[Kort verhaal] Schaamte en schuld
 

Eigenlijk weet ik niet wat er mis is gegaan. In de kerstvakantie was het hoogtepunt, en daarmee ook het einde. Toen Iris mee ging doen was dat in het begin niet zo bijzonder. Voor mij althans. Maar ik merkte al snel dat zij het niet als een noodrem gebruikte, zoals ik tot dan toe gewoon was geweest. Ze zag het enkel als een geintje, en ze ging door tot het uiterste. De noodremfunctie, vergelijkbaar met het gewone zinnetje "Je bent mijn moeder niet" vermengd met een paar stukken geschiedenis, was hierdoor niet meer de basis. Dat kon alleen maar misgaan, en dat ging het dan ook. Toen ook Derk ermee begon, was het voor mij afgelopen. Ik zou geen mama meer zeggen.

Het was geen goed voornemen, het was een belofte. Dat besef ik nu. Goede voornemens zijn er om te breken, een belofte is om je aan te houden. Al was het dan ook erg moeilijk.

Toen ik me begon te realiseren dat mijn gevoelens iets verder gingen dan vriendschap, en dat feit ook durfde accepteren, werd het anders. Ik wilde in de eerste plaats een vriend zijn, of dan toch iets in die buurt. Iemand van wie je opaankon. En het ging, het lukte. Tot de meeting steeds dichterbij kwam.

Het is niks om trots op te zijn. En ik vraag me af waarom ik zo blind was dat ik het niet zag. Dat er kortsluiting in mijn hoofd was, was alleen maar een verklaring. Geen excuus. Ik had het niet moeten doen. De gedachtes gingen te snel, leden hun eigen leven, waren niet te controleren, en mijn lichaam leek onder stroom te staan van de testosteron en adrenaline. Het schoot eruit. En de hele dijk brak door. De dijk van goede wil, de dijk van de trots dat ik het volhield. Het water overstroomde het land, de gedachtes waren niet meer te stoppen en ze vlogen uit mijn mond. Bijna zonder dat ik besefte dat ik ze zei.

Pas nu, nu de storm in mijn hoofd weer een beetje is geluwd, kon ik tot mezelf komen. Ik keek in de spiegel en besefte dat ik gefaald had. Mijn belofte verbroken had. Hoewel het maar heel subtiel merkbaar was, voelde ik toch iets van ontoeschietelijkheid en ik kan genoeg Engels begrijpen om te weten wat "to irritate hell out of somebody" betekenen moest, zoals Pieter zei. Dat was wat ik had gedaan. En het was een verschil met de vorige keer, omdat ik dit keer beloofd had het niet te doen.

De enige die mijn dilemma en mijn schuldgevoel echt helemaal zou begrijpen, was Pieter. Een tijd terug had ik over mijn twijfels en angsten kunnen praten, over het besef van wat mijn lijf zei. Voor zover ik zag zou hij de enige zijn die kon begrijpen waarom het mis was gegaan en dat het niet mijn schuld was. Het was mijn schuld, maar het was mijn schuld niet. De enige die naar me zou kunnen luisteren, en wiens verhalen hout zouden snijden, simpelweg omdat hij zou kunnen begrijpen dat ik het niet in de hand had gehad. De ironie wilde dat bij een melige bui we erachter waren gekomen dat zijn smurfennaam Jahwehsmurf was, en dat ik joods ben. En eigenlijk voelde het ook een beetje als bidden. Alle twijfel, alle schuldgevoel, alle onzekerheid durfde ik te zeggen, en alleen dat al luchtte op. Zijn advies volgde ik dan ook nauwgezet op. Even een flinke vent zijn, en sorry zeggen. Dan zand erover, en dan was het ook echt afgelopen. Echt, helemaal.

Ik heb weleens eerder moeilijke zinnen opgeschreven, vragen om de waarheid terwijl ik de waarheid niet wilde weten, maar wel moest weten. Dit was oneindig veel zwaarder. Niemand heeft ooit gezegd dat je volwassen gedragen en je echte, gemeende excuses over een stommiteit maken, makkelijk zou zijn, maar dan nog wist ik niet wat ik moest zeggen om de bedoeling duidelijk te maken.
Er was moed voor nodig wat ik heb gezegd, voor dat ik het weer heb gezegd, omdat ik wist wat het gevolg zou zijn.
Wat ik nu zei, daar was nog veel, veel meer moed voor nodig, omdat ik niet wist wat het gevolg zou zijn, en omdat ik mezelf kwetsbaar maakte. Ik nam een flinke teug adem, drukte op enter, en wachtte af.

Er klinkt een piepje. Trillend schuiven mijn vingers de muis naar het witte vlak. Mijn ogen vliegen over de regel, en vijf seconden later zucht ik opgelucht.
Dit is dan ook verleden.

Ik geloof dat ik er de helft niet van snap, maar dat hoeft niet aan je verhaal te liggen, want ik ben echt ontzettend moe, alles gaat een beetje langs mee heen:o In ieder geval vind ik je schrijfstijl op zich wel prettig (kan dat eigenlijk wel als je er niet eens iets van begrijpt? Je woorden hebben een fijn ritme of zo:p)

Om nog iets nuttigs te zeggen, deze zin klopt geloof ik niet:

Dat moet denk ik zijn: er was moed nodig voor wat ik heb gezeggd...

Ik vind het wel mooi op zich. Er zitten wat kleine foutjes in, zinnen die niet helemaal lekker lopen enzo, maar goed, verder vind ik het goed. Alleen de vierde alinea vond ik niet zo, ik weet niet waarom maar ik kwam er niet doorheen, om het zo maar te zeggen. Ook vind ik het een beetje vreemd dat de laatste alinea in de tt is (het klopt trouwens wel, nu ik erover nadenk), ik denk dat in de vt mooier zou zijn. Misschien trouwens ook niet, hoor:).

ik snap het verhaal eigenlijk niet zo goed. ligt dit aan mij ofzo?

ja

Waarom antwoord jij op je eigen post? Er zit een wijzigknopje en bovendien is vooral deze post echt nutteloos. In een ander topic had je ook al zo'n vage reactie?:s

Ik heb je verhaal nog eens doorgelezen, je eerste alinea is goed opgebouwd, hoewel ik het irritant vind dat je je hoofdpersoon Iris hebt genoemd. Maar dat is natuurlijk persoonlijk, komt omdat in mijn verhaal ze ook Iris heette en ik soms op internet ook zo heet:p
Maar de eerste twee alinea's gaan over haar moeder, dan ineens over een verliefdheid? Ik snap het nog steeds niet helemaal (maar ben wel nog steeds moe). Ik blijf bij mijn bovenstaande mening:)

ik vind het mooi en geheimzinnig waardoor ik door moest lezen
toch geloof ik dat sommige zinnen niet helemaal vloeiend lopen
maat toch prachtig beschreven (y)

Agree, en gefeliciteerd!

Ow wacht. Dit is een personaal perspectief... Iris is gewoon een onderdeel van het verhaal... de ik-persoon is een jongen, hij is verliefd op een meisje en om dat te verbergen is'tie haar op een geven moment mama gaan noemen... wat niet in de smaak viel

Ah, op die manier :cool: