'jezelf' zijn, als het slechts een opsomming van toevalligheden van buitenaf is, een pad door het doolhof van omgevingen ?

Waar jij zegt dat de basis 'jezelf' is, zeg ik dus dat die basis uit niets bestaat: 0 + 4 = 4. Leg eens uit wat die basis precies is dan ?

Dat klopt, maar dan hoort het gedrag "acteren" of "liegen" wel bij jezelf, maar tijdens dat acteren of liegen laat je niet zien wie je echt bent, wat je echt vindt en denkt en hoe je je echt voelt. Je laat jezelf dus niet aan de ander zien. Want ookal horen je motieven bij jezelf, zolang je de ander niets van die motieven vertelt denkt diegene dat je op dat moment eerlijk bent en dat je een heel ander persoon bent. Diegene ziet jou dan dus niet als "jezelf" (-> als de persoon die je echt bent). Op dat moment ben je vanuit jouw oogpunt wel jezelf, maar vanuit het oogpunt van de rest van de wereld ben je een heel ander persoon dan je eigenlijk bent. En de enige die dat weet ben jij. Zolang je jezelf niet blootgeeft bij de ander, zul je bij diegene nooit jezelf zijn, nooit kunnen praten over wie je écht bent, wat je écht denkt, enz.

Dus als je het op die manier bekijkt is er wel degelijk iets als "jezelf zijn" en heeft dat direct te maken met hoe anderen je zien en wat je met anderen deelt.

dat is juist het eieren eten: Jezelf is de basis (dus bv die 8) en de rest (aanpassingen t.a.z. van je omgeving) is die 4

Ik zeg juist dat er geen basis is. Alles komt van buiten. Zelfs je genen zijn in de loop der evolutie van buiten gekomen en kunnen niks aanvangen zonder input.

en ik zeg dat er wel een basis is,...?

Dan zeg je niks, ook goed.

Je kunt pas ECHT jezelf zijn als je effe alleen bent. Ben je in de buurt van een ander mens , dan speel je automatisch een bepaalde rol. ;)

jup. mee eens

ja mee eens,... dus zeg ik: je bent bijna nooit jezelf omdat je je altijd aanpast op je omgeving

Je innerlijk is puur afhankelijk van je ........ innerlijk. Je innerlijk is namelijk je bewustzijn of "jezelf" zijn. Deze word enkel gevoed van binnenuit (=gevoelens en emoties). Het onderbewustzijn is datgene dat 100% informatie-input van buitenaf krijgt. Het bewustzijn vervolgens , filtert uit die 100% informatie een percentage informatie die jij "bewust" wilt opnemen.
De rest van de 100% informatie word verwerkt door je onderbewustzijn.

Je moet je voorstellen dat alle input van buitenaf direct op je onderbewustzijn word geprojecteerd dat vervolgens , zij het gefilterd , in je bewustzijn word gespiegeld. ;)

Jezelf zijn betekent in deze context , alleen zijn, als enkeling of uniek individue. Dit individue is altijd geprogrammeert omdat hij/zij is opgegroeit met soortgenoten. (behalve wolfskinderen dan ;) ) Dat programmeren of betergezegt socialiseren , betekent dan groepsgedrag of rolaanname. Dit gebeurt automatisch door je onderbewustzijn. Het is haast onmogelijk om altijd "bewust" jezelf te zijn. Ik zeg haast onmogelijk , want het is mogelijk , zij het kortstondig. Maar bijna niemand kan dat lang volhouden of komt tot een inzicht. Je moet dan namelijk meester zijn over je onderbewustzijn , maar de meeste mensen zijn (door socialisatie=>"verkeerd programma") eerder zijn/haar slaaf. ;)

Een individue programmeert namelijk zichzelf . En dat gebeurt op een basis van interpretatie en referentiekaders. ;)

"Jezelf zijn"

Je bent inderdaad altijd jezelf, de massa vlees, botten, het hoopje leven.
Maar ik denk eerder dat men hiermee bedoelt doen wat je echt wilt doen. Niet wat anderen van je verlangen.

Mezelf zijn is voor mij lekker doen wat ik wil doen, zijn wie ik denk te zijn (niet wie ik wil zijn). Los van de mening van anderen.

Maar aangezien mensen altijd veranderen, voortdurend, is jezelf zijn ook steeds anders

leuk :) Hier heb ik deze middag net les over gehad...

Bestaat er zoiets als een onafhankelijk 'zelf', en zoja waar is het te situeren...

Morgen eens mijn nota's zoeken...

Ja ik denk van wel. Als ik de mens zou vergelijken met bijvoorbeeld een auto , ja tis een gekke vergelijking , dan stelt de auto ons lichaam voor. Het stuur van de auto is ons onderbewustzijn. Dat zich in de hersenen bevind (denk ik). Nu is ons bewustzijn de bestuurder van de auto , oftewel de levende factor. Ons bewustzijn is dan onze "zelf" of "ik". Niet het onderbewustzijn en het bewustzijn samen , denk ik . Alleen ons bewustzijn is zich "bewust" , het onderbewustzijn is enkel een programma dat input/output regelt over de toestand van ons lichaam (laten we zeggen , de wil van het lichaam ;) ), het instinct , en fungeert als auto-matisch piloot.

Denk hierbij echter ook , dat het onderbewustzijn verantwoordelijk is voor het transport en opslag van gevoelens(=drager) met pakketjes emoties(=informatie/interpretatie).
Het onderbewustzijn is daarmee ook verantwoordelijk voor de mechanismen of programma's die ontstaan bij het socialiseren. ;)

In een wereld waarin er zoveel contact met andere individuen is, is onmogelijk om jezelf te zijn...Je kunt nooit jezelf zijn...De individu bestaat niet...De individu wordt gevormd...Deze wordt gevormd door de wereld om je heen...Je kunt enkel jezelf zijn door geen contact te hebben met andere vormen van het leven (in welke hoedanigheid dan ook)...

De mens als individu wordt altijd gestuurd door zijn/haar omgeving...Standplaatsgebondenheid is een bepalende factor voor het individu die jij bent...

Standplaatsgebondenheid...Dit neemt niet weg dat jij jezelf niet kunt zijn...Ieder mens wordt simpelweg in een bepaalde tijd op een bepaalde plaats geboren...Dit speelt een cruciale rol in de ontwikkeling van de persoon die jij zult worden of die jij bent...De normen en waarden die jij handhaaft bepalen wat jij waard bent...Dat is een veel belangrijkere factor van het leven...Ben jij waardevol met de manier waarop jij bent wie jij bent???

Helemaal jezelf zijn kan nooit. Je moet je toch altijd wel aan iemand aanpassen. Iemand die altijd helemaal zichzelf is valt niet mee te leven. Je moet toch rekening houden met anderen?
Zie ook de theorie van Freud. Je moet je eigen driften onderdrukken. Je doodsdrift en je liefdesdrift. Als je helemaal jezelf zou zijn volgens hem is de wereld gewoon een bende.
Tja, opzich heeft hij een beetje gelijk.

schizofremie, gespleten persoonlijkheid, dat soort (tja..ziektes?) dingen. Die zijn niet zichzelf. Als je opeens heel afwijkend gedrag vertoont dan wat je gemiddeld normaal gesproken altijd bent. Dan ben je niet jezelf, maar dat is maar tijdelijk, net zoals je tijdelijk dronken kunt zijn, dan ben je ook tijdelijk niet jezelf.

Buiten deze dingen om? Hmm nee, dan ben je altijd jezelf, of je moet zo'n schepsel zijn die zich altijd aan iedereen aanpast.

Ik vraag me af wat er gebeurt als je iemand helemaal alleen laat opgroeien, wat er dan van hem terecht komt. Is deze persoon dan helemaal zichzelf? Helaas staat humaniteit dit natuurlijk in de weg.

Wat is jezelf eigenlijk? Bestaat het uit alle waarden en normen waar volgens jij leeft? Of is het enige moment dat je echt jezelf bent, vlak na de geboorte, voordat je invloeden van buitenaf hebt gehad. Zelfs daarvoor kun je al beinvloed zijn, tijdens de zwangerschap, denk ik.
Na de geboorte doe je alles na wat je ziet. Het ingewikkelde leerproces is begonnen. Door een andere opvoeding kan je totaal iemand anders worden.

En dit kan ook veel sneller. Zo heb je dat experiment waarbij een groep proefpersonen wordt opgedeeld waarbij de ene helft gevangene wordt en de andere helft bewaker. Na een paar weken doen de 'bewakers' dingen waar ze daarvoor niet eens over durfden te denken. Ze mishandelen de gevangenen; het hele experiment loopt uit de hand.

En toch is er wel altijd een gedeelte uniek in een persoon. Zelfs kinderen zijn vaak al ontzettend eigenwijs. Hebben ze dit van andere mensen, of is dit erfelijk bepaald?

Het is moeilijk hier iets over te zeggen, daar de vragen die echt tot antwoorden leiden veel complexer zijn.

"Het beste wat je kunt zijn is jezelf." :D Echt zo'n uitspraak voor een 14-jarig meisje dat alto is of aan het worden is omdat ze gepest wordt of zichzelf niet geaccepteerd voelt door haar omgeving door haar lelijkheid. Dan worden ze alternatief onder het mom dat ze zichzelf willen zijn en gaan zich dan PRECIES hetzelfde kleden als de mensen uit de groep waarbij ze zich aan willen sluiten. Kortom: "het beste wat je kunt zijn is jezelf" is een uitspraak voor mensen die allesbehalve zichzelf zijn.

Schizofrenie heeft niets met een gespleten persoonlijkheid te maken. DIS (Dissociatieve Identiteits Stoornis), voorheen MPS (Meervoudige Persoonlijkheids Stoornis) genoemd, is iets anders dan schizofrenie. Schizofrenie betekent zoiets als "gespleten ziel", maar heeft niets met het hebben van meerdere persoonlijkheden te maken.

Het was ook een opsomming, dus ik noemde het "los" van elkaar ^^

Door de manier waarop je het formuleerde was het mij niet duidelijk dat het om een opsomming ging, maar meende ik dat je ze als syniniemen beschouwde. In ieder geval bedankt voor je toelichting.