Mijn liefde voor dieren
 

Waar ik mee zit heeft met mijn cavia te maken, maar omdat het geestelijk is heb ik het hier maar geplaatst.

Mijn cavia is ziek, en ik ben heel erg bang om hem kwijt te raken. Ik hecht me heel snel aan dieren, en ik ben echt dikke maatjes met mijn cavia. Ik heb vaker een cavia gehad, en elke keer als die kwam te overlijden zat ik daar heel erg mee. Ik moet dan veel huilen, en heb dan ook vrijwel nergens zin meer in.
Mijn vriend maakt zich nu heel erg zorgen om mij, omdat de kans erin zit dat mijn cavia zijn ziekte niet overleefd, en ik huil nu al regelmatig omdat ik hem niet kan missen. Hij zegt dat ik mijn liefde voor mijn huisdier te sterk neem, zo sterk dat je heb kan vergelijken met de liefde voor een mens. Voor zover ik het weet heb ik dit altijd al gehad, ik raak echt in de put als mijn maatje er niet meer zal zijn. Voor veel mensen klinkt dit misschien als onzin, dat het maar een dier is enzo .. maar zo zie ik dat absoluut niet. Ik heb hecht veel veel waarde aan dieren. Mijn vraag is of er meer mensen zijn die dit hebben, en hoe ze ermee omgaan.

Ik heb dat ook heel erg, aan de ene kant vind ik dat vervelend, aan de andere kant: het is niet anders en heeft ook goede kanten. Ik weet dat mijn katten katten zijn, maar ze zijn voor mij niet minder belangrijk dan de meeste mensen, hoe raar dat voor sommigen ook zal zijn.

Neem dan geen huisdier. :rolleyes:
De dieren worden er zelf ook niet gelukkiger van.

Dat is niet helemaal waar. Als de topicstartster in kwestie zoveel liefde aan een dier kan geven, is dat altijd mooi.

Ik kan het me best goed voorstellen; het is helemaal niet gek, zelfs normaal, vind ik, om je te hechten aan een dier zoals aan een mens. Rouwverwerking is een normaal proces, ook als het om dieren gaat.

Sterkte.

Alleen omdat je er veel verdriet om kunt hebben?

(En "dus" ook veel plezier. En moeten mensen dan ook maar geen relaties aan gaan en als kluizenaar gaan leven oid?)

Nee, bij een mens snijdt het mes aan 2 kanten omdat beiden profiteren van de relatie. Voor de cavia is een natuurlijke omgeving een betere optie dan een hok. Daar ben ik zowiezo geen voorstander van, en als ze zelf dan ook nog elke keer zo ontzettend veel verdriet heeft zie ik het nut er al helemaal niet van in.

Het enige waar ik verdriet om heb is om mijn beestje kwijt te raken. Jij zou toch ook verdrietig zijn als iemand waar je van houdt er niet meer zal zijn?
Ja, ik weet dat als je een dier aanschaft dat het komt te overlijden, maar mensen worden ook geboren en gaat dood, zo is het leven. Maar ik hou van gezelschap en ik hou ervan om voor mijn dier te zorgen. Hij zit echt niet steeds alleen in zijn hok, ik voed em echt niet op als een gevangene.

volgens mij is dat helemaal niet raar hoor. tenminste, ben zelf ook vreselijk gehecht aan mijn beestjes en als er eentje doodgaat, huil ik ook vreselijk veel.

ik kan me nog goed herrinneren dat mijn cavia overleed. sochtends was ze al ziek. ik ging gewoon naar school toe maar bij de gymles ging het helemaal mis. ik begon te hyperventileren en het hield maar niet op. iedereen werd erbij gehaald en uiteindelijk ben ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. na wat onderzoeken mocht ik naar huis, ik was nog steeds niet helemaal rustig en toen kwam ik thuis en daar lag mijn maya in haar kooi... ik heb gejankt, heel veel gejankt. op een of andere manier denk ik dat de band met haar zo sterk was dat ik haar ademnood heb gevoeld.

Ik hou ook ontzettend veel van mijn dieren, maar ik zou daarom ook nooit een cavia, rat of hamster nemen.... Die beestjes gaan gewoon veel sneller dood dan een hond of poes, ik zou er niet tegen kunnen om iedere vier jaar zo'n beestje te verliezen.

Ik hou ontzettend veel van mijn katten, en moet er niet aan denken dat ze ooit over een aantal jaren doodgaan (duurt nog wel ff hoop ik ze zijn nu bijna 7 en 5). Toen de moeder van een van hen doodgereden was (toen was ik 9 ofzow) heb ik de hele tijd liggen huilen en ik was heel erg depressief. Echt vreselijk. En van deze katten hou ik alleen maar meer, omdat ze er al langer zijn. soms denk ik, als ik me weer 's heel alleen voel, dat ik meer van ze hou dan van mensen, omdat zij er altijd zijn (wat natuurlijk eigenlijk komt omdat je ze eten en aandacht geeft en daarom vinden ze jou ook aardig) als ik iemand nodig heb.
Echt, ik zou niet zonder ze kunnen....

Ja, mooi mooi, maar je weet van tevoren dat ie tog n keer doodgaat .. :(

Het is niet raar, dierverzorgers (zoals ik) hebben dat ook.
Sommige mensen houden van dieren. En andere niet.
Jij duidelijk wel, dat is mooi.

Wat je beschrijft over dat je cavia dood kan gaan.
Ik was ook heel erg overstuur toen mijn fretje overleed.
Maar probeer aan de leuke dingen te denken.

Ik snap wel waaar je je zorgen om maakt
alhoewel je je wel erg snel hecht

bij een dode cavi denk ik jammer
maar ik heb nu ook een hele coole hond van 2.5 (vanaf dat ie 6 weken was)

die is een keer ook zo erg ziek geweest dat ie echt bijna de pijp uit ging en serieus (en dit klinkt lomp) ik denk da tik het erger zou vindne qua geveol als die hond dood gaat als mijn opa & oma (en dat zijn ook echt leuke mensen)

ik heb toen ook eidereen die het over mijn zieke hond had (ik werkte toen ff in het buitenland) op zijn bek willen slaan met de bodschap kop dicht

en ik kon ook amper iets eten etc

maar probeer het te relativeren net als bij mensen
je weet dat cavia's niet oud worden een jaar of 6 als je mazzel hebt (ja iets ouder kan)

dus of nu of over pak em beet 2 jaar is ie sowieso dood
probeer alvast aan het idee te wennen en zet je er overheen

van elk vna dat soort dingne word je geestelijk alleen maar sterker

suc6 ermee iig