Asfaltstaren
 

onder regenbogen lopen zij
brakend van simpel ongenoegen
onwetend hun onkunnen,

en toch vele malen minder
ongewild, ongeremd frivool
leren zij niets over mij,

vlammend en blakend in
zelfgenoegzaamheid en medelijden
van hetzelfde soort,

lig ik te huilen, braken, schreeuwen
in hun ongewassen regenboog
te staren naar het asfalt

Hmm.. ik vind het wel moeilijk om hier iets over te zeggen. Het gedicht doet me eigenlijk niet zo heel veel: je gebruikt veel woorden, maar voor mijn gevoel zeg je maar erg weinig; het komt niet over. Dit komt denk ik ook wel door werkwoordsvormen als 'brakend', 'onwetend', 'vlammend' en 'blakend'.
Het blijft gewoon nogal vaag.
Het einde: te staren naar het asfalt vind ik wel leuk, maar omdat je gedicht (voor mijn gevoel) nogal nietszeggend is, weet ik nog niet zo goed wat ik ermee aan moet. Vaagheid in gedichten kan mooi zijn, maar dit spreekt imo niet, dat zou je denk ik wel kunnen veranderen.

ik heb deze al een keer gelezen?

zoek me nu rot maar kan hem niet vinden. Toen reageerde ik door te zeggen dat 'onwetend hun onkunnen' zo verengels Nederlands was. hmm ik ga wel even verder zoeken.

Ik sluit me bij Re3m aan, ik vind sommige stukken wel mooi, maar ik kan me er nauwelijks een beeld bij vormen, en dat is jammer.